Ναι, να φύγουν και μετά βλέπουμε…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όσο περνάει ο καιρός και φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει με μεγάλη διαφορά τις ερχόμενες εκλογές, τόσο περισσότερος κόσμος ασχολείται με την αξιωματική αντιπολίτευση και διυλίζει την κάθε της θέση, την κάθε της κουβέντα, το κάθε σαρδάμ στελέχους της...

Βοηθάει σε αυτό, βέβαια, και η κυβέρνηση που δεν έχει σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν αντιπολίτευση, κάνοντας την αντιπολίτευση να μοιάζει όλο και

περισσότερο με κυβέρνηση.

Αν μάλιστα στον έλεγχο επί της ΝΔ προσθέσετε και τα περί «σοσιαλδημοκρατικού» ΣΥΡΙΖΑ που ακούγονται και γράφονται τον τελευταίο καιρό, έχετε στην ολότητά της την άποψη που μας ρωτάει επικριτικά «Δηλαδή, αν φύγει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όλα καλά;».

Σύμφωνα με αυτή την οπτική, αν μας ενδιαφέρει η χώρα περισσότερο από τα κόμματα και το πολιτικό παιχνίδι, δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει μόνο να απαλλαγούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αφού «και η ΝΔ λαϊκίζει…», «δεν έκανε την αυτοκριτική της…» κτλ. και, επιπλέον, «το πρόβλημα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η κοινωνία και ο τρόπος που ψηφίζει» και άλλα παρόμοια…

Όλη αυτή η κριτική μπορεί να μην είναι λάθος στα σημεία της, αλλά, εν συνόλω, είναι άστοχη. 
Σε κάθε περίπτωση πάντως, είναι καλή αφορμή για να μπουν τα πράγματα σε μία σειρά:

Καταρχήν, στην πολιτική, όπως και στη ζωή, ισχύει το μη χείρον βέλτιστον. Και ο τόπος, με κάποιον τρόπο, από κάποιο κόμμα, πρέπει να κυβερνηθεί…

Κανείς δεν είπε ότι αν φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα θα γίνει αυτομάτως μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα και, αν το είπε, θα πρέπει να το τεκμηριώσει εξαντλητικά, γιατί το πρόβλημα μας ως κράτος δεν είναι «συριζαϊκό», είναι κατά βάση θεσμικό και καθώς έχει, όντως, βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, δεν αλλάζει μέσα σε μία νύχτα.

Αν φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, η Ελλάδα δεν θα γίνει κανονική χώρα.

Θα γίνει όμως μία καλύτερη χώρα.

Για να το αναλύσουμε λίγο παραπάνω, η ΝΔ μπορεί να μη μας σώσει για πολλούς και διάφορους λόγους... Ίσως δεν βοηθήσουν οι διεθνείς συγκυρίες, ίσως να μην προλάβει να επαναφέρει την εμπιστοσύνη στην οικονομία μας μέχρι την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, ίσως να είναι άτολμη, ίσως να κάνει σημαντικά λάθη, ίσως ακόμα ακόμα και να επιστρέψει σε παλιές, πελατειακές συνήθειες που θα τορπιλίσουν την όποια προσπάθεια…

Κάποιες από τις εξαγγελίες της, δε, μπορεί να μην υλοποιηθούν και μόνο από το γεγονός ότι η κυβέρνηση Συριζανέλ έχει δέσει χειροπόδαρα τους διαδόχους της με τις υπογραφές της. 
Το πιο πιθανό είναι ότι η φορολογία δεν θα μειωθεί ουσιαστικά, ακόμα και αν επόμενος πρωθυπουργός είναι ο Στέφανος Μάνος, ενώ είναι μάλλον σίγουρο ότι οι νέοι επιστήμονες θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν, γιατί είναι αδύνατο να πέσει η ανεργία σε προ κρίσης επίπεδα μέσα σε μία κυβερνητική θητεία.

Όλα τα παραπάνω, από την ενδεχόμενη ανεπάρκεια μέχρι τα στενά περιθώρια ευελιξίας της επόμενης κυβέρνησης, θα ίσχυαν ακόμα και αν στον προθάλαμο της εξουσίας ήταν το ΚΙΝΑΛ ή οποιοδήποτε άλλο κανονικό κόμμα. Επίσης, όλα τα παραπάνω είναι τα πιο δυσάρεστα σενάρια σε περίπτωση που φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σε περίπτωση που δεν φύγει, ωστόσο, θα είναι τα ευχάριστα...

Με άλλα λόγια, το ευχάριστο σενάριο με την τρέχουσα κυβέρνηση, εφόσον παραμείνει και μετά τις επόμενες εκλογές, είναι να μπει ένα φρένο ξαφνικά και από το πουθενά στην κατηφόρα που ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια και να μείνουν μόνο τα τεχνικά, μετρήσιμα προβλήματα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να χειριστεί, γιατί και με τα λόγια και με τις πράξεις του έχει δείξει να μην έχει καμία έγνοια σε επίπεδο διακυβέρνησης για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και την εξυγίανση του κράτους, παρά μόνο για την αναδιανομή του (όποιου) πλούτου.

Συνεπώς, η ατολμία για τις μεταρρυθμίσεις, η ανύπαρκτη εμπιστοσύνη στην οικονομία, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, η υπέρμετρη φορολογία και η μετανάστευση των νέων θα είναι τα «καλά νέα».

Το δυσάρεστα θα είναι η συντριπτικά πολύ μεγάλη πιθανότητα να εξακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι αυτός που είναι, συνεχίζοντας ακάθεκτος να ασκεί τις πολιτικές του με τους γνωστούς τρόπους, με τον εκχυδαϊσμό του πολιτικού λόγου, τις θεσμικές εκτροπές, την αποδοχή της βίας, την περιφρόνηση για τους δημοκρατικούς θεσμούς και, κυρίως, τον πρωτοφανή διχασμό.

Αυτές οι συμπεριφορές εκφράζουν την άποψη που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον κόσμο και προκαλούν, ακόμα και σήμερα, κάτι χειρότερο από την – ούτως ή άλλως καταστροφική εν καιρώ κρίσης – αδράνεια απέναντι στα προβλήματα και τούτο είναι η σύγκρουση της χώρας μας με την πραγματικότητα. Άλλοτε έναντι των κακών ξένων, άλλοτε έναντι του εγχώριου κοινοβουλευτικού συστήματος, πρόκειται για μία σύγκρουση που μεγεθύνει τα υπάρχοντα προβλήματα και δημιουργεί νέα.

Έτσι, καλύπτονται οι επόμενοι που θα έρθουν στην εξουσία, ακόμα κι αν η ανικανότητά τους φτάσει στα στρατοσφαιρικά επίπεδα των τωρινών.

Σκεφτείτε το και ανάποδα και αναρωτηθείτε: Πώς θα ήμασταν αν δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και πώς θα είμαστε αν συνεχίσει να είναι…

Έστω ότι η οικονομία θα είχε τα χάλια της και με τους άλλους· Ο πολιτικός λόγος θα ήταν τόσο απαξιωμένος, όσο είναι τώρα; Θα έσπαγαν τόσο συχνά το κέντρο της Αθήνας, θα επιτίθονταν σε ξένες πρεσβείες αναρχικές ομάδες ατιμωρητί; Θα είχαμε Capital Control; Τέτοιας έντασης προκλητικότητα από την Τουρκία; Έναν αιώνα με τη δημόσια περιουσία υποθηκευμένη;…

Και, καθώς έτσι έχουν τα πράγματα, φανταστείτε τώρα την περίπτωση να κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2023…