Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 175)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Του Μονακό το κάγκελο…

Τίποτα απ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, μαντάμ, εάν δεν αποφασίζαμε τρεις φίλες μαμάδες κι εγώ, να πεταχτούμε, για να αλλάξουμε τον αέρα μας, μέχρι το ένδοξο Μονακό...

Τι το θέλαμε;

Θα μπορούσαμε να πάμε μέχρι τα Φιλιατρά ή τον Αχλαδόκαμπο, άντε στο τσακίρ κέφι έως τα Παλούκια, που είναι και κοντά.

Αλλά έλα που η φίλη Ρούλα έχοντας ακούσει το περίφημο Μονακό κάπου εκεί στην τρίτη γυμνασίου, το χε βάλει αμέτι μουχαμέτι να πάει πενταήμερη στο κρατίδιο των Γκριμάλντι.

Μήπως και κατάφερνε να βγάλει μια σέλφι μ αυτόν τον έμορφο, τον Αλμπέρτο, με τ’ όνομα...

Εγώ, για να πω την μαύρη μου αλήθεια, ποτέ δεν

το συμπάθησα αυτό το Μονακό.
Μικρό κράτος, κάπως στενάχωρο.
Δε λέω ευάερο – ευήλιο, αλλά όλα βρε αδελφέ, όλα, σε σμίκρυνση...

Δεν έχει άπλα!

Έχει και φασαρία από την φόρμουλα 1.

Άσε που αν σε πετύχει η Καρολίνα στο δρόμο και σε καλέσει για τέιον με βουτήματα βουτύρου και αμυγδάλου, και πας στο παλάτι – για να μην την κακοκαρδίσεις- θα πρέπει να ακολουθήσεις το πρωτόκολλο...
Και πως να το κάνουμε, μαντάμ, Ρηγού ήμουν.
Όσα χρόνια και να περάσουν την πετριά, μπορεί να τη έχω ακόμη, και ίσως να έβγαζα μια άρνηση.
Ντροπής πράγμα. Να κακοκαρδίσεις πριγκίπισσα, μικρού κρατιδίου βεβαίως, αλλά πριγκίπισσα...

-Πάμε κάπου αλλού, έλεγα στις φίλες μαμάδες, αλλά ποια με άκουγε.

Ψηφίσαμε, για να μην παρεξηγηθούμε τελικά και δεν πάμε πουθενά.
Το αποτέλεσμα ήταν τρεις ψήφοι υπέρ του Μονακό, και μια για την Τενερίφη.
Η δική μου.

Πήγα να το γυρίσω σε δημοψήφισμα – ξέρετε τα γνωστά, ναι, όχι – αλλά το κόλπο του πράιμ, γνωστό, πια δεν έπιασε...

Ετοιμάσαμε λοιπόν βαλίτσες, διαβατήρια (το δικό μου είχε λήξει, αλλά ούτε που το θυμόμουν, φανταστείτε πόσα χρόνια είχα να ταξιδέψω εκτός συνόρων, κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου και λέγοντας πως σαν την Αμμαλλιάδα δεν έχει).

Βάλαμε που λέτε τα φανταχτερά μας, παρκάραμε και τα παιδιά μας σε πεθερές, μαμάδες και γειτόνισσες και μπουκάραμε στο πρώτο το αεροπλάνο!

Καλά περάσαμε παράπονο δεν έχω.

Σουλατσάραμε δεξιά και αριστερά, αγοράσαμε αναμνηστικά, με την Γκρέις Κέλι – Θεός σχωρέστην- τσακίσαμε φαγητά και παγωτά, και μια μέρα, την τελευταία, πέσαμε μούρη με μούρη με τον Αλβέρτο!

Να ξέρετε, και ομορφότερος είναι από κοντά, και ψηλότερος, και καραφλότερος.

-Κορίτσια, ήρθατε! Μας είπε.

-Καλώς σε βρήκαμε, απάντησε η Ρούλα!

Εγώ πάλι παρακαλούσα να μην μας καλέσει στο παλάτι, αλλά μας κάλεσε...
Να ξέρετε πάντως, αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες «cross your fingers» για καλή τύχη, δεν παίζει.

Στανταράκι.

Ίσως το Ελληνικό «ήρθε μια γριά από την πόλη», να είναι δυνατότερο.
Θα το δοκιμάσω μιαν άλλη φορά...

-Ελάτε βρε, επέμεινε ο πρίγκηψ. Ελάτε, και έχω βρει τυχαία στο δρόμο ένα ζευγάρι Ελλήνων.

Ε! Πήγαμε και εμείς...

Τι να κάναμε!

Ωραίο το παλάτι, μια χαρά όλα!

Ήταν κι η φωνή του Πολυτεχνείου εκεί κι έτσι αποενοχοποιήθηκα.

Ξέχασα τον Ρήγα, ξέχασα και τον Μπακούνιν, ξέχασα και τ όνομά μου.

Κι εκεί που η Δαμανάκη έλεγε «Εδώ Μονακό – Εδώ Μονακό, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των χλιδάτων αγωνιζομένων Ελλήνων» και «Ψωμί –Παιδεία του Αλβέρτου ιδεολογία», σκάει μύτη

ο Εντελώς με τα της συζύγου (όχι παιδιά δεν είδα)...

Τι είναι, μαντάμ, η γκαντεμιά στον άνθρωπο.

Να πας ένα ταξίδι στα ένδοξα εξωτερικά, και να πέφτεις πάνω στα χάλια τα εσωτερικά...

-Βρε Πάνο, εσύ δεν έπρεπε να βρίσκεσαι στο πόστο σου; Έχεις τόσα μέτωπα ανοιχτά, πετάχτηκε

η Ρούλα.

-Όλα υπό έλεγχο είναι, απάντησε ο Π.Π, έχω αφήσει τον Φανούρη στο πόδι μου...

-Ααααα, κραυγάσαμε με ανακούφιση.

Ευτυχώς μαντάμ, η χώρα είναι σε καλά χέρια.
Πράιμ, Κοτζιάς, και Φανούρης...

Κοιμόμαστε, το λοιπόν, ήσυχοι.

-Μόνο κορίτσια να μην το κάνουμε θέμα. Δεν με είδατε, δεν σας είδα.

-Εννοείται, είπαμε και αρχίσαμε τα χαμόγελα και τις σέλφις...

Έλα όμως που η φίλη Λίτσα, θέλοντας να μπει στο μάτι της κουμπάρας της συννυφάδας, έστειλε τις φωτό...

Έλα που η κουμπάρα ξεχώρισε εκείνη με το ΠΠ και τον Αλβέρτο και την ανέβασε στα σόσιαλ μίντια...

Έλα που ο δορυφόρος της CIA που είναι στραμμένος πάνω από το Μπραχάμι έπιασε την φωτό...

Και την έδωσε στα κανάλια...

Και βγήκε ο Άδωνις και φώναζε στην βουλή.

-Γιατί μουσιέ υπουργέ λείπετε;
Και απαντούσε και γιος του ΠΠ στο τουίτερ του πατρός του.

-Είμεθα καθαροί εμείς οι Καμένοι. Άλλοι που παριστάνουν τους συνοδούς τ. μοντέλων για να καλύπτουν εραστές. Οι τρόφιμοι σε κότερα εμπόρων ναρκωτικών. Τα ψώνια της Μυκόνου που γδύνουν τις γυναίκες τους για ξαπλώστρα των 3000€…

Δε μπορώ να πω, πάντα η πολιτική προτάσσεται στα τουίτ του γιου Καμμένου.

Ε, δεν ήθελε πολύ, το άκουσε  ο Κουφοντίνας κι αιτήθηκε κι άλλης εξόδου.
Που απορρίφθηκε πάραυτα.

Και έπιασε να κάνει απεργία πείνας.

Και βγήκε και ο Έκτορ και είπε «Πατέρα σε λένε τρομοκράτη, οι βυθίσαντες το Σαμίνα»…
(Κομματάκι άσχετο μου φάνηκε, αλλά τον συγχωρώ, έχει ντενεκεδάκι κονσέρβας κονκασέ στα χέρια, το αγόρι. Άσε που ποια εγώ να κρίνω. Οικονομικά – τρομάρα μου – σπούδασα, δεν είμαι ψυχίατρος)

Έλα που γυρίσαμε στην Ελλάδα, και δεν έχουμε τρούπα να κρυφτούμε...

-Σεις βρε κουσκουσιάρες με βγάλατε στα μανταλάκια;
Τι να του απαντήσεις μαντάμ;
Δεν σηκώνω τηλέφωνα, δεν ομιλώ με κανέναν...

Για αυτό σου λέω μαντάμ...

Τίποτα απ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν οι φίλες με άκουγαν και πηγαίναμε μέχρι τα Σούρμενα.
Είδηση δεν θα έπαιρνε κανείς την ολιγοήμερη απόδραση του Πάνου...

Σας φιλώ φίλοι καλοί και αγαπημένοι.

Ανανεώνω, από την τρούπα μου το ραντεβού μας, για το επόμενο Σάββατο Θεού θέλοντος και μπος Σακελλαρό επιτρέποντος...

ΥΓ1. Προσέξτε τις σελφις σας γκάις. Έχουν κλείσει σπίτια και υπουργεία...
ΥΓ2.Δεν απαντώ στα τηλέφωνα λέμε! Μην μου μιλάτε τώρα, είμαι στεναχωρημένη...