Αλέξης Αγγελόπουλος: Ο εφοπλιστής-λοχαγός του Πυροβολικού που επενδύει εδώ τα κέρδη του

Γράφει
ο Δημήτρης Καπράνος

Ο Σαίξπηρ έγραψε : «Ότι είναι παρελθόν, είναι πρόλογος!» και είχε δίκιο.
Για πολλά, λοιπόν, χρόνια, παρατηρούσα το νεοκλασικό σπίτι στους «Καθρέφτες» της Καστέλας, δίπλα στην Εθνική Τράπεζα. Το έβλεπα παρατημένο, αλλά αξιοπρεπές, απεριποίητο, αλλά με εκείνη την στίλβη του παρελθόντος, που σε κάνει να αναζητάς το «πότε», το «γιατί» και άλλες πτυχές...
Είναι γεμάτη από παρατημένα νεοκλασικά η Καστέλα, όπως και όλος ο Πειραιάς.

Κτίσματα που περιμένουν
κάποιον να τα ερωτευτεί, να τα αγαπήσει και να τα αποκτήσει ή περιμένουν τον χρόνο, που θα κουνήσει την πρώτη πέτρα στα θεμέλια, για να αρχίσει η κατάρρευση και αμέσως μετά η «αξιοποίηση»...
Κάποια στιγμή είδα πινακίδα "Πωλείται", με την φίρμα μεγάλης Τράπεζας. «Μακάρι να βρεθεί κάποιος, να ομορφύνει η γειτονιά» σκέφτηκα και καθώς έχω γεννηθεί ανήμερα του Αγίου Πνεύματος και οι ευχές μου (κατάρες ακόμη δεν έχω δώσει) πιάνουν, ένα πρωί είδα μαστόρους στην αυλή...
Ο Δήμος, Έλληνας από την Βόρειο Ήπειρο, που σπούδασε στα Τίρανα ιχθυολόγος αλλά τώρα έχει ψιλικατζίδικο απέναντί μας και μαθαίνει πρώτος τα πάντα, με πληροφόρησε ότι το είχε αγοράσει «κάποιος εφοπλιστής»... Έτσι, έμαθα για τον Αλέξιο Αγγελόπουλο...
«Έχει καμιά σχέση με τον Αγγελόπουλο που ασχολείται με το ποδόσφαιρο στον Εθνικό;», ρώτησα. «Αυτός είναι!», μου είπε ο Δήμος και δεν ήθελα περισσότερα!
Άρχισα να παρατηρώ τις εργασίες στο νεοκλασικό και τον νέο ιδιοκτήτη, ο οποίος παρακολουθούσε από κοντά την πρόοδό τους . Κάποιες φορές έμπαινα στο γιαπί για να δω την δουλειά που γινόταν. Πρόσεξα ότι η αναπαλαίωση προχωρούσε αργά, με μεράκι, με προσοχή και μεθοδικά.
Μιλούσα με τους εργάτες. «Θα κοστίσει μια περιουσία» τους έλεγα και εκείνοι μου απαντούσαν ότι είχαν εντολή να τηρήσουν κατά γράμμα τις εντολές του αφεντικού, που ήθελε να γίνει το κτίριο όπως ήταν τότε...

Κοίτα τώρα τί παιγνίδια παίζει η τύχη. Να βρω απέναντί μου άνθρωπο με την ίδια «τρέλα». 

Δηλαδή να διαθέσει μια περιουσία για να αναπαλαιώσει παλιά μονοκατοικία στην Καστέλα, δηλαδή να επενδύσει σε έναν Πειραιά που φθίνει και να ασχολείται με τα διοικητικά του Εθνικού και με την Ναυτιλία! Η προσέγγιση ήταν αναπόφευκτη...

Ο Όσκαρ Ουάιλντ έγραψε: «Να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι»! 
Ο Αλέξης Αγγελόπουλος, που στα 25 του είχε ήδη αποκτήσει το πρώτο του βαπόρι, είναι γέννημα-θρέμμα Πειραιώτης. Γιος του Κώστα Αγγελόπουλου, διοικητικού στελέχους τη ΑΓΕΤ Ηρακλής , γνωστού για την αγάπη του στον Εθνικό (εμείς οι Εθνικοί γνωριζόμαστε όλοι ,μεταξύ μας, είμαστε σαν μια καλά οργανωμένη μικρή κοινωνία), είναι από μικρός «τετραπέρατος»...
«Στο Γυμνάσιο ήταν πρόεδρος της τάξης επί έξι χρόνια! Στις δυο τελευταίες τάξεις ήταν πρόεδρος όλων των μαθητών! Σε κάποιες μαθητικές συνελεύσεις είχε συναντηθεί και είχε αντιδικήσει με τον σημερινό πρωθυπουργό», μου λέει φίλος και συμμαθητής του... 
Τελειώνοντας το σχολείο, πηγαίνει στο Λονδίνο για να σπουδάσει. «Ναυτιλιακά», τί άλλο; Επιστρέφει και κατατάσσεται στον Στρατό. Έφεδρος ανθυπολοχαγός Πυροβολικού.

Σήμερα είναι λοχαγός και πριν λίγο καιρό του ήρθε «χαρτί» με την (νησιωτική) μονάδα στην οποία οφείλει να παρουσιαστεί «εάν και εφ' όσον»...
Πριν ακόμη απολυθεί, πηγαίνει σε ένα ραντεβού με τον πρόεδρο των ναυλομεσιτών καπτα- Νίκο Πενθερουδάκη και ζητά να μάθει τα μυστικά των brokers.
Εκείνος του απαριθμεί επί δυο ώρες όλα τα ...αρνητικά.

«Θέλει γερό στομάχι, δεν έχει ωράριο, δεν έχει γιορτές, δεν έχει αργίες»...
Κι αφού -νομίζει ότι- τον έχει αποτρέψει, του λέει: «Φύγε τώρα, πήγαινε στη μονάδα σου, σκέψου το κι όταν απολυθείς, τα ξαναλέμε»...
Ο ανθυπολοχαγός σηκώνεται, παίρνει το πηλίκιο ανά χείρας και λέει: «Δεν θα σας έτρωγα τόση ώρα τον χρόνο αν δεν ήξερα καλά τί θέλω να κάνω»!
-Από Δευτέρα ,όποτε έχεις χρόνο, θα έρχεσαι εδώ. και θα κάθεσαι στο απέναντί μου γραφείο! λέει ο καπτα- Νίκος κι έτσι άρχισαν όλα, στην οδό Ιακώβου Δραγάτση, απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο.
Ως «ασκούμενος» ακόμη, έρχεται τρίτος στις ναυλώσεις μέσα στην εταιρεία. Μέσα σε ενάμιση μήνα, καταφέρνει να ναυλώσει δυο βαπόρια την ίδια μέρα. και στα 25 του, αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα...
Μαζί με έναν συνεργάτη, αγοράζει το πρώτο του πλοίο και δημιουργεί την ACA Shipping.H επωνυμία της εταιρείας είναι τα αρχικά του: ACA Αλέξιος, Κωνσταντίνου, Αγγελόπουλος.
Μέχρι τώρα, η εταιρεία έχει πουλήσει και αγοράσει περισσότερα από 40 πλοία.

Σήμερα, στην ACA ανήκουν δυο φορτηγά πλοία και δυο φέρι-μποτ. Τα bulks ταξιδεύουν στη Μεσόγειο και την Βαλτική και τα φέρι είναι χρονολαυλωμένα στην Ισημερινή Γουϊνέα.
Η εταιρεία απασχολεί συνολικά περί τα 80 άτομα. Τα κεντρικά γραφεία στεγάζονται στην Καστέλα, στο υπέροχο νεοκλασικό, αλλά η επιχείρηση διατηρεί και μεγάλο γραφείο στην Ακτή Μιαούλη. Η ACA είναι μια νοικοκυρεμένη εταιρεία, καλοκουρδισμένη και καθαρή από κάθε άποψη.
Ο Αλέξης Αγγελόπουλος έχει την δική του «φιλοσοφία», κατά την οποία «Το να μην έχεις τίποτε με το να έχεις αρκετά, σημαίνει τεράστιες διαφορές. Το να έχεις πολλά από το να έχεις αρκετά , σημαίνει διαφορές πολύ μικρότερες»...
Και τί τα κάνει τα χρήματα που βγάζει από την θάλασσα;

Πολύ απλά: Τα επενδύει στην Ελλάδα! Στον τουρισμό και το Real Estate!
Διατηρεί μια αξιόλογη τουριστική μονάδα στην Κύθνο και μετέχει ήδη στον διαγωνισμό για το «Ξενία» του νησιού (ΤΑΙΠΕΔ) ενώ δραστηριοποιείται και στην Ιθάκη.
Παράλληλα, επενδύει (κυρίως για λόγους εθνικούς-πατριωτικούς) σε εκδόσεις του Ελληνικού Δημοσίου.
«Πώς και αποφάσισες να επενδύσεις στον Πειραιά όταν οι περισσότεροι εφοπλιστές μετακομίζουν στα βόρεια ή τα νότια ή σε άλλες χώρες», τον είχα ρωτήσει.
Μου απάντησε ότι «Εδώ δεν φύγαμε από τον Πειραιά, που δεν έχει υποδομές, που παρακαλάμε για ένα κάδο απορριμμάτων στην -ακριβή υποτίθεται-Καστέλα , που ακούμε "Πειραιάς- Ναυτιλιακό City" και γελάμε και θα φύγουμε από την χώρα; Διαφωνώ με όποιον αφήνει την Ελλάδα για να ζήσει και να δημιουργήσει αλλού. Εδώ είναι η πατρίδα μας, εδώ είναι το γήπεδό μας, εδώ θα δώσουμε τον αγώνα μας. Και θα τον κερδίσουμε»!
Σε μια περίοδο που ο Εθνικός κινδύνευε με εξαφάνιση, ο Αλέξης Αγγελόπουλος επένδυσε στην ομάδα ποδοσφαίρου, την κράτησε με το κεφάλι έξω από το νερό, καθάρισε την ταυτότητά της και την παρέδωσε στον "Ερασιτέχνη", σε Εθνικούς, δηλαδή, ως "Εθνικός ΟΦΠΦ", όπως ήταν πριν μπει στην μεγάλη ταλαιπωρία.
Η μεγάλη του αγάπη είναι τα παιδιά του, η Έλενα και ο Κωστής, που έχουν τα ονόματα των γονιών του. Είναι πολύ δεμένος με τον πατέρα του και την αδελφή του, ιδιαίτερα από τότε που έχασε την μητέρα του.
Μου έκανε εντύπωση στην κηδεία της, που ο γιος ήξερε απ' έξω όλη την εξόδιο ακολουθία! «Είμαι θρήσκος, όχι θρησκόληπτος και εκκλησιάζομαι τακτικά» μου είπε και ήταν αυτό ένας ακόμη λόγος για να τον ξεχωρίσω...
Λατρεύει την Όπερα και την κλασική μουσική. Μπορεί να φύγει ξαφνικά για ένα βράδυ για να απολαύσει έναν Ριγολέττο στην Scala και το μεσημέρι να είναι στο γραφείο!
Στο γήπεδο, όμως, είναι οπαδός με τα όλα του!

«Μα είναι δυνατόν να "τα χώνεις" στον διαιτητή; Σε βλέπει ο κόσμος» του λέω, όποτε πάμε μαζί. Και τότε μου θυμίζει τον Όσκαρ Ουάιλντ:

«Να είσαι ο εαυτός σου! Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι».

Και... «τα χώνουμε» μαζί!