Μια πραγματικά καθαρή έξοδος…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Επιτέλους, η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια.

Πάει καιρός από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση. Όταν μπήκαμε στο μνημόνιο το 2010, συζητούσαμε παντού μεταξύ μας ότι μας περιμένει μακρύς δρόμος, ότι αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει μέσα σε 2-3 χρόνια. 

Ρεαλιστικά σκεπτόμενοι, οι περισσότεροι έλεγαν ότι θα χρειαστεί μία δεκαετία για να ισορροπήσει η χώρα, για να

επιστρέψουμε σε μία καλή κατάσταση, με δουλειές και αισιοδοξία.

Και να που πέρασαν τα χρόνια – λιγότερα από δεκαετία, αλλά σίγουρα δεν ήταν λίγα και μας φάνηκαν κι αιώνας – και τώρα φτάσαμε στην έξοδο από τα μνημόνια, στην ελευθερία από την ασφυκτική επιτήρηση με τις οδυνηρές περικοπές.

Αν σκεφτούμε τις δυσκολίες, δεν είναι μικρό το επίτευγμα. Και τα εύσημα πηγαίνουν στον ελληνικό λαό, που άντεξε πολλές θυσίες, και στους πολιτικούς μας που, παρότι δυσκολεύτηκαν, παρότι λοιδορήθηκαν πολλοί, έκαναν τα δέοντα με μεγάλο πολιτικό και προσωπικό κόστος.

Τώρα που όλοι βλέπουμε το φως μπροστά μας όμως, άξιζε τον κόπο…

Αν και η Ελλάδα ουσιαστικά έχει επιστρέψει εδώ και καιρό στις αγορές, θα δει τα επιτόκια δανεισμού της να πέφτουν κι άλλο στο προσεχές μέλλον, καθώς τώρα που βγαίνει και τυπικά από την κηδεμονία, η ψυχολογία τής αγοράς της ανεβαίνει εκθετικά. Δεν είναι τυχαίο ότι το Χρηματιστήριο συνεχίζει τις υψηλές πτήσεις, με τον Γενικό Δείκτη να κλείνει χθες με ρεκόρ πενταετίας.

Όχι ότι όλα είναι ρόδινα. Το νέο ασφαλιστικό έπληξε σοβαρά τη μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων, η φορολογία προβληματίζει ακόμα τους ελεύθερους επαγγελματίες, ενώ πολλοί αγρότες δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της μνημονιακής αυστηροποίησης των όρων του επαγγέλματός τους.

Ωστόσο, η σημαντική αναπτυξιακή δυναμική που χτίσαμε τα τελευταία δυόμιση χρόνια, με τις επιχειρήσεις που άντεξαν να επιστρέφουν στα κέρδη και τις επενδύσεις να εισρέουν συνεχώς αυξανόμενες, θα κρατήσει τη συνοχή της κοινωνίας μέχρι να επαληθευτούν οι προβλέψεις όλων των αναλυτών και το βιοτικό μας επίπεδο επιστρέψει στους ευρωπαϊκούς μέσους όρους.

Τώρα που βγαίνουμε από τη στενή επιτήρηση άλλωστε, είμαστε οι κύριοι της δημοσιονομικής μας πολιτικής και μπορούμε να τη ρυθμίσουμε μόνοι μας. Να κόψουμε από όπου θέλουμε και να δώσουμε όπου θέλουμε, εμείς και κανένας άλλος, και, αν χρειαστεί, μπορούμε να αξιοποιήσουμε μέρος της «ανενεργής» δημόσιας περιουσίας μας. Δική μας είναι και τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια δεν μπορεί να την ακουμπήσει κανείς.

Αν και περάσαμε από καταστάσεις πανικού, από μία μεγάλη ύφεση και από την ταπείνωση να χρειαζόμαστε την ξένη βοήθεια για να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας, φτάσαμε στο τέλος του δρόμου όρθιοι και πλέον, χωρίς δεκανίκια, βλέπουμε μία καινούρια μέρα να ξημερώνει για αυτό και δικαιούμαστε να χαιρόμαστε σήμερα.

Αποφύγαμε τις παγίδες, δεν πέρασαν τα ψέματα για αυξήσεις κατώτατων μισθών και για κατάργηση μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο. Ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν στα τέλη του 2014 δεν υπήρχε η απαραίτητη συναίνεση στη Βουλή και δεν μπορούσαμε να εκλέξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας;

Έρχονταν με φόρα από τις πλατείες άνθρωποι έτοιμοι να τα βάλουν με το ευρωπαϊκό κοινό μας νόμισμα, με σχέδια υπερβολικά και ανέφικτα, τους οποίους ουκ ολίγοι τους πίστευαν και μπορούσαν να τους στείλουν στο Μαξίμου αν γίνονταν πρόωρες εκλογές.

Φαντάζεστε πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία της ελληνικής κρίσης αν συνέβαινε κάτι τέτοιο; Για όλους μας… Από τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας, μέχρι τον πρώτο, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας αξιότιμο κύριο Φώτη Κουβέλη. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι με τέτοιους λαϊκιστές στην εξουσία τα πράγματα θα ήταν χειρότερα…

Όχι ότι θα έκλειναν οι τράπεζες (δεν μπορεί, μέχρι εκεί θα έκοβε το κεφάλι τους) ή ότι η οικονομία μας θα έχανε εκατοντάδες δισεκατομμύρια, όπως έλεγαν και οι κινδυνολόγοι τότε, αλλά, μια φορά, τις αγορές δεν θα τις χόρευαν όπως έλεγαν και είναι σίγουρο ότι ο δρόμος μας προς την έξοδο θα ήταν μακρύτερος. Ίσως να είχαμε και τρίτο μνημόνιο…

Οτιδήποτε χειρότερο μπορούμε μόνο να το φανταστούμε και είμαστε τυχεροί γιατί δεν απείχαμε πολύ και από το να το ζήσουμε, καθώς, όπως ήρθαν τα πράγματα πριν λίγα χρόνια, με φωνές και ξύλο στους δρόμους και ύβρεις στο Κοινοβούλιο, δεν ήθελε και πολύ να φέρουμε τα πάνω κάτω… Από μια στιγμή, μια απόφαση, μια ψηφοφορία, μπορεί να αλλάξουν όλα, σαν το φαινόμενο της πεταλούδας.

Όλα όμως πήγαν καλά τελικά… Ή, όπως είπε, απελπισμένος και ονειρευόμενος μία καλύτερη μοίρα για τον εαυτό του, ο Έντουαρντ Νόρτον στην υπέροχη ταινία «25^ηΏρα»:

Αυτή η ζωή, παραλίγο να μην συνέβαινε ποτέ…