Πινόκιο, Δον Κιχώτης κι Αριστερά

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο Πινόκιο είναι ο ήρωας που εμπνεύστηκε ο Κάρλος Κολόντι στην Ιταλία στις αρχές του 18^ου αιώνα. Μια μαριονέτα που βασίζεται στο ψέμα για να επιτύχει τους ιδιοτελείς στόχους του.

Ο Δον Κιχώτης είναι ο ήρωας του Ισπανού συγγραφέα Θερβάντες και γεννήθηκε …το 1605. Πλανεμένος ευγενής της υπαίθρου, νομίζει ότι είναι ιππότης που θ’ αποκαταστήσει την αδικία. Επετίθετο σε …ανεμόμυλους που

νόμιζε ότι είναι γίγαντες και σε παππάδες που θεωρούσε ότι ήταν δαίμονες!

Οι δυο ήρωες, κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν γραφεί στις ημέρες μας και δη στην Ελλάδα της Αριστεράς της ουτοπίας, του καιροσκοπισμού κι όσων κυνηγούν χίμαιρες και θεωρούν τους εαυτούς τους επαναστάτες. Άλλωστε, η παλαβή Αριστερά στην ιστορική της διαδρομή στην Ελλάδα, σ’  αυτά βάσισε το ιδεολόγημά της.

Στις ημέρες μας οι κραυγές του Αλέξη Τσίπρα του τύπου «go home madam Merkel», οι αυταπάτες για τα νταούλια που θα παίζουν και θα χορεύουν οι αγορές, ήταν χαρακτηριστικά της ανοησίας και της υστεροβουλίας της. Υποσχέθηκε τον Παράδεισο κι έφερε την κόλαση. Από το σκίσιμο των μνημονίων έφτασε στην υπογραφή άλλων δυο, δέσμευσε την Ελλάδα μέχρι το 2060 κι έγινε υποτακτικός της  madam Merkel, σαν τον Σάντσο Πάντσα, τον υποτακτικό του Δον Κιχώτη. Έταξε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, διαγραφή των χρεών κι ένα σωρό άλλα, αλλά όλα ήταν ψέματα μεγαλύτερα κι από του Πινόκιο.

Απλοϊκοί κι ανίκανοι να συλλάβουν –όπως το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς-  τη συνθετότητα της πολιτικής και της πραγματικότητας, διαθέτουν πλέον την γραφικότητα του Δον Κιχώτη και την τεράστια μύτη του Πινόκιο. Εμπαθείς τυχοδιώκτες, κυνικοί πολιτικάντηδες, έκαναν τη διακυβέρνηση του τόπου καταφύγιο ανικάνων, κατέστησαν την αστική –μεσαία τάξη κλινικά νεκρή, τορπιλίζουν καθημερινά την λογική, διχάζουν τους Έλληνες, αδυνατούν να χειριστούν κρίσεις. Με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα την εκατόμβη νεκρών σε Μάνδρα και Μάτι, τους χειρισμούς που οδήγησαν στη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας μας με τη Ρωσία, ενώ δημιούργησαν στα βόρεια σύνορά της Ελλάδας μια εθνογέννεση. Χώρια του ότι κατέστησαν τη δημόσια τάξη και τα Πανεπιστήμια άντρα ανομίας που αλωνίζουν οι… Ρουβίκωνες κι οι μπαχαλάκηδες.

Οι σύγχρονοι Δον Κιχώτες και Πινόκιο, μνησίκακοι και μοχθηροί αλλοτριώνουν ηθικά, πολιτισμικά και κοινωνικά την Ελλάδα, λες κι είναι φαντάσματα του εμφυλίου, όταν οι πολιτικοί τους πρόγονοι θέλησαν δια της βίας να την εντάξουν στο ανελεύθερο καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης.

Για να μη μιλήσω για την εχθρότητά τους απέναντι στους αρίστους καις τους επιτυχημένους που αντιμετωπίζονται ως μιάσματα.

Μπορεί ο ζαλισμένος Έλληνας ν’ αντιταχθεί στην μεγάλη κατρακύλα στην οποία οδηγείται η χώρα; Μπορεί να κατανοήσει ότι το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς ήταν κι είναι ένα τεράστιο παραμύθι της ταυτότητάς της;

Μπορεί η κοινωνία να κατανοήσει ότι οι μεταφυσικές αυταπάτες της παλαβής Αριστεράς του Τσίπρα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας απροκάλυπτος καιροσκοπισμός;

Μπορεί να επιλέξει κυβερνήτες με κριτήριο τη λογική και τον πολιτικό ρεαλισμό ή θα οδύρεται σε λίγο για την μη ανατάξιμη πορεία της οικονομίας και του τόπου;

Μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η νέα οικοδόμηση της πατρίδας δεν μπορεί να στηριχθεί σε ουτοπίες, συνθήματα, επικοινωνιακά τρικ, αλλά μόνο με την ηθική συντριβή της Αριστεράς κι όσων την εκφράζουν;

Μπορούμε πλέον, ν’ ακούμε Αριστερά και να νιώθουμε αποστροφή; Πολύ περισσότερο αφού τώρα δεν μπορούμε να λέμε ότι δεν ξέραμε;

Ίδωμεν….