Ανασχηματισμός απελπισίας και μιζέριας

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για τον προχθεσινό ανασχηματισμό…

Και πριν δύο χρόνια η κυβέρνηση «ανανεώθηκε» χρησιμοποιώντας τα παλαιότερα των υλικών από το πολιτικό σύστημα και ανακυκλώνοντας τα ίδια πρόσωπα, αλλά η διαφορά του τότε με το τώρα είναι το πόσο απελπισμένος είναι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που φαίνεται από τις υπουργοποιήσεις της κ. Παπακώστα και της κ. Ξενογιαννακοπούλου.

Για να το πούμε ποδοσφαιρικά, όταν παίρνεις μεταγραφή έναν παίκτη που στον αντίπαλο καθόταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας για να τον βάλεις να παίξει απευθείας εντεκάδα, παραδέχεσαι ότι μόνη σου ελπίδα για να κερδίσεις (ή, εν προκειμένω, να μη χάσεις με μεγάλο σκορ) είναι ο αντίπαλος να βρίσκεται σε κακή μέρα. Κάτι που είναι μάλλον αδύνατο, γιατί η «μέρα» του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πλέον στο χειρότερο σημείο της τελευταίας πενταετίας μετά και από τον πρωτοφανή τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την τραγωδία και τους πυρόπληκτους της Ανατολικής Αττικής.

Όσο για το «άνοιγμα στην Κεντροαριστερά» που ακούστηκε και γράφτηκε λόγω της κ. Ξενογιαννακοπούλου, θα ίσχυε αν ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου το πότισμα της γλάστρας θεωρείται βροχή και η σταγόνα ισούται με ωκεανό.

Σε γενικές γραμμές, ο ανασχηματισμός έρχεται να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά το πόσο ανυπόφορα κομματικός είναι ο τρόπος σκέψης του πρωθυπουργού. Και οι προηγούμενοι έκαναν ανασχηματισμούς με πρώτο μέλημα την ψηφοθηρία, ειδικά όταν πλησίαζαν εκλογές, αλλά τουλάχιστον μέσα στην κρίση διόρισαν και κάποιους σοβαρούς εξωκοινοβουλευτικούς σε «καυτές» υπουργικές θέσεις .

Σε πιο ειδικές γραμμές τώρα, κατ’ αρχάς, μπορούμε σιγά σιγά να ξεχνάμε ότι υπάρχει υπουργείο Ναυτιλίας, αφού πρόκειται για έναν φορέα που θεωρητικά πρέπει να ισορροπήσει τα συμφέροντα των εντολέων του (κοινωνία) με εκείνα των εφοπλιστών και των ναυτικών και μόλις το ανέλαβε ένας πολιτικός που δεν μπορούσε να ισορροπήσει τον προηγούμενο προϊστάμενο υπουργό του.

Στο Προστασίας του Πολίτη, από την άλλη, η επιλογή δεν ήταν ακριβώς κακή, αφού χρειαζόταν οπωσδήποτε έναν επικεφαλής που να είναι πολύ καλύτερος στις δικαιολογίες από τον προηγούμενο – στην ανάγκη άλλα να τον ρωτούν και άλλα να απαντάει. Τούτων δοθέντων, υπουργοποιήθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος.

Η άλλη πολύ καλή επιλογή είναι ο διορισμός στο Μακεδονίας και Θράκης, όπου τα τυπικά προσόντα τής νέας υπουργού είναι ευθέως ανάλογα με τη σημασία και τη χρησιμότητα του υπουργείου της.

Κατά τα άλλα, υπουργεία που δημιουργήθηκαν πριν δύο χρόνια μόνο και μόνο για να μπορέσει να καταστρατηγηθεί νομότυπα ο όρος «μία πρόσληψη για κάθε τέσσερις αποχωρήσεις» στο δημόσιο, φυσικά και συνέχισαν να υφίστανται. Επίσης, υπάρχουν τρεις υπουργοί Επικρατείας, επειδή γιατί όχι…

Επιπλέον, καλή η «ανανέωση», αλλά οι πιο πετυχημένοι υπουργοί εννοείται ότι έμειναν στις θέσεις τους. Τέτοιοι είναι, ενδεικτικά, ο υπουργός Παιδείας, που νομίζει ότι οι Πανελλαδικές είναι κάτι σαν το restart στον υπολογιστή του, ο αντίστοιχος των Εξωτερικών, που ανοίγει ζητήματα με τους γείτονες από μόνος του, εκείνος της Ανάπτυξης, που από τον τίτλο του και μόνο οι συστάσεις περιττεύουν και ο Υπουργός της Εθνικής μας Άμυνας, του οποίου η σεμνότητα και σοβαρότητα δεν γίνεται να περιγραφεί μόνο μέσα σε δυο γραμμές. (Υπάρχει ολόκληρο άρθρο άλλωστε: «Ο δικός μας Τραμπ», https://grpost.blogspot.com/2018/04/blog-post_19.html )

Αφήνοντας τα αστεία, το συμπέρασμα είναι ότι από άποψη ουσίας και πολιτικής στοχοθεσίας ο ανασχηματισμός ήταν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου, ενώ από κομματική και ψηφοθηρική άποψη, έχουμε μία προσπάθεια διατήρησης των εσωκομματικών ισορροπιών, η οποία αφορά την κοινωνία μόνο στα στενά πλαίσια του συριζαϊκού target group (αυτοί που βολεύτηκαν, μαζί με εκείνους που περιμένουν ακόμα να βολευτούν από το κόμμα), λέγοντάς της πρακτικά ένα μίζερο «ποια στροφή στη σοσιαλδημοκρατία και ποιο νέο ξεκίνημα; Είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ που αγαπήσατε...»