Τα «πουτινιάρικα» επιχειρήματα κι οι αλήθειες της Δύσης

 Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Αναμφίβολα η Ουκρανία έχει τη συμπάθειά μας και, εσχάτως, την έμπρακτη υποστήριξή μας ως Δύση για την εισβολή που υπέστη από τη Ρωσία, οφείλουμε όμως να δούμε τι λέει και η «άλλη πλευρά». Μιλάμε για έναν πόλεμο ανάμεσα σε δύο έθνη, όχι για κάτι ασήμαντο, κι επειδή κανένας δεν ξεκινάει έναν πόλεμο στον αέρα, οφείλουμε να δούμε πού «πάτησε» η Ρωσία για να εισβάλει στα ουκρανικά εδάφη. Με άλλα λόγια, υπάρχουν κάποια επιχειρήματα από τη ρωσική πλευρά που

μπορούν να χαρακτηριστούν σοβαρά κι  επειδή κάποιοι εδώ μεταξύ μας, στη Δύση, φαίνεται να τα ενστερνίζονται, κρίνουμε ότι δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα.

Συγκεκριμένα, τα βασικά επιχειρήματα που ακούγονται υπέρ του Β. Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία είναι τρία... Πρώτον, η προσέγγιση ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ουκρανία, δεύτερον, η εκδίωξη του εκλεγμένου Βίκτορ Γιανουκόβιτς από την προεδρία της Ουκρανίας το 2014 εξαιτίας της τότε φιλοευρωπαϊκής επανάστασης  και, τρίτον, η καταπίεση της ρωσικής μειονότητας στην Ανατολική Ουκρανία. Ας πούμε δυο λόγια για το καθένα από αυτά:

 

1. Περί ΝΑΤΟ

Η Ρωσία ισχυρίζεται ότι το ΝΑΤΟ την βλέπει σαν εχθρό, για αυτό και επιτίθεται στην Ουκρανία. Μικρή λεπτομέρεια: Η Ουκρανία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Όχι ακόμα. Συνεπώς, αυτό το επιχείρημα είναι σαθρό. Αν ο Πούτιν θέλει να μας πείσει ότι δεν τον ενδιαφέρει να έχει υπό τον έλεγχό του την Ουκρανία εσαεί, ας την αφήσει στην ησυχία της κι ας βομβαρδίσει απευθείας το ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες.

 

2. Περί της εκδίωξης του Γιανουκόβιτς το 2014 από τους φιλοευρωπαίους

Εδώ, έχουν κάποια βάση αυτά που λέει η Ρωσία. Εφόσον δεχτούμε το κύριο επιχείρημα ενάντια στη ρωσική εισβολή (ότι δηλαδή οι Ουκρανοί πρέπει να αφεθούν να αποφασίσουν οι ίδιοι για την πορεία της χώρας τους, με τους δικούς τους εθνικούς θεσμούς, στο δικό τους κυρίαρχο κράτος), τότε, ναι, πρέπει να δεχτούμε και ότι η ουκρανική κυβέρνηση το 2014 έπεσε εξωθεσμικά. Είναι γεγονός ότι ο Γιανουκόβιτς εκλέχθηκε δημοκρατικά. Ξέρετε τι άλλο συνέβη όμως τότε, εκτός από την εκδίωξη του Γιανουκόβιτς; Αυτονομήθηκε η Κριμαία από την Ουκρανία! Συγκεκριμένα, σε περίπτωση που κάποιοι το ξέχασαν, αμέσως μετά την αλλαγή κυβέρνησης στο Κίεβο, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε αμήχανος τον Πούτιν να αφαιρεί την Κριμαία από την ουκρανική επικράτεια. Ωστόσο, ακούμε σήμερα αναλυτές να δικαιολογούν εμμέσως (ενίοτε και άμεσα) τη ρωσική εισβολή λέγοντας «ναι, αλλά το 2014 έγινε πραξικόπημα στην Ουκρανία σε βάρος των ρωσικών συμφερόντων», ενώ ταυτόχρονα ξεχνούν ολόκληρη Κριμαία. Λες και δεν έγινε και τίποτα το σπουδαίο! Αν είναι έτσι, να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ως διεθνής κοινότητα και να αφήνουμε τον Πούτιν κάθε πέντε χρόνια να μπαίνει στην Ουκρανία, να την καίει, να παίρνει μερικά τετραγωνικά και να ξαναφεύγει, όλα επειδή το 2014 έπεσε μία κυβέρνηση.

3. Περί της καταπίεσης της ρωσικής μειονότητας στην Ανατολική Ουκρανία

Αυτό φαίνεται να είναι όντως ένα σοβαρό επιχείρημα και, παρότι δεν μαθαίνουμε πολλά από τα δυτικά ΜΜΕ για το τι ακριβώς συνέβαινε στην Ανατολική Ουκρανία τόσα χρόνια, μπορούμε εύκολα να δεχτούμε ότι η Ουκρανία δεν είναι ακριβώς Ελβετία. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου απίθανο να έχουν γίνει εγκλήματα σε βάρος της ρωσικής μειονότητας. (Προσοχή, δεν λέμε ότι αυτό δικαιολογεί εισβολή, λέμε ότι στέκει ως επιχείρημα.) Τούτων λεχθέντων, θα θέλαμε να ακούσουμε ή να διαβάσουμε κάποιον, κάπου, να ισχυρίζεται ότι ο Πούτιν μπήκε στην Ουκρανία για να σώσει τη ρωσική μειονότητα. Ο ίδιος ο Πούτιν, βλέπετε, έβαλε στην κορυφή της διαπραγματευτικής ατζέντας το ΝΑΤΟ. Ε, πώς να βγει μετά να πει κάποιος σοβαρά ότι μπήκε στην Ουκρανία για άλλο λόγο; Άλλωστε, δεν είναι ότι ο ρωσικός στρατός μπήκε στην Ανατολική Ουκρανία, την κατέκτησε, σταμάτησε εκεί και άρχισε τις διαπραγματεύσεις... Το Κίεβο έχει περικυκλώσει! Η κατάσταση της ρωσικής μειονότητας ακούγεται αριστερά-δεξιά ως επιχείρημα κυρίως όταν η Ρωσία εγκαλείται για θανάτους αμάχων. Με άλλα λόγια, είναι σαφές ότι η μειονότητα χρησιμοποιείται ως «διαπραγματευτικό όπλο», δεν είναι στο επίκεντρο της διαμάχης.

Συμπερασματικά λοιπόν φαίνεται ότι η Δύση, της Ελλάδας βεβαίως συμπεριλαμβανομένης, βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.