Ο Σαββόπουλος κι ο…. Νταλάρας του Χάρρυ Κλυνν

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Συμπληρώνουμε ένα μήνα πολέμου κι όλο αναρωτιόμαστε τόσο καιρό αναφορικά με το πού πήγαν όλα αυτά τα καλόπαιδα του άσματος και της θεατρικής σκηνής και δεν βγάζουν άχνα. Όταν για ψύλλου πήδημα έστηναν συναυλίες, σήκωναν ψηλά τις γροθιές της επανάστασης, φορούσαν κόκκινα γάντια συμπαράστασης ή έστηναν και λαϊκά δικαστήρια.

Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που είχαν καταδικάσει τον Πούτιν για την εισβολή του σε μια ξένη χώρα. Όλοι ή οι περισσότεροι –επειδή νομίζουν ότι ο Πούτιν πολεμάει τη μισητή τους Δύση- μιλούσαν γενικά κι αόριστα εναντίον του πολέμου…

Οι διαφορετικές και ξεκάθαρες φωνές ήταν

ελάχιστες.  Ήταν ο Σαββόπουλος, ο Πορτοκάλογλου, ο Μαραβέγιας, η Τόνια Σωτηροπούλου, η Καίτη Γαρμπή, ο Καφετζόπουλος, ο Μάριος Φραγκούλης, ο Ορφέας Αυγουστίδης, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου, η Μαρία Φαραντούρη κι ίσως κάποιοι άλλοι που δεν αντιλήφθηκα. Τους ζητώ συγγνώμη που δεν τους αναφέρω.

Όλοι οι άλλοι, ειδικά αυτοί του λεγόμενου έντεχνου, που αυτοπαρουσιάζονται κι ως οι μουσικοί, τραγουδοποιοί και γενικά οι καλλιτέχνες της …ποιότητας, δεν έβγαζαν άχνα! Κι ας ισοπέδωνε ο Πούτιν μια πόλη, τη Μαριούπολη, που έκτισαν Έλληνες πριν αιώνες και σήμερα ακόμη υπήρχε έντονο ελληνικό στοιχείο! Κι ας βομβάρδιζε νοσοκομεία και μαιευτήρια. Μάλλον δεν θα άκουσαν ή έμαθαν κάτι.

Και,  ω του θαύματος, μετά το συστηματικό «κράξιμο» και την άσχημη κριτική που δέχθηκαν, θυμήθηκαν κάποιοι να διοργανώσουν  συναυλία … ενάντια στον πόλεμο!

Ποιο υποκριτής πεθαίνεις!  Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί βάζουν στην ίδια ζυγαριά θύτη και θύμα και γενικά κι αόριστα άδουν εναντίον του πολέμου! Λες κι υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν τον πόλεμο. Λες κι ο πόλεμος ξεκίνησε μόνος του, χωρίς να πατήσει το κουμπί κάποιος και δη ο Πούτιν.

Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι καλλιτέχνες της αφίσας (μικρό το χωρίο μας γνωριζόμαστε πια) είναι προσκείμενοι στην Αριστερά και σε όλες τις παραφυάδες της.  Πολλούς από αυτούς δεν τους γνωρίζει ο πολύς ο κόσμος, αλλά σε μια συναυλία εναντίον του πολέμου έχει εξαιρετική σημειολογική σημασία ότι συμμετέχει ένας που ονομάζεται… Εισβολέας κι ένας άλλος που ονομάζεται… Θανάσιμος!  Θανάσιμος Εισβολέας θα μπορούσε να αποκληθεί ο Πούτιν αλλά δεν….

Ανάμεσά τους κι ο Μανώλης Μητσιάς, που προσφάτως δήλωνε εναντίον του Πούτιν, αλλά μετά μάλλον άλλαξε γνώμη και τώρα θα συναυλιαστεί  γενικά εναντίον του πολέμου. Κι ο Νταλάρας! Που όταν έκανε συναυλίες για την Κύπρο κατονόμαζε ξεκάθαρα έδαφος και υπαίτιο. Τώρα, μάλλον το ξέχασε και προχθές που συμμετείχε σε ραδιομαρθώνιο τη ελληνικής ραδιοφωνίας για τη στήριξη των προσφύγων της Ουκρανίας και των Ελλήνων της Αζοφικής, μέσα από την αποστολή των Γιατρών του Κόσμου ανέφερε: «Δεν έχουμε κανένα άλλο όπλο εκτός από τη συμμετοχή, την αλληλεγγύη και την όποια προσφορά, με κάθε τρόπο και μέσον. Τα γεγονότα είναι τόσο σκληρά και απάνθρωπα που χάνεται οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να μας ξανακουρδίσει για να σκεφτούμε με έναν τρόπο δημιουργικό». Δηλαδή, κουβέντα για τον εισβολέα δικτάτορα. Κι ύστερα στη συναυλία ίσων αποστάσεων εναντίον του πολέμου. Κι όλα αυτά σε  σημείο που να θυμόμαστε τα λόγια του μακαρίτη Χάρρυ Κλυνν… «δεν μας χέ&εις ρε Νταλάρα;»…

Πρέπει να υπερτονίσουμε κι αυτό: Εδώ και κάποιες ημέρες ο Διονύσης Σαββόπουλος αναζητά συναδέλφους του για να δώσουν μια συναυλία υπέρ των θυμάτων της Ουκρανίας. Δεν βρίσκει, πλην του Πορτοκάλογλου!

Όλοι αυτοί που ουσιαστικά έριξαν άκυρο στον Σαββόπουλο, είναι εκείνοι της αφίσας που θα τραγουδήσουν … εναντίον του πολέμου.

Προσέξτε: Δεν θα τραγουδήσουν υπέρ της μάνας  που ξεκοίλιασαν στο μαιευτήριο οι βόμβες του Πούτιν, αλλά εναντίον του πολέμου!  Δεν ευαισθητοποιούνται για τα εκατομμύρια πρόσφυγες αλλά … υπέρ της ειρήνης! Ούτε για τους ανθρώπους που θα πεθάνουν σε περιοχές που άνθρωποι τρώνε ουσιαστικά μόνο ψωμί (Αφρική – Μέση Ανατολή)  εξ αιτίας του πολέμου που ξεκίνησε και συνεχίζει ο Πούτιν.

Όμως οι καιροί άλλαξαν. Είπαμε, γνωριζόμαστε πια, θυμόμαστε και το 2015… Η παράσταση πολλών, δεν κόβει πια εισιτήρια….

Νομίζω ότι ο Σαββόπουλος τους έβγαλε και το τελευταίο φύλλο συκής κι η υγιώς σκεπτόμενη κοινωνία οφείλει να θυμάται και αύριο…