Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας

Γιορτινή ημέρα χθες, άκουσα και διάβασα τους συνήθεις πανηγυρικούς για την εθνεγερσία.

Διανθισμένους, φυσικά, με μπόλικη θρησκοπατριωτική σαλάτα και μύθους.

Μύθους που ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορία που μας διδάσκουν ή έχουμε εμπεδώσει.

Κι αναρωτιέμαι σε τι βοηθούν όλοι αυτοί οι πανηγυρικοί και τα ανέξοδα λόγια, τα οποία δήθεν υπηρετούν την αυτογνωσία μας;

Ούτε πιο κοντά στην κρυφή αλήθεια μας φέρνουν, ούτε το εθνικό φρόνημα μπορούν να ενισχύουν.

Άλλωστε, οι δυο κόσμοι που φτιάξαμε μετά τον εμφύλιο ήταν σαφείς.

Από τη μια μεριά οι «πατριώτες» νικητές κι από την άλλη οι «προδότες» ηττημένοι.

Εν πολλοίς, αυτούς τους κόσμους τους κουβαλάμε ακόμη.

Άκουγα προχθές στην τηλεόραση τον νέο αστέρα του ΣΥΡΙΖΑ, καθηγητή Κατρούγκαλο, να απαντά στη άποψη ότι ο Γεώργιος Ράλλης ήταν ο άνθρωπος που έκανε πράξη την πολιτική ευπρέπεια (μεταξύ άλλων και με το «δε θέλω ου»), με το επιχείρημα ότι ο…πατέρας του ήταν συνεργάτης των Γερμανών!

Ανοησία; Δογματισμός; Αγκύλωση;

Όπως ανοησία είναι κι οι χαρακτηρισμοί των υπερπατριωτών της Δεξιάς, περί «προδοτών» ή «ενδοτικών» Αριστερών και λοιπά παρόμοια φληναφήματα.

Λες κι υπάρχει πατριωτόμετρο ή προδόμετρο.

Λες κι η ιστορία –η πραγματική ιστορία- είναι αυτή που έχουν μάθει κι αναδεικνύεται μέσα από ακατάσχετους και γλυκανάλατους πανηγυρικούς και διαγγέλματα.

Δεν άκουσα κανένα πανηγυρικό να αναφέρεται στο σαράκι της φυλής.

Τον διχασμό, που απείλησε κι ευτέλησε την επανάσταση του 1821.

Δεν άκουσα σε κανένα διάγγελμα την αλήθεια.

Ότι η ευτελισμένη εξ αιτίας του διχασμού, ελληνική επανάσταση θα είχε παραδώσει πνεύμα και σώμα αν δεν υπήρχε η βούληση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Όχι επειδή μας αγαπούσαν, αλλά επειδή έτσι τους βόλευε εκείνη τη χρονική στιγμή.

Ότι εξ αιτίας των προστριβών η επαναστατημένη Ελλάδα ήταν ελεύθερη μόνο στο Ναύπλιο και στα νησιά του Αργοσαρωνικού, αφού όλες οι άλλες πόλεις –συμπεριλαμβανομένης και της Αθήνας- είχαν επανακυριευθεί από Τούρκους και Αιγύπτιους.

Κι ότι η ναυμαχία του Ναβαρίνου, με Άγγλους, Γάλλους και Ρώσους, ήταν εκείνη που τελικά έδωσε τη λευτεριά.

Προς Θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι οι θυσίες των αγωνιστών του ΄21 ήταν χαμένες.

Είχαν σπείρει τον σπόρο της ελευθερίας.

Αλλά, ο διχασμός και το κυνήγι της  εξουσίας και της λείας, δεν της επέτρεπαν ν’ ανθίσει…

Αυτά, σε κανέναν πανηγυρικό δεν τα άκουσα.

Κανένας δεν αναφέρει τι έκαναν οι μισοί Έλληνες στους άλλους μισούς.

Τι έκαναν στον Κολοκοτρώνη, στον Ανδρούτσο, στον Καραϊσκάκη, στην Μπουμπουλίνα, στη Μαυρογένους και εν τέλει στον Καποδίστρια!

Κι εξακολουθούμε να έχουμε από τη μια πλευρά, εκείνους τους υπερπατριώτες που αλαλάζουν παριστάνοντας τους Κολοκοτρώνηδες, «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» κι από την άλλη τους λάτρεις του αρχιτοκογλύφου και αρχαιοκάπηλου Μακρυγιάννη, να τον ηρωοποιούν επειδή ζήτησε «Σύνταγμα» αφού ο Όθωνας προχωρούσε στην ίδρυση τράπεζας που θα του αφαιρούσε το δικαίωμα να αυγατίζει την τεράστια περιουσία του….

Μήπως, μέσα σε όλα τα δεινά που μας συνέβησαν, πρέπει σιγά σιγά να κοιτάξουμε κατάματα τον καθρέφτη μας;

Λέω, μήπως;