Ένας «αλλόθρησκος» σε αποχαιρετά κυρ Σταύρο…

Τον Σταύρο Νταϊφά, τον είδα τελευταία φορά, στην κηδεία του καπετάν Διαμαντή, πατέρα του Νικόλα Πατέρα.

12 Μαΐου του 2009.  

Παρέα με τον Παύλο Γιαννακόπουλο, τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, τον Βασίλη Οικονομίδη φυσικοθεραπευτή του Παναθηναϊκού και πολλούς σημαντικούς ανθρώπους της ελληνικής Ναυτιλίας.

Ήταν συντετριμμένος από τον χαμό του φίλου του.

«Μικρέ πήγες στα βόρεια και σε χάσαμε», μου είπε και με χάιδεψε με τη στοργικότητα που μόνο οι άνθρωποι της θάλασσας που είναι ποτισμένοι με αλάτι κι ιώδιο μπορούν να κάνουν.

Τον θυμάμαι από την πιτσιρικαρία μου, να με αποκαλεί «αιρετικό», στα όμορφα πειραιώτικα στέκια, στα μάρμαρα του παλιού Καραϊσκάκη, στον τέταρτο όροφο του δημαρχιακού μεγάρου Πειραιά, όπου μας κυνηγούσε ο Αρκουδέας επειδή «στήναμε» το «Κανάλι 1».

Βλέπετε, για την κοινωνία του Πειραιά, ήταν αμάρτημα ένας Πειραιώτης να μην ασπάζεται την ιδέα του γαύρου.

Πολύ περισσότερο αν ασπαζόταν την κουλτούρα του μεγάλου αντιπάλου του.

Ο Σταύρος Νταϊφάς, ήταν ένας εκ των γαύρων που εμείς οι «αλλόθρησκοι» του όφειλαν σεβασμό.

Κι εκτίμηση.

Ο Σταύρος Νταϊφάς, ήταν ένας εκ των Ελλήνων εκείνων που η ανθρωπιστική του δράση ήταν πάντα στο επίκεντρο της ζωής του.

Βαθειά υπόκλιση!

Άνθρωπος αυτοδημιούργητος, δεν χώραγε ο νους του όταν ξεκινούσε από την Καλαμάτα, ότι μια μέρα θα γίνει ένας εκ των σημαντικότερων παραγόντων της ελληνικής Ναυτιλίας και πρόεδρος μιας εκ των δυο –τριών μεγαλύτερων ομάδων του ποδοσφαίρου μας.

Ο Σταύρος Νταϊφάς, ήταν ένας εκ των γαύρων που δεν υπολόγιζε ποιος είσαι ή τι ομάδα είσαι, για να σε συναναστραφεί ή ακόμη ακόμη και να λάβει υπ’ όψη του τη γνώμη σου.

Αν ζούσαν ο Γιάννης Κυράστας κι ο Αλκέτας Παναγούλιας, θα μπορούσαν να το επιβεβαιώσουν.

Όπως μπορούν να το επιβεβαιώσουν, ο Πέτρος Ξανθόπουλος, ο Τάσος Μητρόπουλος, ο Νίκος Αναστόπουλος, ακόμη κι ο Γερμανός ο Νόϊμαν, που του άρεσε να συζητάνε στου Προφήτη Ηλία τα σοκάκια, στο στέκι του «Κεφαλλονίτη».

Ένα κουτούκι 15-20 τετραγωνικών…με μπακαλιαράκια και μεζεκλίκια….

Τον θυμάμαι ως νεαρός, τότε, δημοσιογράφος, έξω από το Τζάνειο Νοσοκομείο, στην καταστροφή που βρήκε την ομάδα του, με την τραγωδία της Θύρας 7.

«Νικολάκη, τα χάσαμε τα παιδιά μας, τα χάσαμε τ’ αδέλφια μας», ψέλλισε κλαίγοντας.

Τον θυμάμαι, όταν του έκανα πλάκα μόλις ο Βαρδινογιάννης του πήρε τους Κυράστα, Αποστολάκη, Γαλάκο, Σαργκάνη, Βαμβακούλα.

Την υπέμενε και μου έκανε νεύμα με το χέρι του.

Ήταν σα να έλεγε…έχει ο καιρός γυρίσματα.

Τον θυμάμαι που έλεγε και ξανάλεγε ότι είναι πιο εύκολο να κουμαντάρει κάποιος εκατό πλοία, παρά ομάδες σαν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.

Τον θυμάμαι που δεν μου απαντούσε ποτέ, για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τον αστικό μύθο που έλεγε (κι εξακολουθεί να λέει) ότι ο νικητής μιας παρτίδας τάβλι με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, θα γινόταν ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού κι ο ηττημένος του Παναθηναϊκού.

Για τον γαύρο ήταν ένας φωτεινός φάρος.

Όχι μόνο για όσα κατέκτησε μαζί του.

Αλλά κι επειδή ακόμη και οι τελευταίες του κινήσεις, η δική του επιμονή έφεραν την προ τριών ετών αλλαγή στα διοικητικά του.

Με καπετάνιο τον γιό του πιο άμεσου συνεργάτη του, του μακαρίτη του Μιλτιάδη.

Σημασία έχει όμως, το ξαναλέω, πόσο σημαντικός άνθρωπος ήταν.

Με το άλφα κεφαλαίο.

Από έναν «αλλόθρησκο», καλό ταξίδι νάχεις πρόεδρε…