Η πρόωρη εκσπερμάτιση του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κατάργησε τις συνιστώσες του και τις ενσωμάτωσε στο σώμα του, μοιάζει με ανάλατο φαγητό.

Ουσιαστικά, μόνο με τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη γελάει πια η κοινωνία.

Υπάρχουν κι άλλοι που λένε αηδίες, όπως αυτός ο εκατομμυριούχος πρώην συνδικαλιστής και πρώην ΠαΣοΚ, ο Τσουκαλάς, που βγήκε κι είπε ότι αν καταργηθεί ο Οργανισμός Αποξήρανσης της Κωπαϊδας…θα κινδυνέψουμε να μην υπάρχει …Κωπαϊδα!

Μπροστά, όμως, στις αναλύσεις του Στάθη Παναγούλη ή τις απειλές του Διαμαντόπουλου ή τις υστερίες της Κωνσταντοπούλου ή στις δραχμικές περιπλανήσεις του Λαφαζάνη, ή στους προλόγους βιβλίων τρομοκρατών, όσα είπε ο Τσουκαλάς αποτελούν χαριτωμένη και γραφική επιθεώρηση.

Από την άλλη πλευρά, τη θέση που άφησαν κενή οι συνιστώσες, την πληρούν πλέον τα συναισθήματα.

Συναισθήματα αγάπης, στοργής και Προδέρμ προς όλους όσοι υποφέρουν από τα Μνημόνια.

Τους συνδικαλιστές, τους δημοσίους υπαλλήλους –πλην αστυνομικών που δεν τους γέννησε μάνα- τις συντεχνίες, τους οραματιστές μιας Ελλάδας που οι άνθρωποι θα σκοτώνονται για ένα …κωλόχαρτο. Όπως στην φιλική του προέδρου Αλέξη Βενεζουέλα.

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά εσχάτως οι διάφορες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ όλο και στρογγυλεύουν.

Από αυτά που λέει ο πρόεδρος Αλέξης εκτός Ελλάδας έως αυτά που λέει ο Σταθάκης ή άλλες πιο μετριοπαθείς φωνές, ενώ έχει εξαφανιστεί κι ο Βαρουφάκης.

Όμως, είναι απορίας άξιο, για ποιον λόγο ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα, δεν μπορεί να κατανοήσει και την άλλη πλευρά των Ελλήνων, πέραν όσων βρίσκονται ευκαιριακά στις τάξεις του επειδή δεν επιθυμούν να θιγούν κεκτημένα που έχουν αποκτήσει εις βάρος των υπολοίπων.

Είναι απορίας άξιο, πόσο περισσότερο εμπιστεύονται την πολιτική και κοινωνική πλέμπα του τόπου, από τις πραγματικά παραγωγικές τάξεις της χώρας.

Νομίζουμε ότι η απάντηση είναι απλή.

Όσο κι αν στρογγυλεύουν θέσεις κι απόψεις, ο βασικός κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει προσκολλημένος σε σοβιετικές αγκυλώσεις.

Παραμένει καθηλωμένος στις λογικές και πρακτικές της ουτοπίας.

Παραμένει προσηλωμένος στο δόγμα ότι για όλα τα δεινά φταίει το Μνημόνιο.

Σε σημείο που αν δεν υπάρχει πλέον Μνημόνιο, ν’ αναρωτιέται κάποιος αν έχει λόγο ύπαρξης το κόμμα…

Απορίας άξιο είναι και κάτι ακόμη.

Αν, λέμε αν, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, είναι δεδομένο ότι στην αρχή θα «αριστερίσει» μέχρι σημείου επιθεώρησης και μάλιστα κακής, τύπου Σεφερλή.

Άντε και κατάργησε τους εφαρμοστικούς νόμους των Μνημονίων.

Άντε και επαναπροσέλαβε τις απολυμένες καθαρίστριες, τους σχολικούς φύλακες και τους συμβασιούχους καθηγητές, όπως δήλωσε στη Βουλή ο Στρατούλης.

Άντε κι έκλεισε και το εργοστάσιο στις Σκουριές.

Άντε και εξασφάλισε πλούσια ελέη και για τους κρατιστές οπαδούς του.

Όμως, τι θα κάνει μετά;

Τι θα κάνει όταν αναγκαστικά θα υποχρεωθεί να συμβαδίσει με την απτή πραγματικότητα που είναι βέβαιο ότι θα εκτροχιάσει τις υποσχέσεις που δίνει, ότι όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν;

Τι θα γίνει με την φτώχια; Θα πάψει να υπάρχει;

Τι θα γίνει με τους υπέρογκους φόρους; Δεν έχουμε υπέρογκη φορολογία μας είπε ένας εκ των κορυφαίων του στελεχών και δη του οικονομικού του επιτελείου….

Τι θα γίνει με την ανεργία και την ανέχεια;

Θα σταματήσουν και θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας;

Ή θα χρηματοδοτηθούν από την καταπολέμηση της…φοροδιαφυγής;

Τι θα γίνει με τις 100 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας στο δημόσιο που έχει επαγγελθεί;

Θα τις κάνει; Κι αν ναι με τι χρήματα;

Τι θα γίνει από αναγκαστικές τομές που θα είναι υποχρεωμένος να καταφύγει και αναπόφευκτα θα έρχονται σε πλήρη αντίθεση, τόσο με την ιδεολογία, όσο και με τις υποσχέσεις του;

Θα γίνει η Ελλάδα πιο πολύ μπουρδέλο απ’ όσο είναι σήμερα;

Τι θα γίνει με τη θέση της ΚΟΕ (πρώην συνιστώσας που ενετάχθη στο σώμα του κόμματος) που υποστηρίζει την αποχώρηση της χώρας από την Ευρωζώνη;

Τι θα γίνει με τη θέση της ΔΕΑ ((πρώην συνιστώσας που ενετάχθη στο σώμα του κόμματος), που υποστηρίζει τις εργατικές εξεγέρσεις εναντίον της γραφειοκρατικής άρχουσας τάξης;

Η ωρίμανση της Κουμουνδούρου, χάθηκε ανάμεσα στην ηδονή της ξαφνικής εκλογικής μεγέθυνσης του κόμματος και στους ρυθμούς λειτουργίας της περιόδου που το κόμμα ήταν σε ποσοστά της τάξης του 3%....

Μια πρόωρη εκσπερμάτιση αγχωμένου, δήθεν, επιβήτορα που περιορίζει τη γλύκα και δεν της επιτρέπει να κορυφωθεί…

Το καταδεικνύουν και τα καθηλωμένα δημοσκοπικά ποσοστά του κόμματος.