Το θράσος του Γιώργου Παπανδρέου

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος


Ο διορισμός του πρώην υπουργού Οικονομικών στην προεδρία των Ελληνικών Πετρελαίων, θα ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμη και εποικοδομητική κίνηση της κυβέρνησης, αλλά υπό άλλες συνθήκες.

Άνθρωπος της αγοράς και ιδιαιτέρως οξυδερκής και ικανός, ο Γιάννης Παπαθανασίου, ασφαλώς θα χάρασσε πορεία προς το μέλλον….αν…

Αν δεν αποτελούσε σοβαρότατο βραχίονα της περιόδου προ της κρίσης.

Έστω και με την μικρότερη ευθύνη.

Όμως, από το σημείο αυτό, μέχρι να εγκαλεί την κυβέρνηση ο Γιώργος Παπανδρέου, η απόσταση είναι τεράστια.

Ο καταστροφικός για την Ελλάδα πρωθυπουργός, που έχει το θράσος να πληρώνεται ακόμη από τον ελληνικό λαό για να κάνει τουρισμό…διδάσκοντας πολιτική και οικονομία σε φοιτητές της παγκόσμιας κοινότητας, ασφαλώς κι είναι ο τελευταίος που μπορεί να μιλάει.

Είναι ο άνθρωπος που ενώ ήξερε το τεράστιο πρόβλημα της οικονομίας, εκείνος αρνήθηκε κάθε συναίνεση, προτιμώντας να συμπαραταχθεί με τον λαϊκισμό και την ανέξοδη δημαγωγία του… «λεφτά υπάρχουν».

Είναι ο άνθρωπος που έμπλεξε τη χώρα στα γρανάζια της τρόικας.

Είναι ο άνθρωπος του οποίου η κυβέρνηση, ΔΕΝ έκανε το παραμικρό για προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις κι έκανε πολιτική στην Ευρώπη με την …πατάτα της… «πράσινης» ανάπτυξης.

Πράσινα άλογα!

Να δούμε και να θυμηθούμε τα γεγονότα.

Είναι αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι τα οικονομικά ξέφυγαν από τις κυβερνήσεις Καραμανλή.

Η ατολμία τους υπήρξε παροιμιώδης.

Ειδικά στην πρώτη θητεία του Κώστα Καραμανλή, κατά την οποία ήταν παντοδύναμος, χάθηκε τεράστιος πολιτικός χρόνος με διαβουλεύσεις και επαφές με διάφορες συντεχνίες και πολιτικές ομάδες που δεν ήθελαν ν’ αλλάξει τίποτα. Θεωρούσε ότι η συναίνεση ήταν μέγιστο ζητούμενο.

Έτσι, δεν μπόρεσε να συμμαζέψει το Κράτος και τις δαπάνες του.

Από πολιτική άποψη, ήταν απολύτως λανθασμένο.

Οι διάφοροι Παπανδρέου, το μόνο που έκαναν ήταν να δυναμιτίζουν την χώρα.

Κι όταν «έσκασε» η κρίση πέραν του Ατλαντικού, η διεθνής κοινότητα και φυσικά η Ευρώπη ήξεραν ότι η πρώτη που θα «ανασκολοπηθεί» θα είναι η Ελλάδα.

Ήδη στις Βρυξέλλες είχε συσταθεί μια άτυπη επιτροπή ηγετών και υπουργών Οικονομικών από τον σκληρό πυρήνα της ζώνης του ευρώ.

Δεν το ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Ήδη είχε μεσολαβήσει η συνάντηση του διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Κλοντ Τρισέ, με τους Καραμανλή, Αλογοσκούφη και Μπακογιάννη.

Δεν το ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Δεν ήξερε ότι η ΕΚΤ είχε προειδοποιήσει για επικείμενη άνοδο των spreads δανεισμού της χώρας;

Γίνεται κάτι εν κρυπτώ στην παγκόσμια σκακιέρα για να δικαιολογείται άγνοια;

Κι αφού είναι δεδομένο ότι ήξερε, γιατί βγήκε –καταμεσής της κρίσης που προκάλεσε η Lehman Brothers- κι έκανε την λαϊκίστικη δήλωση ότι …. «η διεθνής κρίση δεν έχει σχέση με αυτά που περνά η χώρα μας»;

Ακόμη, όμως κι αν υποθέσουμε ότι δεν ήξερε, δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, όταν αμέσως μετά ο οίκος Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας;

Δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, όταν ακολούθησαν οι άλλοι οίκοι, όπως η Moody’s και η Standard and Poor’s;

Πήρε, αλλά προτιμούσε να κάνει δηλώσεις του τύπου «οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μας έφεραν την κρίση, οι σοσιαλιστές θα βρουν την λύση»….

Δεν πήρε χαμπάρι, ο μοιραίος Γιώργος Παπανδρέου, ότι αμέσως μετά τον ανασχηματισμό που έκανε ο Καραμανλής, αρχές του 2009, έδωσε εντολή στον νέο υπουργό Οικονομίας Γιάννη Παπαθανασίου, να δανειστεί η χώρα από τον Ιανουάριο όσα χρήματα χρειάζονται για να βγει η χρονιά και μάλιστα πριν ανέβουν τα spreads;

Δεν πήρε χαμπάρι την «φάπα» που έφαγε ο νέος υπουργός Οικονομικών στη συνεδρίαση του Ecofin, της 20^ης Ιανουαρίου 2009;

Όπου, ο τότε Γερμανός υπουργός Οικονομικών Στάινμπρουκ, ρώταγε και ξαναρώταγε τον Παπαθανασίου «τι θα γίνει αν δεν μπορέσει να δανειστεί η Ελλάδα»;

Δεν πήρε χαμπάρι τον Γιούνκερ να λέει ότι «προσέξτε το χρέος σας, σε λίγο οι τράπεζες θα σας δανείζουν με όρους ΔΝΤ»;

Και σε τελική ανάλυση, τι έκανε όταν ο Καραμανλής του παρουσίασε όλα τα δεδομένα σε συνάντηση που είχαν, τον Μάρτιο του 2009, στο Μέγαρο Μαξίμου και του ζήτησε να συναινέσει να προχωρήσει η χώρα σε μεταρρυθμίσεις;

Είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι»!

Κι ας τον είχε προειδοποιήσει ο ίδιος ο Τρισέ, όταν συναντήθηκαν στην Φρανκφούρτη, στις 16 Μαρτίου του 2009, μαζί με την Λούκα Κατσέλη και τον Γ. Ραγκούση.

Κι ας το είχε προειδοποιήσει κι ο Αλμούνια , ο φίλος του ο Στρος Καν, αλλά κι ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος.

Εκείνος έλεγε συνεχώς «όχι» στο πάγωμα μισθών του Δημοσίου για αποδοχές κάτω των 1.700 ευρώ, που ανακοίνωσε, τότε, ο Γιάννης Παπαθανασίου.

Έλεγε συνεχώς «όχι» σε κάθε ιδιωτικοποίηση, με αποκορύφωμα αυτή του λιμανιού του Πειραιά.

Είπε «όχι», ακόμη και στην εσπευσμένη απόφαση της κυβέρνησης για λουκέτα σε 250 αντιπαραγωγικούς φορείς κι οργανισμούς του δημοσίου.

Έλεγε συνεχώς «όχι» σε όσα μας συμβούλευαν οι εταίροι μας ότι πρέπει να κάνουμε.

Τι μας έλεγαν; Και μάλιστα καταμεσής της κρίσης;

….Χρειάζεστε ένα ολοκληρωμένο και πολυετές δημοσιονομικό σχέδιο, για να θέσετε το χρέος σε πτωτική πορεία.

….Χρειάζεστε δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ με μόνιμα μέτρα από το 2010.

….Χρειάζεστε συγκράτηση των μισθών και συντάξεων.

….Χρειάζεστε να εναρμονίσετε τις συνταξιοδοτικές σας δαπάνες με τις εισφορές.

….Χρειάζεστε να περιορίσετε το δημόσιο.

….Χρειάζεστε ν’ απελευθερώσετε τα κλειστά επαγγέλματα.

….Χρειάζεστε προτεραιότητα στην αύξηση της απασχόλησης κι όχι των μισθών και δη του δημοσίου.

….Χρειάζεστε να σταματήσετε τις πρόωρες συντάξεις σε παραγωγικές ηλικίες.

Δεν τα ήξερε ο Γιώργος Παπανδρέου;

Κι όλα αυτά, σας θυμίζουν τίποτα;

Τα αναφέρω επειδή τότε αρνηθήκαμε να τα λάβουμε ως μέτρα κι αργότερα με βασική ευθύνη του Γιώργου Παπανδρέου, εφαρμόστηκαν βιαίως με τα Μνημόνια.

Ο Καραμανλής είχε αρχίσει –με βαριά καρδιά- να προχωρά στις κατευθύνσεις αυτές μετά από πέντε χρόνια αναβολών και ατολμίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, έλεγε «όχι» σε όλα.

Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν οι εκλογές! Το κομματικό του συμφέρον.

Κι όταν ο Παπαθανασίου, στα τέλη Ιουνίου του 2009, ανακοίνωσε ένα πακέτο εισπρακτικών μέτρων (τέλη κυκλοφορίας σε σκάφη αναψυχής, αύξηση ειδικού φόρου κατανάλωσης, αύξηση στα τέλη της κινητής τηλεφωνίας, ρύθμιση ημιυπαίθριων κλπ), ο ανεύθυνος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάλαγε τον κόσμο και φώναζε…. «λεφτά υπάρχουν»….

Κι όταν «μεθυσμένος» από τη νίκη του στις εκλογές μπορούσε να σώσει την παρτίδα με κινήσεις τακτικής, εκείνος άρχισε τα ταξίδια …κατηγορώντας τους Έλληνες!

Λεπτομέρεια.

Το χρέος που παρέδωσε ο Καραμανλής, ήταν πράγματι δυσβάσταχτο.

280 δισεκατομμύρια ευρώ!

Όμως, απ’ αυτά, τα 130 δις ήταν δανεικά από δυο και μόνο τράπεζες.

Την γερμανική Deutche Bank και την γαλλική ΒΝΡ Paribas.

Η διαπραγματευτική ισχύς του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν μεγάλη απέναντι σε Μέρκελ και Σαρκοζί.

Ακόμη και με την απειλή της στάσης πληρωμών, μπορούσε να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος.

Δεν το έκανε! Δυστυχώς για όλους τους Έλληνες.

Έστελνε, τον Παπακωνσταντίνου στα Eurogroup λες και πήγαινε εκδρομή.

Αντί να δανειστεί στις αρχές του 2010, όταν τα spread ήταν ακόμη χαμηλά και να ασκήσει πολιτική αυστηρότατης λιτότητας και μεταρρυθμίσεων, έκανε παροχές.

Κι όμως η παρτίδα μπορούσε να σωθεί.

Το είπαν τόσοι και τόσοι ξένοι ηγέτες και άνθρωποι που ήταν σε θέσεις κλειδιά.

-         Ο Ντομινίκ Στρος Καν, τον Μάιο του 2010, είπε ότι «είμαι σίγουρος ότι αν το πρόβλημα είχε τακτοποιηθεί από τον Φεβρουάριο, θα ήταν λιγότερο δαπανηρό. Χάσατε χρόνο»….(Mega).

-         Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, που ήταν διοικητής της ΕΚΤ την περίοδο των διαπραγματεύσεων, σε συνέντευξή του (Μάιος 2010) στο Spiegel είπε ότι «η ελληνική κυβέρνηση άργησε να λάβει τα αναγκαία μέτρα, παρ’ ότι την προειδοποιούσαμε ότι πρέπει να δράσει γρήγορα κι αποφασιστικά».

-         Το αμερικανικό προξενείο της Φρανκφούρτης, τηλεγράφησε προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (23 Δεκεμβρίου 2009) κι ανέφερε ότι «ενώ η αντίδραση της Ιρλανδίας ήταν παραδειγματική, η Ελλάδα δεν έχει κάνει τίποτα».

-         Η Βάσω Παπανδρέου, επισκέφτηκε τον υπουργό Οικονομικών και του ζήτησε να λάβει μέτρα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

-         Η ίδια η Λούκα Κατσέλη, έχει ομολογήσει (Αθήνα 9,84) ότι «δεν είναι σίγουρη πως οι επιλογές που έγιναν με το Μνημόνιο, τον Μάιο του 2010, ήταν μονόδρομος».

-         Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης, στο βιβλίο του «Σώζεται ο Τιτανικός;», αναφέρει ότι ο «προϋπολογισμός του 2010 σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου σαν να μην υπήρχε κρίση, δεν επιχειρήθηκε καμιά περιστολή δαπανών και δεν προχώρησε σε καμιά αποκρατικοποίηση που θα μπορούσε να μειώσει το χρέος».

-         Ο ίδιος γράφει ότι η χώρα αντί να δανείζεται σε ετήσια έντοκα ομόλογα που το επιτόκιό τους είχε πέσει στο 1%, δανειζόταν πανάκριβα δεκαετή, με αποτέλεσμα την πίεση των αγορών  και την αναγκαστική καταφυγή στο Μνημόνιο.

-         Ο ίδιος γράφει ότι ο Παπανδρέου φούσκωσε το χρέος του 2010 με την εγγραφή των δανείων των ΔΕΚΟ, κάτι που δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο.

Να πούμε ακόμη κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό.

Πράγματι το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 116 δις ευρώ, τα χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, επί Κώστα Καραμανλή.

Από αυτά, τα 61 δις ευρώ δόθηκαν για τόκους (κυρίως για τα δάνεια που είχαν ληφθεί τα πρώτα χρόνια -1981-1985 από τον Ανδρέα Παπανδρέου), τα 20 δις ευρώ για δαπάνες εξοπλισμών και χρέη των ασφαλιστικών ταμείων και νοσοκομείων, 30 δις ευρώ για την κάλυψη του ελλείμματος και 5 δις ευρώ για το πρόγραμμα ενίσχυσης τραπεζών.

Αποτελεί θράσος σήμερα, ο μοιραίος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου να γίνεται τιμητής των πάντων.

Ο άνθρωπος που έλεγε «όχι» στα πάντα.

Ακόμη και στο περίφημο άρθρο 16 του Συντάγματος για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Που ενώ αρχικά ήταν σύμφωνος, πείστηκε από τις κομματικές νομενκλατούρες των εξαθλιωμένων κρατικών πανεπιστημίων κι άλλαξε γνώμη!

Ο άνθρωπος που εξαπάτησε πολιτικά τους Έλληνες, αφού άλλα τους έταζε και αλλού τους οδήγησε εξ αιτίας των αβελτηριών του.

Αποτελεί θράσος, σήμερα, να επικρίνει και να κατακρίνει ο Γιώργος Παπανδρέου.

Να επιθυμεί ακόμη και σήμερα να χειραγωγεί ένα κόμμα που το κατέστησε φάντασμα!

Ακόμη και να υπάρχει ως πολιτικός!