Οι εκπαιδευτικοί, η αξιολόγηση, η απεργία κι οι συνδικαλιστικές καρικατούρες

Προσωπικά έχω στη μνήμη μου και δη πολύ έντονα, σπουδαίους εκπαιδευτικούς που μου προσέφεραν πολλά.

Θυμάμαι δασκάλους και καθηγητές, που πάσχισαν να μου προσφέρουν μόρφωση, γνώσεις, έμπνευση για τη ζωή και το μέλλον.

Θυμάμαι κι άλλους, που ήταν αδιάφοροι και δεν είχαν καμιά δυνατότητα ή ικανότητα να μου προσφέρουν το παραμικρό.

Θυμάμαι, με πόση έκπληξη μάθαμε την προαγωγή κάποιου –επιεικώς ανίκανου- σε γυμνασιάρχη, εις βάρος κάποιων άλλων συναδέλφων του που τιμούσαν με το παραπάνω το λειτούργημά τους.

Όπως συμβαίνει με την ταπεινότητα μου, φρονώ ότι συμβαίνει και με τους περισσότερους από εσάς.

Κι αυτή, είναι η σημαντικότερη αξιολόγηση που μπορεί να απολαμβάνει ένας εκπαιδευτικός.

Η αποδοχή των μαθητών και των οικογενειών τους.

Μπορεί, όμως, η μαθητική αξιολόγηση να είναι η σημαντικότερη, αλλά έχει μικρή σημασία, αφού είναι κυρίως ηθική.

Τη σημαντική, την επιστημονική,  την έχει η πραγματική αξιολόγηση, με επιστημονικά κριτήρια και εξοβελισμένα τα κομματικά ή άλλα….

Συνεπώς, είναι τουλάχιστον αφελές να απεργούν οι καθηγητές, διαμαρτυρόμενοι μεταξύ άλλων για την αξιολόγησή τους.

Θυμάμαι, πως όταν η Άννα Διαμαντοπούλου είχε ανοίξει το ζήτημα, οι δυνάμεις της ακινησίας επαναστάτησαν.

Το μέτρο δεν εφαρμόστηκε.

Τώρα, το επαναφέρει ο Αρβανιτόπουλος.

Ξεκίνησαν και σεμινάρια για περιφερειακούς διευθυντές, διευθυντές διευθύνσεων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και γενικούς διευθυντές του υπουργείου Παιδείας.

Στην έναρξη των σεμιναρίων, μαζεύτηκαν καμιά τριανταριά συνδικαλιστές και λοιπά κομματόσκυλα της Αριστερής …προοδευτικότητας και επετέθησαν στους συναδέλφους τους.

Με απειλές και πρωτοφανείς ύβρεις.

Σημεία των καιρών.

Όποιος παρατηρήσει προσεκτικά τα σημεία αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και δεν διέπεται από κομματική υποταγή, δεν μπορεί παρά ν’ αναγνωρίσει ότι δεν επιτρέπουν την παρείσφρηση κομματισμού.

Προφανώς, αυτό τους ενοχλεί, ανεξαρτήτως αν ισχυρίζονται το αντίθετο.

Όπως τους ενοχλεί, εξ ου και το συσχετίζουν, η αξιολόγηση με πιθανές απολύσεις.

Δεν μας λένε, όμως, για ποιον λόγο ένας κακός ή ανίκανος εκπαιδευτικός, πρέπει να παραμένει και να «διδάσκει» τα παιδιά μας;

Δεν μας λένε για ποιον λόγο ένας εκπαιδευτικός που έχει ψυχολογικά προβλήματα (πριν από πέντε χρόνια είχαν υπολογιστεί σε 5 χιλιάδες), πρέπει να τα επιλύει στην καμπούρα των μαθητών;

Δεν μας λένε, για ποιον λόγο πρέπει να παραμένουν αποσπασμένοι σε κομματικά, υπουργικά, βουλευτικά ή συνδικαλιστικά γραφεία, κάποιες χιλιάδες συναδέλφων τους;

Δεν μας λένε για ποιον λόγο δεν συμφωνούν στην αξιολόγηση, που σε τελική ανάλυση έχει στόχο την ανάδειξη των αρίστων;

Δεν μας λένε, για ποιον λόγο πρέπει να παραμένει εσαεί το αναχρονιστικό σύστημα της «σειράς» και της επετηρίδας, όπου η παλαιότητα αποτελεί το κριτήριο ανέλιξης  κι όχι η ανέλκυση σε θέσεις ευθύνης των πραγματικά ικανών κι εχόντων παιδαγωγικά χαρίσματα κι εφόδια;

Δεν μας λένε για ποιον λόγο προτιμούν την απόλυτη ισοπέδωση και στασιμότητα, από την προώθηση των ικανότερων;

Σήμερα κι αύριο απεργούν.

Κλειστά τα σχολεία, κλειστές οι πόρτες της μόρφωσης.

Για μια ακόμη φορά.

Από άλλη μια συντεχνία του …ασάλευτου παρόντος!

Που εκπροσωπείται από ασήμαντες συνδικαλιστικές –κομματικές καρικατούρες…

Αντίσταση στην ίδια την εξέλιξη.

Στην ίδια τη ζωή.