Τα σημερινά δεδομένα και το vertigo του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Προσέξτε τι συνέβη την εβδομάδα που έφυγε:

-         Η Πειραιώς πήρε δάνειο από τις αγορές με επιτόκιο 5,12%

-         Η απόδοση δεκαετίας του ελληνικού δημοσίου έπεσε κάτω από το 7%

-         Το επιτόκιο για τα έντοκα γραμμάτια τριμήνου έπεσε στο 3,1%

-         Η οικονομία μας είχε συνεχείς αναβαθμίσεις από οίκους αξιολόγησης

-         Υπήρξε θεαματική βελτίωση της ευρωπαϊκής εικόνας της χώρας, ειδικά μετά τη συμφωνία με την τρόικα.

-         Υπήρξε σαφής εκπεσμός της εικόνας – σύγκρουσης μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα.

Μπορεί να σηματοδοτήσουν πολλές ανακατατάξεις και αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.

Μπορεί να αποδειχθούν, για μια ακόμη φορά, απλές προσδοκίες αλλαγών.

Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα, ότι αποτελούν «στημένη απάτη» εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας.

Το βέβαιο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος στις κορώνες εναντίον του Μνημονίου, χωρίς το οποίο ίσως να μην έχει λόγο ύπαρξης, χλευάζει τις ελπίδες και τις εκτελεί δια φραστικών πυροβολισμών.

Ομνύει στην καταστροφή και στην απόγνωση.

Ακόμη κι αν είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο προσφυγής της χώρας μας σε νέο Μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται αγκαλιάζει τα φτωχά –λαϊκά στρώματα, θα έπρεπε να το βλέπει με άλλη οπτική γωνία.

Για τον απλούστατο λόγο ότι ο δανεισμός της χώρας εντός ενός –μικρότερου σαφώς- προγράμματος στήριξης, θα γίνει με όρους δανεισμού των οποίων τα επιτόκια δεν θα υπερβαίνουν το 1,5-2%. Εν αντιθέσει με την έξοδο της χώρας στις αγορές, που θα γίνει με επιτόκια της τάξης 5-7% και τις διαφορές θα τις πληρώσουμε όλοι.

Αν τα δεδομένα που αναφέραμε στην αρχή ή το ενδεχόμενο κι άλλου μνημονίου δεν γίνονται κατανοητά από τον Αλέξη Τσίπρα και τους επιτελείς του, δεν μπορεί παρά να γίνεται για λόγους κομματικής επιβίωσης.

Κι είναι αλήθεια ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει vertigo.

Μέσα σε τέσσερα χρόνια, ένα κόμμα που πάλευε για την επιβίωσή του, εκτινάχθηκε στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο αέρας, το ύψος, τους ζάλισε.

Πολύ περισσότερο αφού όσα τους προέκυψαν δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιων θαυματουργών προτάσεων ή θέσεων, αλλά πολυγλωσσίας, οργής της κοινωνίας και ανασφάλειάς της.

Συσπείρωσε στις τάξεις του όλους εκείνους που δεν ήθελαν ν’ αλλάξει τίποτα απ’ όσα μας οδήγησαν στην καταστροφή.

Κατέστη ένα κόμμα καταγγελίας, χωρίς να καταθέτει τις σοβαρές και ρεαλιστικές προτάσεις για λύσεις.

Πόσο, όμως, μπορεί να επιβιώνει ένα κόμμα με αυτά τα χαρακτηριστικά;

Πόσο η αποδοκιμασία των αντιπάλων, θα μπορεί να κρύβει επιμελώς κάτω από το χαλί την αδυναμία ρεαλιστικού πολιτικού λόγου και εναλλακτικών λύσεων;

Πόσο η πολυγλωσσία θα υπερισχύει των πραγματικών κυβερνητικών θέσεων;

Πόσο θα γίνονται ανεκτές οι παλινωδίες στήριξης ηγετών –δικτατορίσκων, τύπου Τσάβες και Μαντούρο;

Η δημοσκοπική καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλα όσα έχουν συμβεί στον τόπο τα τελευταία χρόνια, ασφαλώς δεν προοιωνίζει ευτυχές μέλλον για την Κουμουνδούρου.

Αν, αντιμέτωπος με μια κυβέρνηση που έλαβε σκληρά μέτρα, που δεν έκανε παρά ελάχιστα στον τομέα των μεταρρυθμίσεων, που έπνιξε την κοινωνία στους φόρους για να συντηρήσει το κράτος –τέρας που στηρίζει κι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να πάρει σαφές προβάδισμα και να πείσει την κοινωνία, τότε πότε θα το πάρει;

Όταν όλα πάρουν σιγά σιγά τον δρόμο της ανάκαμψης;

Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα μορφώματα που αποτέλεσαν προϊόντα της «πλατείας» και της οργής.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έχουν ήδη εισέλθει σε φάση απόλυτης συρρίκνωσης, ενώ η Χρυσή Αυγή αποδεικνύεται πλέον μια οργάνωση χωρίς αρχή και τέλος, με τεράστια εσωτερικά ζητήματα και κυρίως με θέματα του κοινού ποινικού δικαίου.

Έχω την αίσθηση ότι θα γίνουν πολλά, χωρίς αυτούς.

Είναι θέμα χρόνου.

Πολιτικού χρόνου.

Η κοινωνία θα προχωρήσει.

Η στασιμότητα δεν αποτελεί νομοτελειακό χαρακτηριστικό της.

Ποτάμια θα εκβάλλουν κι άλλα.

Θα υπάρξουν κι άλλες δράσεις.

Κι άλλες δημιουργίες.

Κι άλλες συσπειρώσεις κοινωνικών και πολιτικών ομάδων με κοινά χαρακτηριστικά.

Με περισσότερη τόλμη.

Με πιο σαφή πολιτικό λόγο.

Ο λαϊκισμός κι η ακινησία, δεν μπορεί να έχουν πια ζωή…

Πρωί πρωί ανοιξιάτικης Δευτέρας, θέλω να χαμογελώ…