Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν πολλά υπόγεια ρεύματα. Ρεύματα αμφισβήτησης του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, συμπολίτευσης κι αντιπολίτευσης, εναντίον δικαίων και αδίκων.
Εσχάτως, έχουμε κι ένα ποτάμι.
Το ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.
Το οποίο δημιούργησε σημαντική κινητικότητα στα social media - κι όχι μόνο- ευθύς αμέσως μετά την δημοσίευση του αρχικού κειμένου του δημοσιογράφου.
Κυρίως, επειδή δείχνουν να το εμπιστεύονται αρκετοί.
Πώς εμπιστεύονται, όμως, κάτι που δεν υπάρχει;
Κάτι που δεν έχει ακόμη διατυπώσει θέσεις και αρχές;
Που δεν γνωρίζει κανένας τη ροή του;
Οι απαντήσεις, σε άλλες εποχές θα ήταν αυτονόητες και θα είχαν προσανατολισμό στην κατεύθυνση της πολιτικής επιπολαιότητας.
Όμως, αυτό καταδεικνύει για μια ακόμη φορά το μεγάλο πρόβλημα της πολιτικής.
Δηλαδή, οι πολίτες και δη οι νέοι που χρησιμοποιούν τα social media, προτιμούν να συντάσσονται με κάποιον που δεν ξέρουν καν τις θέσεις και πολιτικές του αρχές, παρά με το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Κι όχι μόνο αυτό.
Καταδεικνύεται ότι η ξύλινη γλώσσα που επιμένουν να χρησιμοποιούν πολιτικοί και παραδοσιακά media, απέχει παρασάγγας από τα υπόγεια ρεύματα των social media και των νέων.
Το βέβαιο είναι ότι τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας δεν είναι μετρήσιμα στους φανερούς δείκτες των δημοσκοπήσεων.
Είναι εκείνα που αναζητούν το νέο που θ’ αντικαταστήσει με πολιτική αξιοπρέπεια το παλιό και το φθαρμένο.
Είναι εκείνα που ξέρουν ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να στηρίζει τις συντεχνίες και τα αιτήματά τους και τρέμει ακόμη και στην ιδέα δομικών μεταρρυθμίσεων.
Είναι εκείνα που ξέρουν ότι η σύσσωμη η αντιπολίτευση κοροϊδεύει την κοινωνία και τάζει στους πάντες τα πάντα.
Είναι εκείνα που νιώθουν ότι βρίσκονται στο απόλυτο πολιτικό κενό.
Έχω διατυπώσει τις πολλές επιφυλάξεις μου για το εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη (όρα στήλη «Στο Καλντερίμι Νο58)»), Κυριακή 2 Μαρτίου.
Δεν γνωρίζω αν καταφέρει να αρθρώσει εμπεριστατωμένο πολιτικό λόγο, πέραν από ευχολόγια, προθέσεις και διαδικτυακή διείσδυση.
Δεν γνωρίζω αν εκφράσει την απολιτίκ ριζοσπαστικοποίηση, περισσότερους ή λιγότερους πολίτες, εξαργυρώνοντας την δημοσιογραφική δημοφιλία του.
Δεν γνωρίζω αν –ειδικά μετά τον δάκο της «Ελιάς»- αλλάξει τα δεδομένα μόνο στην Κεντροαριστερά (από την οποία έλκει την πολιτική του καταγωγή ο δημοσιογράφος) ή θα διεισδύσει και σε άλλους πολιτικούς χώρους.
Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας δείχνουν να συντάσσονται ακόμη και με τον διάβολο, παρά με το σημερινό πολιτικό σύστημα…
Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι η πολιτική είναι μια υπόθεση που απαιτεί συγκρούσεις κι όχι δημόσιες σχέσεις.
Απαιτεί «αίμα», δεν είναι βιβλιοπαρουσίαση, ούτε σακίδιο στην πλάτη κι εκδρομή…
Ίδωμεν!
Κοντός ψαλμός, που λέει κι η λαϊκή ρήση….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου