Στην Ελλάδα, δυστυχώς, «σκοτωνόμαστε» ακόμη για τα αυτονόητα.
Όσα, ας πούμε, έχουν λύσει τα σοβαρά κράτη του κόσμου.
Όσα έχει επιλύσει ο Διαφωτισμός, ο Βολτέρος, ο Μοντεσκιέ, ο Ρουσσώ κι άλλοι υπηρέτες του ορθολογισμού, της προόδου και της πίστης στην ανθρώπινη πρόοδο μέσα από την δράση στην οικονομία, την θρησκεία και την εκπαίδευση.
Στη χώρα μας, λοιπόν, τις τελευταίες ημέρες «σκοτωνόμαστε» για την έκδοση του βιβλίου του αρχιδολοφόνου της «17 Νοέμβρη», από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Ασχολούμαστε, με το αν είχε δικαίωμα –ηθικό βεβαίως- να το γράψει.
Με το αν ο εκδοτικός Οίκος «Λιβάνη» είχε ηθικό δικαίωμα να το εκδώσει.
Με τον αν τον πρόλογο του βιβλίου τον έγραψε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.
Με το αν ο πλουραλισμός ιδεών κι απόψεων επιτρέπει σ’ έναν αμετάκλητα καταδικασμένο για σωρεία δολοφονιών, να εκφράζεται κατά το δοκούν.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Απόλυτο δικαίωμα του δολοφόνου Κουφοντίνα να πει και να γράψει ότι θέλει.
Απόλυτο δικαίωμα του εκδοτικού οίκου να εκδώσει ότι θέλει.
Άλλωστε, η ρήση του Βολτέρου «διαφωνώ μ’ αυτό που λες αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες», είναι χαρακτηριστική.
Όμως, το μεγάλο ζήτημα προκύπτει όχι επειδή το βιβλίο εμπεριέχει απόψεις ή θέσεις.
Προκύπτει επειδή εμπεριέχει αφηγήσεις.
Αφηγήσεις δολοφονιών, ενεργειών, τρομοκρατίας.
Προκύπτει κι επειδή το προλογίζει ένας άνθρωπος που ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ και θα κληθεί να συγκυβερνήσει – αν και όταν- μαζί του.
Προκύπτει, αν θέλετε, και με μπόλικη υποκρισία.
Αν είμαστε σοβαρός λαός, αν είμαστε λαός με πνευματική μόρφωση και ορθολογισμό, ουδείς θ’ ασχολείτο με το βιβλίο του δολοφόνου.
Ουδείς θα περνούσε τις πόρτες των βιβλιοπωλείων για ν’ αγοράσει το συγκεκριμένο βιβλίο.
Επειδή, όμως, δεν είμαστε, γίνεται ο κακός χαμός.
Έγραψα, προηγουμένως, ότι όλη η ιστορία εμπεριέχει και μπόλικη υποκρισία.
Από τα ΜΜΕ που δημιουργούν σήμερα ολόκληρο σάλο, κάποια έστεκαν στην ουρά για να δημοσιεύσουν τις προκηρύξεις της 17Ν.
Για να πουλήσουν κάποιο φύλλο παραπάνω!
Για να καταθέσουν πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης.
Για να μη θεωρούνται….συστημικά.
Θυμάμαι σε κάποια από τις δολοφονίες της 17Ν, είχα αρνηθεί να διαβάσω από το μικρόφωνο του ραδιοσταθμού που εργαζόμουν τότε, την προκήρυξή των τρομοκρατών.
Απολύθηκα!
Κοντολογίς, ή όλη ιστορία είναι φαιδρή.
Όσο φαιδροί θα είναι και όσοι σπεύσουν να μάθουν τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες των πράξεων του δολοφόνου.
Σε άλλη χώρα, ίσως να ήταν η μέγιστη εκδοτική αποτυχία.
Στη δική μας, φοβάμαι πως δεν έχουμε το επίπεδο και την κουλτούρα να σπρώξουμε τα πράγματα προς κάτι τέτοιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου