Τίτλοι τέλους για έναν παλιό πυλώνα ανάπτυξης και νυν απολίθωμα του κρατισμού

Από τον προηγούμενο αιώνα και δη από τη δεκαετία του εξήντα, η ΔΕΗ ήταν μια από τις κρατικές επιχειρήσεις –μονοπώλια, που εξυπηρέτησε δυο βασικούς τομείς.

Ο ένας ήταν η οικονομία, η βιομηχανία, η ανάπτυξη του τόπου.

Ο δεύτερος ήταν το πελατειακό σύστημα.

Δηλαδή, ήταν πάντοτε βασικός πυλώνας επάνω στον οποίο οικοδομήθηκαν πολλά αλλά και άσχημα της Ελλάδας.

Η ίδια η ΔΕΗ, ήταν μια μικρή Ελλάδα.

Η ΔΕΗ, ήταν η συνέχεια της αγγλικής Πάουερ, την οποία ουσιαστικά έδιωξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κι η χώρα μπόρεσε κι επιτέλεσε το θαύμα της πρώτης μεταπολεμικής αναπτυξιακής πορείας της.

Μετά τη δημιουργία της, η Ελλάδα απέκτησε βαριά βιομηχανία, κατέστη ανταγωνιστική και εν τέλει κατάφερε να κάνει πράξη το όραμα του Καραμανλή και να υπογράψει τον αδιανόητο, μέχρι τότε, στόχο της σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

Κι όχι μόνο αυτό.

Χιλιάδες απομακρυσμένα χωριά, είδαν το φως το αληθινό.

Άνθρωποι που μόλις σουρούπωνε ζούσαν υπό το φως των κεριών και της λάμπας πετρελαίου, άλλαξαν προς το καλύτερο τις συνθήκες της ζωής τους.

Δημιούργησαν επιχειρήσεις, η οικονομία μπόρεσε κι αναπτύχθηκε, η Ελλάδα περπάτησε.

Από την άλλη πλευρά, η κρατική ΔΕΗ ήταν πόλος έλξης για χιλιάδες ανθρώπους, που έβλεπαν την ένταξή τους σ’ αυτήν ως μέσο επιβίωσης.

Το ίδιο συνέβη και με τον ΟΤΕ, την Αστυνομία και λιγότερο με τον ΟΣΕ ή άλλες κρατικές επιχειρήσεις.

Κουτσοί, στραβοί, ικανοί κι ανίκανοι, στον Άγιο Παντελεήμονα….

Η κορύφωση του δράματος για την ΔΕΗ, ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, όταν το ΠαΣοΚ διέβλεψε ότι μέσω αυτής μπορεί να ασκήσει πολιτική και να δημιουργήσει το νέο ρεύμα του κομματικού συνδικαλισμού.

Δεν άργησε να χαθεί η μπάλα.

Χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν τις πόρτες της με μοναδικό εφόδιο το χαρτάκι της «πράσινης» κλαδικής.

Η εταιρεία έγινε θλιβερό παραμάγαζο άσκησης κομματικού σχεδιασμού.

Πολύ περισσότερο, αφού όλο το πολιτικό σύστημα ακολούθησε την πεπατημένη του ΠαΣοΚ.

Η ΔΕΗ, πήρε την προδιαγεγραμμένη πορεία της προς τον εκπεσμό.

Δεν μπόρεσε να εκσυγχρονιστεί να παραμείνει ωφέλιμη στην κοινωνία.

Αντέδρασε σε κάθε προσπάθεια ανταγωνισμού.

Παρέμεινε ένα θλιβερό μονοπώλιο.

Κι αφού τα τελευταία χρόνια οι υπάλληλοι κι οι συνδικαλιστές της εκβίασαν στυγνά την ελληνική κοινωνία ανεβοκατεβάζοντας τους διακόπτες για ίδιο όφελος, κατέστη κι εισπρακτικός μηχανισμός εκβιαστικής είσπραξης φόρων.

Με τιμή ρεύματος που πολλαπλώς αυξήθηκε και δημιούργησε ασφυξία τόσο στην βιομηχανία, όσο και στα νοικοκυριά.

Από μοχλός ανάπτυξης των χρόνων του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κατέστη μοχλός καταστροφής.

Κι όλα αυτά γιατί;

Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις από την δεκαετία του ογδόντα κι ύστερα, σε αγαστή συμπόρευση με μεγάλο μέρος της κοινωνίας, τίναξαν τα πάντα στον αέρα.

Στο όνομα μια δήθεν σοσιαλιστικής αντίληψης.

Που ταύτισε το Κράτος με το κόμμα.

Που δίδαξε τις πρακτικές της ήσσονος προσπάθειας και του βολέματος.

Που διέλυσε την πιο παραγωγική οκταετία του περασμένου αιώνα –πρώτη του Καραμανλή- στο όνομα της…δημοκρατίας και της…συμμετοχής….

Οσονούπω, πέφτουν τίτλοι τέλους για την ΔΕΗ.

Με τις γνωστές αντιδράσεις των βολεμένων συνδικαλιστών (ειδικά της ΔΕΗ, των οποίων ο ελληνικός λαός πλήρωνε μέσω κρατικών επιδοτήσεων ακόμη και τα ταξίδια αναψυχής τους), αλλά και των οπαδών της ουτοπίας.

Ο χωρισμός της σε δυο κομμάτια για να πουληθεί, είναι θετική εξέλιξη.

Κι ας σκούζει ο «Ριζοσπάστης» κι οι λοιποί οπαδοί της κρατικοδίαιτης αρλουμπολογίας, ότι …την πληρώνουν οι λαϊκές οικογένειες…

Τρανό παράδειγμα –απάντηση, είναι η αποκρατικοποίηση –πώληση του ΟΤΕ –που ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε ότι θα…επανακρατικοποιήσει- που δημιούργησε ένα σαφές πεδίο ανάπτυξης φθηνότερων υπηρεσιών και χιλιάδων θέσεων εργασίας από τις νέες εταιρείες που δημιουργήθηκαν.

Στο καλό να πάει η ΔΕΗ.

Ούτως ή άλλως, ανήκει στην παλιά Ελλάδα…..