Το «Ποτάμι» κι οι ανάγκες μερίδας της κοινωνίας

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της επικαιρότητος και «μετρούν» το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη, ασφαλώς και δεν προσφέρονται για ασφαλή συμπεράσματα.

Το νέο κόμμα, καταγράφει αξιοσημείωτα ποσοστά που αγγίζουν το 6%.

Είναι μεγάλα ή μικρά;

Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα.

Όσοι ισχυρίζονται ότι είναι μεγάλα, καταφεύγουν σ’ αυτή την εκτίμηση με δεδομένο ότι ο νέος σχηματισμός –πλην του ιδρυτή και κάποιων επώνυμων συνοδοιπόρων του- έχει αναφερθεί μόνο σε διαπιστώσεις και δεν έχει λάβει θέσεις για τα μεγάλα ζητήματα του τόπου.

Όσοι ισχυρίζονται ότι τα ποσοστά είναι μικρά, καταφεύγουν σ’ αυτή την εκτίμηση έχοντας τα νώτα στραμμένα στο παρελθόν, τότε που άλλα πρωτοεμφανιζόμενα κόμματα (περίπτωση Αβραμόπουλου ή ακόμη κι οι περιπτώσεις του Κωστή Στεφανόπουλου και των «58») κατέγραφαν υψηλότατες προσδοκίες.

Μπορεί το «Ποτάμι» να φουσκώσει ή θα γίνει παραπόταμος;

Ουδείς μπορεί να κάνει προβλέψεις.

Ο χώρος της Κεντροαριστεράς στον οποίο κυρίως απευθύνεται, είναι κινούμενη άμμος.

Ο χώρος της Κεντροδεξιάς, το ίδιο. Ειδικά στην δεξιά δεξιά έκφανσή της.

Συνεπώς, ένας μεγάλος χώρος αναζητά έκφραση.

Μάλλον κι από πρόσωπα που δεν έχουν ιστορική -πολιτική διαδρομή.

Η Νέα Δημοκρατία, παραμένει εγκλωβισμένη ανάμεσα στο πελατειακό σύστημα και τις αγκυλώσεις της, που φθάνουν στο σημείο να αυτοχαρακτηρίζεται φιλελεύθερο κόμμα χωρίς…φιλελεύθερους.

Το ΠαΣοΚ, δεν μπορεί. Βυθίστηκε στη λάσπη του παρελθόντος του και στα «εγκλήματα» που διέπραξε εις βάρος του τόπου.

Η ΔΗΜΑΡ, αποτελεί μια εναλλακτική μικρή δύναμη, χωρίς θάρρος για να σπάσει αυγά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, επ’ ουδενί μπορεί ν’ αναπτύξει δυναμική, αφού προστατεύει τον παλαιοκομματισμό και τα στελέχη του να κονταροχτυπιούνται για να καταλήξουν τι θα κάνουν αν κι όταν πάρουν την εξουσία.

Οι περιπτώσεις της «Χρυσής Αυγής» και των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» αποτελούν γραφικότητες της λούμπεν ελληνικής κοινωνίας, ενώ τα μικρά μεταρρυθμιστικά κόμματα σαν την «Δράση» και τη «Δημιουργία Ξανά», όσο κι αν προσπαθούν δεν μπορούν να ξεφύγουν από ποσοστά γύρω στην μια ποσοστιαία μονάδα.

Κι έρχεται ένας άνθρωπος εντός εκτός και επί τα αυτά του πολιτικού σκηνικού -αλλά με σαφή αναγνωρισιμότητα-  και με απλές προθέσεις, χωρίς πρόγραμμα και θέσεις, και καταφέρνει να «γράψει» δημοσκοπικά ποσοστά μεγαλύτερα από το ΠαΣοΚ, από τη ΔΗΜΑΡ, από τα μικρά μεταρρυθμιστικά κόμματα και από τα υπόλοιπα γραφικά.

Δείγμα ότι σημαντική μερίδα της κοινωνίας, έχει ανάγκη από κάτι νέο.

Έχει ανάγκη από ελπίδα.

Έχει ανάγκη από κάτι –θεωρητικά- άφθαρτο, έστω κι αν δεν γνωρίζει τι πιστεύει αυτό…

Δεν είμαι διόλου βέβαιος ότι αυτό θα το εκφράσει το «Ποτάμι», πολύ περισσότερο όταν τα πρόσωπα που αρχικά συνετάχθησαν στις όχθες του, αποτελούν μη παραγωγικά «εργαλεία» της πολυλογούσης υψηλής διανόησης.

Αλλά, όπως και να το κάνουμε, η ανάγκη της κοινωνίας για διεξόδους αποτελεί σημείο των καιρών.

Και ήττα του λαϊκισμού…