Το φθαρμένο πανωφόρι και...λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου...

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Έχω αναφερθεί επανειλημμένως στην αναγκαιότητα ανασύστασης ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού της χώρας, πολύ περισσότερο όταν είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε εξελίξεις που θα καθορίσουν την πορεία της Ελλάδας.

Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στην αναγκαιότητα της χώρας να πορευτεί στο μέλλον της, αφήνοντας πίσω τις παθογένειες που δημιούργησε η αποθανούσα από το 2010, «τρίτη ελληνική δημοκρατία».

Ήδη το πολιτικό σκηνικό μοιάζει με κινούμενη άμμο.

Η Νέα Δημοκρατία, μοιάζει με απολύτως «αποσαθρωμένο προϊόν».

Ας μη ξεχνάμε ότι έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την διείσδυσή της στον μεσαίο χώρο και την αστική τάξη, ενώ τα κοινοβουλευτικά της έδρανα καταλαμβάνουν –σε μεγάλο ποσοστό- πρόσωπα που μετά δυσκολίας θα περνούσαν πριν λίγα χρόνια, ακόμη κι έξω από τη Ρηγίλλης.

Χώρια που επαγγέλλεται τον φιλελευθερισμό, αλλά χωρίς φιλελεύθερους….

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει με το παλιό άσμα που εκπροσώπησε στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον.

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου!

Για όλους έχει ο μπαχτσές! Ότι θέλει ν’ ακούσει ο κάθε πικραμένος, πασπαλισμένο με μπόλικη ουτοπία και λαϊκισμό.

Το ΠαΣοΚ, απλά δεν υπάρχει.

Κατακρημνίζεται υπό το βάρος των πολιτικών «εγκλημάτων» τριών δεκαετιών, των επιλογών του μοιραίου Γιώργου Παπανδρέου και της πολιτικής ελαχιστότητας του σημερινού αρχηγού του.

Η ΔΗΜΑΡ, σε απόλυτη πορεία εξαφάνισης από τον πολιτικό χάρτη, μοιάζει με γεροντοκόρη που αναζητά τις τελευταίες στιγμές ηδονής.

ΤΟ ΚΚΕ, είναι το ιστορικό απολίθωμα μιας εποχής που παρήλθε ανεπιστρεπτί κι η ύπαρξή του, δεν μπορεί παρά ν’ αποτελεί αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας.

Η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, δεν είναι τίποτα περισσότερο από δυο ευκαιριακά μορφώματα διαμαρτυρίας, που επ’ ουδενί μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι θα έχουν θέση στο σύγχρονο αύριο της Ελλάδας.

Το πρωτοεμφανιζόμενο Ποτάμι, επιχειρεί να συμπαρασύρει στις κοίτες του δυνάμεις που αποστρέφονται το σημερινό πολιτικό σκηνικό, αλλά μ’ ένα νεφελώδες πολιτικό στίγμα.

Για τα δε μικρά μεταρρυθμιστικά κόμματα, όπως η Δράση κι η Δημιουργία Ξανά, ας μη γίνεται λόγος. Πολύς λόγος στο διαδίκτυο, αλλά ελάχιστη διείσδυση στην κοινωνία.

Κι όμως, ξημερώνει μια άλλη Ελλάδα.

Αναπόφευκτα.

Η Ελλάδα της τέταρτης ελληνικής δημοκρατίας.

Η Ελλάδα που αναγκαστικά θ’ αφήσει πίσω της το φεουδαρχικό θεσμικό σύστημα διακυβέρνησης αναφορικά με τη λειτουργία των κομμάτων.

Όπως θ’ αφήσει πίσω της και το ολιγαρχικό σύστημα, αναφορικά με την απόκτηση και τη διαχείριση του πλούτου, αλλά και το «κομμουνιστικό» κράτος που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες.

Όλα οφείλουν πλέον να κατευθυνθούν από την λογική ότι δεν μπορεί ο κομματισμός να συνεχίζει να κυριαρχεί των συμφερόντων της κοινωνίας.

Η χώρα οφείλει να ζήσει.

Για να ζήσει οφείλει να παράξει και να ξεχάσει τις «λογικές» του πελατειακού συστήματος και των λεφτόδεντρων.

Τα κόμματα οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους.

Κι έχω την άποψη, ότι μεγάλο βάρος αυτής της ανασύστασης του πολιτικού σκηνικού, πέφτει στη Νέα Δημοκρατία, που μοιάζει –παρά την τρομερή φθορά της- να αποτελεί τον μόνο συνεκτικό κρίκο του πολιτικού συστήματος.

Δεν το κατάφερε ο Καραμανλής, κυρίως εξ αιτίας του υπερβολικού σεβασμού που έδειξε προς την Αριστερά και στους ατέρμονες κι ατελέσφορους διαλόγους μαζί της.

Ίσως κι εκ της συνεχούς αμφισβήτησης –ακόμη κι εκ των έσω του κόμματός του- εξ αιτίας των επιλογών στα εξωτερικά θέματα.

Μπορεί να το καταφέρει ο Σαμαράς;

Έχω αναφερθεί επανειλημμένως στην αναγκαιότητα συσπείρωσης και πανστρατιάς της Νέας Δημοκρατίας, με επίκεντρο τις φιλοευρωπαϊκές και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου.

Ενός «συναγερμού» για την ανασύσταση της αστικής παράταξης.

Για τη «Νέα Ελλάδα»!

Μόνο μέσα από την προοδευτική μεταρρύθμιση της Νέας Δημοκρατίας, μπορεί να προστεθούν σ’ αυτήν δυνάμεις από το σύνολο του πολιτικού φάσματος, με την παράλληλη αποστράτευση του φθαρμένου και εν πολλοίς γραφικού πολιτικού προσωπικού.

Δεν γνωρίζω για ποιον λόγο δεν γίνεται κάτι τέτοιο.

Δεν γνωρίζω για ποιον λόγο το «εγχείρημα» μετατίθεται, όπως ακούγεται, για μετά τις ευρωεκλογές.

Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι με διάσπαρτες πολιτικές δυνάμεις, με λαϊκισμό και με αγκυλώσεις, δεν μπορεί να συναντήσουμε το μέλλον μας…

Η «Νέα Μεταπολίτευση» δεν μπορεί να ξεκινήσει φορώντας φθαρμένο πανωφόρι, ούτε να τάζει στους πάντες ότι επιθυμούν ν’ ακούνε….