Το Όσκαρ στον Γιάννη Αναστασίου (Προσοχή: Διαβάζεται κι από Ολυμπιακούς)

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ομολογώ ότι μ’ έπιασε μια νοσταλγία, ένα παράπονο, όταν έβλεπα τον γαύρο να παίζει τόσο καλά, κυρίως ευρωπαϊκά και να νικά την Γιουνάιτεντ.

Ομολογώ ότι δεν είμαι εξ εκείνων που χρησιμοποίησαν επιχειρήματα του τύπου «ποια Γιουνάιτεντ; Η πεθαμένη;» κι ας με πονούν τα μάτια μου όταν την βλέπω από την αρχή της περιόδου.

Ομολογώ ότι δεν «τσίμπησα» στην αλαζονεία των φίλων μου των γαύρων, όταν πριν το
χθεσινό παιγνίδι με την Πανάθα, μ’ έπαιρναν τηλέφωνο και μου έταζαν….λαγούς και πετραχήλια. Ή όταν μου έστελναν μηνύματα στο διαδίκτυο και μου έγραφαν κάτι για τέσσερα….όσα τα παιδιά του Πειραιά. Ή όταν κάποιος φίλος μου έστειλε με κούριερ ένα κουτάκι…Durex.

Γνωρίζω, άλλωστε, ότι η αμετροέπεια τους στα οπαδικά τους χαρακτηριστικά δεν έχει προηγούμενο.

Ομολογώ ότι δεν ήθελα να πάρουν αήττητοι το πρωτάθλημα, κάτι που έχει καταφέρει μόνο η Πανάθα από την περίοδο 1963-64, με την ομάδα του αείμνηστου Μπόμπεκ και δη με νίκη μέσα στο Φάληρο με γκολ του Πανάκη, κάτι που δεν βίωσα αφού ακόμη …μπουσουλούσα.

Ομολογώ και κάτι ακόμη.

Ότι είμαι εκ των θαυμαστών του προπονητή Μίτσελ, όχι μόνο επειδή έφτιαξε μια καλή ομάδα, αλλά επειδή είναι και σπουδαίος άνθρωπος.

Θυμάμαι που η γαυρίλα ήθελε να τον αντικαταστήσει με τον Αναστόπουλο στην αρχή της περιόδου, επειδή η ομάδα τους δεν έβαζε 5-6 στα…φιλικά προετοιμασίας.

Χθες βράδυ στο μεγάλο τηγάνι του Φαλήρου, η νοσταλγία και το παράπονο πήγαν περίπατο.

Ομολογώ ότι η Πανάθα με ανάγκασε να ταξιδέψω σε μεγάλες στιγμές από τις ευρωπαϊκές πορείες του Panathinaikos.

Θυμήθηκα το Αμβούργο, το Άμστερνταμ, το Γκέτεμποργκ, το Κίεβο, την Κωνσταντινούπολη, το Λεβερκούζεν, το Οπόρτο, την Πράγα, το Τορίνο, το Τροντχάιμ, το Λονδίνο, τη Γένοβα, τη Βαρσοβία, την Κορούνια, τη Σόφια….

Θυμήθηκα όλη την Ευρώπη….

Μια ομάδα που κοστίζει όσο ο Σαβιόλα, ο Ντομίνγκες κι ο Ρομπέρτο, έκανε τον ευρωπαίο γαύρο (σχήμα οξύμωρο αλλά….) να πνίγεται κάτω από το ανηλεές τρέξιμο, την ψυχή, το πάθος και την μπαγκέτα του κόουτς Αναστασίου.

Μια ομάδα με 8 ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες της, έκανε τους ακριβοπληρωμένους –πλην αλαζόνες- παίκτες του γαύρου, να μη μπορούν ν’ αναπνεύσουν.

Και τους φιλοδώρησε με τρία τεμάχια μέσα στο σπίτι τους.

Ίσως ήταν η θεία δίκη για όσα έχουν συμβεί μέσα κι έξω από τα γήπεδα εδώ και 15-20 χρόνια.

Ίσως ήταν η απάντηση της ψυχής στα εκατομμύρια.

Ίσως ήταν η απάντηση σ’ εκείνους που έταζαν πριμ εκατομμυρίων για κάθε φορά που το τόπι θα σπαρταρούσε στα «πράσινα» δίκτυα.

Ίσως και να ήταν επιβεβαίωση του λαϊκού άσματος που λέει ότι…δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία…

Θα διαφωνήσω με όλους όσοι ισχυρίζονται ότι πρωταγωνιστής του παιγνιδιού (παιγνίδι είναι αδέλφια) ήταν ο Μάρκους Μπεργκ.

Θα διαφωνήσω με όλους όσοι ισχυρίζονται ότι ήταν ο Λαγός, ο Πράνιτς ή κάποιοι εξ όσων ήσαν επάνω στο χορτάρι.

Νομίζω ότι το Όσκαρ σκηνοθεσίας και πρωταγωνιστή της ταινίας του Φαλήρου, ανήκει δικαιωματικά στον Γιάννη Αναστασίου.

Έναν άνθρωπο που έζησε πάντα μέσα στην ταπεινότητα.

Έναν άνθρωπο που όταν παιδαρέλι κατέβηκε από την Πρέβεζα στον Πειραιά και τον Εθνικό για να παίξει μπάλα, έδειχνε ότι κάποια στιγμή θα κάνει πολλούς να του βγάζουν το καπέλο.

Τα κατάφερε. Εντός κι εκτός Ελλάδας.

Κι όταν ήρθε η ώρα να κάνει το μεγάλο βήμα και ν’ αναλάβει πρώτος προπονητής της Πανάθας, όταν όλοι έλεγαν κι έγραφαν ότι ο Αλαφούζος έφερε προπονητή για να μάθει στου κασίδη το κεφάλι, ήμουν εκ των ελαχίστων –τα γραπτά μένουν- που δεν είχε αμφιβολία πως θα τα καταφέρει.

Αυτός, λοιπόν, ο νέος άνθρωπος δούλεψε και δουλεύει σκυλίσια.

Με καθαρές ιδέες στο μυαλό του, με προσήλωση στην ολλανδική ποδοσφαιρική σχολή που ο ίδιος εντρύφησε, με χαμηλούς τόνους κι αξιοπρέπεια.

Του αξίζει το Όσκαρ.

Όποιος ξέρει ελάχιστο τόπι κι έχει γνωρίσει τις οσμές των αποδυτηρίων, είναι σίγουρος ότι οι οδηγίες του ήταν απλές, πλην ξεκάθαρες.

Φάνηκαν από τα πρώτα δευτερόλεπτα του φαληρικού ντέρμπι.

-         Διώχνουμε την μπάλα από την άμυνα και δεν την κρατάμε για ν’ αποφύγουμε το λάθος.

-         Δεν παίζουμε παιγνίδι κυκλοφορίας αλλά με γρήγορες και σίγουρες πάσες στον χώρο ανάμεσα στα σέντερ μπακ του Ολυμπιακού.

-         Πιέζουμε τον Μανωλά, που έχει πρόβλημα στην κυκλοφορία της μπάλας και δεν επιτρέπουμε στους Μανιάτη και Μαρκάνο να κάνουν εύκολες πρώτες πάσες.

-         Έχουμε αλληλοκαλύψεις στις κατοχές του Κάμπελ και του Πέρες.

-         Ο Λαγός να βγάλει τα…συκώτια του Τσόρι Ντομίνγκες.

-         Τρέχουμε ακόμη και στις διακοπές του παιγνιδιού.

Το σκηνικό είχε στηθεί.

Ο "σκηνοθέτης" είχε δώσει τις οδηγίες του κι οι "ηθοποιοί" τις εκτέλεσαν με το παραπάνω. Σε σημείο που η ανωτερότητα που είχε ο Ολυμπιακός στα χαρτιά, να γίνει στάχτη και μπούρμπερη επάνω στο χορτάρι.

Κι όχι μόνο αυτό.

Να κρατήσει το αήττητο πρωτάθλημα μόνο σε «πράσινα» χέρια.

Ας χαρούν οι φίλοι της Πανάθας.

Έχουν κάθε δικαίωμα.

Κι ας μη τολμήσουν κάποιοι να πουν το παραμικρό.

Κάποιοι εξ εκείνων που φώναζαν … «έχουμε περισσότερα λεφτά από τον Αμπράμοβιτς»… κι εν τέλει έκαναν την ομάδα να ζει από τις υποθήκες της περιουσίας του Αλαφούζου και να ψάχνεται για να λάβει την άδεια συμμετοχής της ομάδας στην Ευρώπη.

Υστρ. 1 : Δεν είδα τον λαλίστατο σε άλλα παιγνίδια Σάββα Θεοδωρίδη να βγάζει άχνα.

Υστρ.2 : Δεν είδα τον αρχηγό του γαύρου Μανιάτη να βγάζει άχνα, εν αντιθέσει με την πολυλογία του μετά τον τελικό του κυπέλου με τον Αστέρα, όπου παρά την χερούκλα του επάνω στην γραμμή, δεν σφυρίχτηκε τίποτα…..Είδα μόνο δηλώσεις του πάντα κύριου Φουστέρ και του νεοαποκτηθέντος Πέρεζ…..

Υστρ. 3: Η καφρίλα δεν έχει χρώμα. Κι όσο μένουμε στα κατορθώματα του Μήτρογλου, του Μπεργκ και των άλλων πρωταγωνιστών, συνεχίζουμε να παίζουμε με τη φωτιά….

Υστρ. 4: Όσκαρ χρειάζεται κι η δεσποινίδα (!!!!) που πέταξε το γεμάτο κόκα κόλα ποτήρι στο μάτι του Γιάννη Αναστασίου.

Υστρ. 5: Όσκαρ χρειάζεται και στους επιστήμονες που εντρύφησαν για μια ακόμη στον πετροπόλεμο και στη ρίψη φωτοβολίδων. Για την παροιμιώδη μεταμφίεσή τους από τα ευρωπαϊκά παιγνίδια της εφαρμογής των κανονισμών, στα του ελληνικού πρωταθλήματος της ασυδοσίας….

Υστρ. 6: Η νέα ομάδα της Πανάθας είναι εύκολο να υποστεί κι εκείνη στραπάτσα.

Γι αυτό τα κεφάλια μέσα….

Υστρ. 7: Κατεβαίνω Πειραιά για γαλακτομπούρεκα στη «Στάνη»…