Τα έξι ενδεχόμενα του εγγύς μέλλοντός μας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσα συνέβησαν χθες στη Βουλή και το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τα περιμέναμε.

Ουδεμία έκπληξη, πλην του ελαφρώς κατώτερου του αναμενομένου αποτελέσματος.

Τα ίδια θα συμβούν και την ερχόμενη Τρίτη κι είναι πλέον ορατές –εκτός δραματικού απροόπτου- οι εκλογές στις 25 Ιανουαρίου.

Το δραματικό απρόοπτο, θα είναι ν’ αποδώσουν οι θρυλούμενες πρωτοβουλίες που εξυφαίνονται στο πολιτικό παρασκήνιο και για τις οποίες σας έχουμε ενημερώσει επανειλημμένως μέσα από το «Καλντερίμι», τη στήλη με τα πολιτικά και παραπολιτικά σχόλια.

Ο λαϊκισμός, η ανευθυνότητα και η πρόταξη του κομματικού συμφέροντος από το εθνικό, βρίσκονται στο απόγειο.

Όλοι σχεδόν οι βουλευτές και τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και μεγάλη μερίδα των ανεξαρτήτων, βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα αντιμνημονιακά αδιέξοδά τους και στα οράματά τους για ανατροπή της παγκόσμιας κι ευρωπαϊκής πολιτικής.

Η δε κοινωνία παρακολουθεί φοβισμένη μεν, αλλά κι αμέριμνη τις εξελίξεις.

Κι όμως, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από το 2010.

Όχι μόνο επειδή οι δανειστές έχουν δημιουργήσει τα δικά τους μαξιλαράκια ασφαλείας, αλλά κι επειδή η ελληνική κοινωνία έχει πλέον αποβάλλει το όποιο λίπος είχε εξ αιτίας των συνεχών φοροεπιδρομών για τη συντήρηση αυτού του κράτους τέρατος.

Είναι βέβαιο ότι μπροστά μας έχουμε δύσκολες μέρες κι η ανασφάλεια καθίσταται θηλιά στους λαιμούς των πολιτών και της οικονομίας.

Ποιος θα λύσει τον γόρδιο δεσμό και μάλιστα χωρίς συναίνεση των υπολοίπων;

Ποιος είναι ο στρατηγός και ποιος ο στρατός;

Ας μη γελιόμαστε.

Ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε το ΠαΣοΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν μόνοι τους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Εδώ χρειάζονται τεράστιες υπερβάσεις για να γίνει αυτή η χώρα κανονική.

Βλέπετε κανέναν να μπορεί να τις κάνει;

Και πολύ περισσότερο να τις επιθυμεί;

Να δούμε και τα ενδεχόμενα που πιθανότατα να μας απασχολήσουν στο εγγύς μέλλον, με υπόθεση εργασίας ότι πάμε σ’ εκλογές;

Ενδεχόμενο πρώτο:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νικητής των εκλογών και προχωρεί σε ρήξη με τους δανειστές και δη τους Γερμανούς.

Ο πρωθυπουργός Τσίπρας προχωρεί μόνος του στις παροχές που εξήγγειλε από τη Θεσσαλονίκη κι απαιτεί τη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους.

Τι κάνουν οι δανειστές;

Το λένε ξεκάθαρα:

Αρνούνται να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα, αν δεν εφαρμόζει το Μνημόνιο κι αν δεν συμφωνήσει με την τρόικα.

Τι συμβαίνει τότε;

Κατάρρευση!

Οι δείκτες της οικονομίας γκρεμίζονται, η χώρα δεν μπορεί να βρει χρήματα ούτε από τις αγορές, απομονώνεται και μοιραία οδηγείται σε στάση πληρωμών σε συντάξεις και μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, ενώ η κοινωνία βράζει σε τέτοιο σημείο που όσα συνέβησαν στην Βενεζουέλα θ’ αποτελούν απλές γραφικότητες.

Η χρεοκοπία είναι προ των πυλών.

Μ’ όσα συνεπάγεται.

Ενδεχόμενο δεύτερο:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νικητής των εκλογών, προχωρεί σε ρήξη με τους δανειστές κι έρχεται στην Ελλάδα και προκηρύσσει δημοψήφισμα με το ερώτημα της παραμονής ή εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το μπαλάκι πέφτει στην ελληνική κοινωνία.

Αν εκείνη αποφασίσει την παραμονή, ο πρωθυπουργός Τσίπρας θα ισχυρίζεται ότι ακολουθεί ότι είπε ο λαός.

Αν αποφασίσει την έξοδο, μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά….

Ενδεχόμενο τρίτο:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νικητής των εκλογών, αλλά τα ελάχιστα μετριοπαθή στελέχη του πείθουν τον πρωθυπουργό Τσίπρα για στροφή προς την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό.

Τότε, με το απλό επιχείρημα –το έκαναν κι άλλοι για να ξεπεράσουν συνθήματα κι υποσχέσεις- ότι «βρήκαμε καμένη γη», αρχίζουν τα τσάμικα.

Αν μάλιστα στην κυβέρνηση υπάρχουν κι εταίροι, ο ΣΥΡΙΖΑ τους χρησιμοποιεί ως άλλοθι, ισχυριζόμενος ότι «δεν είμαστε μόνοι μας στην εξουσία, μας κρατά ο τάδε ή ο δείνα»…

Συνεχίζουν τη διαπραγμάτευση από εκεί που την άφησε η νυν κυβέρνηση, ζητώντας μάλιστα παράταση του διμήνου, επειδή δεν θα προλαβαίνουν να ενημερωθούν σφαιρικά.

Τότε όμως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το πρόβλημα θα μετατεθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι «Αριστερή πλατφόρμα» του υπουργού, τότε, Λαφαζάνη θα διαφωνεί, ενώ όλοι εκείνοι που έχουν εισπράξει χιλιάδες υποσχέσεις για επιστροφή των πραγμάτων στα προ του 2009 επίπεδα, θ’ανέβουν στα κάγκελα, σαν την Ραχήλ Μακρή στην ΕΡΤ…

Κόλαση!

Ενδεχόμενο τέταρτο (απολύτως φανταστικό)

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νικητής των εκλογών κι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας «τουμπάρει» τον Σόιμπλε, την Μέρκελ, το ΔΝΤ κι όλους τους δανειστές.

Αυτοί κουρεύουν το χρέος και δεν υποβάλλουν σε κυρώσεις ή οικονομική ασφυξία τον κακό μαθητή του μνημονίου.

Ανοίγει έτσι ο ασκός του Αιόλου για τη γηραιά ήπειρο, αφού οι διάφοροι εκφραστές του ανά την Ευρώπη λαϊκισμού (Ποδέμος, Πέπε Γκρίλο, Φάρατζ, Ντε Λίνκε κλπ), θα γνωρίζουν ότι οι «μαγκιές» κι ο «τσαμπουκάς» περνάνε.

Ο πρωθυπουργός Τσίπρας, αν δεν είναι αυτοδύναμος πάει σ’ εκλογές, σαρώνει και καθίσταται αδιαφιλονίκητος ηγέτης του τόπου.

Ενδεχόμενο πέμπτο

Η Νέα Δημοκρατία είναι νικήτρια των εκλογών.

Μαζί με το ΠαΣοΚ κι ίσως το «Ποτάμι», σχηματίζουν κυβέρνηση με νωπή εντολή, προχωρούν στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και συμφωνούν και για το χρέος.

Στη Βουλή ψηφίζονται τα τελευταία μέτρα του μνημονίου, ενώ στις Βρυξέλλες δημιουργείται κι εγκρίνεται η περίφημη «προληπτική γραμμή στήριξης», ενώ προχωρούν με ταχύ ρυθμό οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις.

Η χώρα αρχίζει να παίρνει τον δρόμο της, καθώς οι πάντες προβλέπουν κι αναμένουν ότι στα τέλη του 2015 η ανάπτυξη θα υπολείπεται κατά τι από το 3%.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζει πλέον σοβαρά προβλήματα ύπαρξης.

Ενδεχόμενο έκτο

ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία, βρίσκουν κοινές συνισταμένες κι ανασύρουν από σκονισμένα ντουλάπια την κουλτούρα των συναινέσεων, συμφωνούν σε σχηματισμό κυβέρνησης, βάζοντας στο κάδρο την διαπραγμάτευση με τους δανειστές και το «κούρεμα» του χρέους.

Η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό αλλάζει μέσα σε μικρό διάστημα προς το καλύτερο, ενώ στο εσωτερικό ελλοχεύουν οι γνωστοί που θ’ αντιδράσουν με κάθε τρόπο σ’ αυτή την κυβέρνηση. Τόσο από τ’ Αριστερά, όσο κυρίως από τα Δεξιά.

Σιγά σιγά όμως, γίνεται πεποίθηση και βίωμα ότι δεν μπορεί ο τόπος να πορεύεται μέσα στις ατραπούς του διχασμού που παραδοσιακά επικρατεί ανάμεσα στις δυνάμεις του ορθολογισμού και του ανορθολογισμού. Ούτε τα πολιτικά πάθη κι οι άκρατες φιλοδοξίες για την κατάληψη της εξουσίας, μπορεί να είναι ισχυρότερα από το εθνικό συμφέρον.

Το έχω γράψει κι άλλη φορά, ο θεός –αν υπάρχει- βοηθός.