Ο φευγάτος, ο πεντοζάλης και τα λιμά…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ και πολλά χρόνια το πολιτικό προσωπικό της χώρας υπήρξε κατώτερο των περιστάσεων.

Τα όσα έγιναν στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν είναι γνωστά και τ’ αποτελέσματά τους τα βιώνουμε.

Να σταθούμε στο σήμερα.

Τόσο η κυβέρνηση όσο κι η αξιωματική αντιπολίτευση γνωρίζουν ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Κι όσα υπάρχουν φτάνουν δεν φτάνουν μέχρι τις αρχές Μαρτίου, με τεράστιο κίνδυνο αδυναμίας καταβολής μισθών και συντάξεων.

Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός κι όχι κάτι που εντάσσεται στο καθεστώς «φόβου» που εκπορεύεται από το Μαξίμου.

Κι είναι σαφές ότι υπό την πίεση αυτού του δεδομένου, ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να επισπεύσει τις διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Το πιθανότερο, μάλιστα, είναι ότι με την επιλογή του Σταύρου Δήμα ρίχνει λευκή πετσέτα, μη αντέχοντας πιέσεις κι εκβιασμούς από το εξωτερικό, για όσα δεν έκανε στο εσωτερικό.

Στην αντίπερα όχθη, η αξιωματική αντιπολίτευση αφού αιφνιδιάστηκε, δείχνει καθημερινά πόσο ανέτοιμη είναι να κυβερνήσει την χώρα.

Κι όταν μια χώρα είναι πνιγμένη στα δανεικά, δεν μπορεί στο εσωτερικό της να είναι άγνωστες οι έννοιες της συναίνεσης και της συνεννόησης.

Κι αν το ζήσαμε αυτό το 2009, όταν ο μοιραίος Γιώργος Παπανδρέου ανυπομονούσε να γίνει πρωθυπουργός και «τορπίλιζε» κάθε προσπάθεια συνεννόησης του Καραμανλή, δεν είναι δυνατόν να μη μας έχει γίνει μάθημα το 2014 -και μετά απ’ όσα υπέστη η ελληνική κοινωνία- και να εμφανίζεται να κάνει τα ίδια ο βιαστικός να πρωθυπουργεύσει Αλέξης Τσίπρας.

Τώρα, από την έλλειψη συνεννόησης, η χώρα οδηγείται σε μεγάλη περιπέτεια.

Ίσως μεγαλύτερη από αυτή που του 2010.

Τώρα η εξάρτησή της από τους δανειστές θα είναι και συνεχής και απόλυτη.

Κι όμως.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις του κοινοβουλίου, εξακολουθούν να σκέφτονται, να κινούνται και ν’ αποφασίζουν με βάση το δικό τους συμφέρον.

Η Νέα Δημοκρατία, ως έχουσα την ευθύνη εκπλήρωσης των μεταρρυθμιστικών υποχρεώσεων έναντι των δανειστών, ποιούσε την νήσσαν και τα στελέχη της επιβεβαίωναν καθημερινά ότι το μόνο που τους απασχολούσε ήταν η εξυπηρέτηση της κομματικής της πελατείας.

Το ΠαΣοΚ, μια απ’ τα ίδια.

Προσπαθούσε πρωτίστως να σταθεί στα πόδια του και να διατηρήσει την όποια αξιοπιστία του απέμενε, αλλά το εσωτερικό του «έβραζε» από τις ενέργειες του πιο μοιραίου Παπανδρέου και των συν αυτώ, που έψαχναν και ψάχνουν εσωκομματική ρεβάνς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι νεοκομμουνιστές που τον εκφράζουν, αναζητά απεγνωσμένα την εξουσία. Ο καθένας εκ των στελεχών και των συνιστωσών του έχει μια δική του άποψη και πανηγυρίζουν όταν δυο απόψεις συμπίπτουν.

Χώρια που ζουν συνεχώς με την ψευδαίσθηση ότι οι δανειστές είναι κουτόφραγκοι που χαρίζουν χρήματα στους οφειλέτες τους και μετά τους δανείζουν και πάλι, ενώ φαντασιώνονται ότι θα κάνουν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία να χορεύει …πεντοζάλη.

Η ΔΗΜΑΡ, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.

Από δύναμη ευθύνης το 2012, κατάντησε να επαιτεί την επανένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ντροπή για όσα χυδαία έλεγε η Κουμουνδούρου για τα στελέχη της, λίγους μήνες πριν.

Ένα ανύπαρκτο πλέον κόμμα,  διασπασμένο, χωρίς πυξίδα και προοπτική.

Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», που από την πρώτη στιγμή θα μπορούσαν να χαρακτηρίζονται «Ανερμάτιστοι Έλληνες», ασφαλώς δεν μπορεί να χαρακτηριστούν σοβαρή προοπτική ή διέξοδος, για κανένα νουνεχή άνθρωπο.

Τι μένουν;

Η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Δηλαδή, ο φασισμός σε μαύρη και κόκκινη απόχρωση.

Έρημη Ελλάδα.