Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο2)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

7.40

7.40, «γρήγορα παπούτσια».
7.45, φεύγουμε, πρώτα ο μικρός στο νήπιο και μετά ο μεγάλος στο δημοτικό -στην πρώτη-.
«Ψωμί-παιδεία-ελευθερία» φωνάζουν στο δρόμο, μας ξέμεινε από την 17η...
«Σουτ! θα ξυπνήσουμε τον κόσμο».
7.55 παιδιά και δασκάλες μαζεμένοι έξω από το νηπιαγωγείο, στο πεζοδρόμιο και το οδόστρωμα.
«Ξεχάσαμε τα κλειδιά... αφήστε τον αν θέλετε, να πάτε τον μεγάλο στην ώρα του».
Το σκέφτομαι, η δασκάλα καταλαβαίνει τον δισταγμό μου, παίρνει κοντά της τον μικρό.

Τον χαϊδεύει, του φτιάχνει τα μαλλιά που πετάνε.

Εκείνος μου χαμογελά, μ’ αυτό το ύφος που με κάνει να λιώνω.
«Εντάξει Δημήτρη; θα έρθω σε λίγο πάλι».
«Ναι μαμά, να φωνάξω τώρα;».
«Κάνε ότι θες».
Φεύγουμε βιαστικά με τον «μεγάλο» για το δικό του σχολείο.
«Θυμάσαι πως γράφουμε την σοκολάτα;».
«Ναι μαμά! μωρό είμαι;» .
8.10 χτυπά το κουδούνι, πρωινός εξάψαλμος.

Ουφ!
Πίσω στο νήπιο.

«Νάσαι καλό παιδί, ήρεμα στην εκδρομή, ήρεμα και στο πούλμαν» .
«Ναι θα δούμε και τον Χάρυ τον γάιδαρο;».
«Ναι».
«Να έρθετε να παραλάβετε τα παιδιά στις 12.15».
Φεύγω, δουλειές, πληρωμές, τρέξιμο, μαγείρεμα, θυμάμαι την Μαίρη, την Παναγιωταρά.

12.10 πίσω στο νήπιο...
«Ελάτε σε 45 λεπτά, καθυστέρησαν στο δρόμο...».

Ουφ! Τρέχα πάλι…

Γυρνώ στο σπίτι, πονάνε τα πόδια μου.
12.50, βλέπω από μακριά το πούλμαν, κλειστός ο δρόμος, βγαίνουν ήρεμα ο ένας πίσω από τον άλλο.

Οι φωνές τους ακούγονται καθαρές, «ψωμί παιδεία ελευθερία»!

Τον βλέπω, με κοιτάζει και σηκώνει σε χαιρετισμό το χέρι του.
Τον χαιρετώ και εγώ.
Φτάνω έξω από το νηπιαγωγείο.
«Περιμένετε παρακαλώ, η δασκάλα θέλει να τους μιλήσει».
Ακούγονται γέλια και δυνατές φωνές.
Βγαίνουν.
«Είδα τρεις γάιδαρους μαμά...να φωνάξω;».
«Όχι».
«Καλά».
Πίσω στο σπίτι.

Ψιχαλίζει, 13.40 τρέχω να πάρω και τον Παναγιώτη ...

Συναντώ μια φίλη με την κόρη της -δυο ετών- φαίνεται κουρασμένη.
Ευτυχώς, σκέφτομαι, δεν είμαι έτσι εγώ.

«Φαίνεσαι πολύ κουρασμένη, πρέπει να ξεκουράζεσαι» μου λέει εκείνη, την ώρα που μ’ αποχαιρετά.
Κοντοστέκομαι απορημένη...και κοιτώ από πού έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου.
Τι μου είπε;
Φτάνω στο σχολείο.

Καμαρωτός ο Παναγιώτης τιτιβίζει με τα άλλα πρωτάκια.
«Πού είναι το μπουφάν σου;».
«Το ξέχασα».
«Μπες να το πάρεις, έχεις ξεχάσει, ήδη, άλλο ένα» .
Πάει, ξαναέρχεται, «είναι κλειδωμένα μαμά».
«Πήγαινε» λέει και η κυρία Κατερίνα.
«Όχι μπορεί να έρθει το τέρας...».
« ....τι λες;;;;;»
«Μπορεί είπα...».
«Ελάτε στις 4 που τελειώνει το ολοήμερο».

Ξεκινώ 3.50, βρέχει πολύ και με χτυπάνε οι μπότες...δεν βαριέσαι...

Με κάνει μούσκεμα ένα θηριώδες τζιπ... η οδηγός χειρονομεί... είμαι σίγουρη ότι θα προτιμούσε να εξαφανιστώ…
Άσε μας μεσημεριάτικα...
Μπαίνω στο σχολείο βρίσκω τα μπουφάν.
«Καλό Σαββατοκύριακο κ. Κατερίνα».
Πίσω για το σπίτι, η βροχή δυναμώνει, χτυπά το κινητό.
Ο Νίκος, «αγάπη θα πας εσύ τα παιδιά στο taeκwondo, έμπλεξα πάλι στο γραφείο, θ’ αργήσω». Στέκομαι στη μέση του δρόμου και σηκώνω το κεφάλι απότομα ...

Γκρίζος βαρύς ουρανός, κήποι καταπράσινοι, μυρωδιά βρεγμένου χορταριού, πουλιά που τιτιβίζουν, πανύψηλα δέντρα γέρνουν στο δρόμο, μια γάτα κουρνιασμένη, κουλουριασμένη πάνω στην τάβλα ενός ξύλινου τραπεζιού κάτω από ένα υπόστεγο...
Θυμάμαι το χτεσινό ποστάρισμα της Νατάσας ...
«Καλό ταξίδι, θα σε θυμόμαστε πάντα...».
...Κρίμα τόσο νέος...
Βουρκώνω....συνειδητοποιώ πως είμαι πολύ κουρασμένη...
Και βαθύτατα ευτυχισμένη...
Εδώ στη μέση του στενού δρόμου...
Απόλυτη ηρεμία, μόνο η βροχή που πέφτει βίαια και μονότονα.

Κανένας άλλος ήχος.
Κατεβάζω την ομπρέλα κι αρχίζω να τρέχω και ας με πονούν οι μπότες.
Πάω στα παιδιά.
Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε...
...Είναι όμορφα εδώ έξω...