Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Για να λέμε του στραβού το δίκιο, έχουν δίκιο ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης κι οι λοιποί νεοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, όταν λένε ότι είναι στο χέρι μας ν’ αποφασίσουμε ποιον δρόμο θ’ ακολουθήσουμε.

Πράγματι μπορούμε με μια και μόνο κίνησή μας να μειώσουμε μονομερώς το χρέος κατά 70% ή ακόμη και να το εξαφανίσουμε.

Το επισήμανε κι ο εκ των «πρωταθλητών του ρουσφετιού» και εκ του βαθύτατου ΠαΣοΚ προερχόμενος
Παναγιώτης Κουρουπλής, που σε μια επίδειξη βαθύτατης γνώσης κι υψηλού πατριωτικού φρονήματος ανέφερε ότι «Συγκαλούμε τη Βουλή μια Παρασκευή βράδυ και το κάνουμε»…

Κι είναι απορίας άξιο, ότι δεν εμφανίστηκε άλλη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ να διαφωνήσει μαζί του, ως προς την ημέρα.

Γιατί μια Παρασκευή βράδυ κι όχι μια Δευτέρα πρωί ή μια νύχτα Σαββάτου;

Δεν μας λένε όμως, τι θα ακολουθήσει;

Δεν μας λένε ότι όσα ζήσουμε θα κάνουν την Βενεζουέλα να μοιάζει με παράδεισο;

Το βέβαιο είναι ότι τόσο σε μια μερίδα πολιτών εντός του πολύπαθου αυτού τόπου όσο και στο εξωτερικό, γίνεται πλέον βεβαιότητα ότι η αγραμματοσύνη κι η πολιτική αφέλεια ή ουτοπία έχουν απλώσει για τα καλά τους ιστούς τους επάνω στην Ελλάδα.

Το διαπιστώσαμε και από την πρόσφατη έξοδο από την εσπερία των Σταθάκη και Μηλιού, που πήγαν στο Λονδίνο και μ’ όσα είπαν…έσπειραν τον τρόμο στις αγορές κι την απόγνωση σ’ όσους Έλληνες καταλαβαίνουν.

Η διγλωσσία, τριγλωσσία, πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν τη βεβαιότητα πως οι νεοκομμουνιστές βλέπουν την χρεοκοπία της Ελλάδας και τον πιθανό αποκλεισμό της από τα ευρωπαϊκά σαλόνια, ως μια μοναδική ευκαιρία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της.

Το ήθελαν και παλαιότερα, το ήθελαν και το 2012.

Δεν είναι κάτι νέο αυτές οι επιδιώξεις τους.

Το νέο είναι ότι η Νέα  Δημοκρατία εξακολουθεί να αυτοχαρακτηρίζεται φιλελεύθερη. Κατ’ επίφαση βεβαίως, αφού αρνήθηκε όλα αυτά τα χρόνια να κάνει τα βήματα που και την ίδια θα εκτόξευαν ως κατ’ εξοχήν υπεύθυνη πολιτική δύναμη, αλλά και την χώρα θα έβαζαν σε κανονικότητα.

Το νέο είναι και κάτι ακόμη.

Τώρα, οι δανειστές έχουν θωρακιστεί απέναντι στη δική μας τοξικότητα.

Με πολύ μικρότερο κόστος για εκείνους, δεν τους είναι δύσκολο να μας στείλουν στον κουβά να θαυμάζουμε με την ησυχία μας τον Στάλιν ή έστω τον Τσάβες.

Το δίλημμα παραμένει για τον σκεπτόμενο πολίτη:

Με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει;

Τους αδέξιους «φιλελεύθερους» κρατιστές που με βήματα σημειωτόν έχουν το βλέμμα στη σωστή κατεύθυνση;

Ή τους ονειροπόλους νεοκομμουνιστές που οραματίζονται ότι  θα …συμπαρασύρουν στο διάβα τους την Ευρώπη και θα κάνουν τις αγορές… να χορεύουν στους ρυθμούς του δικού τους σταλινικού ζουρνά;

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα ή αλλιώς ούτε ψύλλος στον κόρφο μας.