Κράτος ανύπαρκτο!

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Μπορεί η μεγάλη ευθύνη για την επιχείρηση σωτηρίας των επιβατών του μοιραίου Norman Atlantic στην Αδριατική ν’ ανήκει στους Ιταλούς, αλλά η τραγωδία κατέδειξε για μια ακόμη φορά την ανεπάρκεια του ελληνικού κρατικού μηχανισμού.

Είναι απίστευτο ότι τόσες ημέρες μετά την μεγάλη περιπέτεια εκατοντάδων ανθρώπων, να μη γνωρίζουμε ακόμη πόσοι έχουν διασωθεί, πόσοι αγνοούνται και πόσοι βρίσκονται ακόμη εκτός Ελλάδος.

Κι αν για αυτά, όπως είπαμε, η ευθύνη ανήκει στους Ιταλούς, ο δικός μας κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί ν’ απολαμβάνει ασυλίας, δεδομένου ότι ουδείς είναι σε θέση να βεβαιώσει πόσοι επιβάτες επιβιβάστηκαν στο πλοίο.

Ούτε οι λιμενικές αρχές, ούτε η εταιρεία που είχε την ευθύνη του υπενοικιασμένου πλοίου.

Αλήθεια τι έκαναν οι λιμενικές αρχές στη φόρτωση του πλοίου;

Προφανώς ότι κάνουν πάντα και γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε ταξιδέψει ακόμη και σ’ ένα νησί του Αργοσαρωνικού.

Απλώς παρακολουθούσαν!

Απλώς προΐσταντο!

Για να περάσει η ώρα, να τελειώσει η βάρδια και να πάνε σπίτια τους.

Πώς μπήκαν στο πλοίο οι τρεις –επισήμως αυτό ανακοινώθηκε- λαθρομετανάστες;

Πώς μπήκαν στο πλοίο οι 18 που επισήμως ανακοινώθηκε ότι δεν υπήρχαν στους καταλόγους επιβίβασης;

Κι όσο κι αν ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης διαβεβαιώνει ότι θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και τις ολιγωρίες που οδήγησαν (;) στο δυστύχημα, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι γίνεται πιστευτός.

Κράτος υπαλλήλων που περιμένουν να πέσει ο μισθός, με μειωμένη προσοχή στα καθήκοντά τους και λογικές εύκολου μεροκάματου.

Κράτος που ουδείς ελέγχει κανέναν.

Κράτος που ουδείς δέχεται να ελεγχθεί και ν’ αξιολογηθεί.

Κράτος στο οποίο η έννοια της ευθύνης δεν υπάρχει σε καμιά βαθμίδα του.

Κράτος ανύπαρκτο!

Στο οποίο δεν τέθηκαν ακόμη σε διαθεσιμότητα –και μέχρι περαίωσης των ανακρίσεων- οι λιμενικές αρχές που ήταν υπεύθυνες στον απόπλου του μοιραίου πλοίου κι οι προϊστάμενοί τους.

Όμως για να είμαστε δίκαιοι, αυτό σ’ αυτό το κράτος υπάρχουν κι οι μεγάλοι άνδρες, που τιμούν είτε την αποστολή τους, είτε τις όποιες ψαλιδισμένες απολαβές τους.

Δηλαδή, οι άνδρες των ελικοπτέρων μας, που κατέβαλλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να επιτελέσουν το καθήκον τους και να σώσουν συνανθρώπους τους.

Αλλά, αυτό το προσωπικό, τα νεαρά παιδιά που πετάνε με οποιεσδήποτε συνθήκες επάνω από το Αιγαίο και όπου δει, είναι κι αυτά θύματα ενός κράτους στο οποίο όλα κινούνται μ’ αυτόματο πιλότο, νωχελικά, ράθυμα, αδιάφορα.

Με τα περισσότερα να αυτοθυσιάζονται –κυριολεκτικά ή μεταφορικά- επειδή κάποιοι, δηλαδή οι πολλοί, δεν κάνουν καν την δουλειά για την οποία ματώνουμε όλοι για να πληρώνονται…