Μ' αεροπλάνα και βαπόρια

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Την ώρα που το πανελλήνιο κρατά την ανάσα σου αναφορικά με το πώς θα λέγεται το νέο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου κι αν θα τον ακολουθήσει ο Χρυσοχοϊδης κι ο Σαχινίδης, οι θαλασσοδαρμένοι συμπατριώτες μας από το ναυάγιο του Norman Atlantic επιστρέφουν πραγματικά ράκη στα σπίτια τους.
Απίστευτα κι όμως ελληνικά.

Την ίδια ώρα δεν γνωρίζουμε ακόμη πόσοι αγνοούμενοι υπάρχουν, ούτε πόσους επιβάτες μετέφερε το μοιραίο σκάφος, ούτε καν πόσα αυτοκίνητα.

Τι αποδεικνύουν όλα αυτά;

Τρία βασικά πράγματα.

Το ένα είναι η ανυπαρξία του κράτους (λιμεναρχείο και λοιπές υπηρεσίες) στην φόρτωση του πλοίου.

Το άλλο είναι η κάκιστη οργάνωση της ακτοπλοΐας μας.

Το τρίτο ότι είμαστε κράτος και λαός του άρπα κόλα…

Για το πρώτο όλοι ξέρουμε ότι διαθέτουμε ένα κράτος της βαθειάς ανατολής, ράθυμο, τεμπέλικο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο.

Όλα ή σχεδόν όλα λειτουργούν με αυτόματο πιλότο.

Για το δεύτερο όλοι γνωρίζουμε κι ουδείς μιλάει ή μίλαγε.

Πόσοι από εμάς που ταξιδεύουμε –έστω μόνο το καλοκαίρι- στα ελληνικά νησιά, δεν έχουμε ταξιδέψει με εισιτήριο που έχει άλλο όνομα, επειδή πήγαμε στο λιμάνι σχεδόν την ώρα που το πλοίο έλυνε τους κάβους του;

Πόσοι από εμάς πήραμε μαζί μας άλλο αυτοκίνητο από εκείνο στον αριθμό του οποίου είχαμε βγάλει εισιτήριο;

Πόσοι από εμάς έχουμε πάει να ταξιδέψουμε στη θέση που αναγράφει το εισιτήριό μας;

Και πόσες φορές έχουμε ελεγχθεί γι αυτά;

Να πούμε και κάτι ακόμη που αφορά το δαιμόνιο ή την απατεωνιά μας;

Πόσες φορές οι ξεναγοί δίνουν τον ακριβή αριθμό των ομάδων που συνοδεύουν ταξιδεύοντας;

Οι μαρτυρίες ότι δίνουν λιγότερα άτομα για να καρπωθούν το αντίτιμο των εισιτηρίων είναι ουκ ολίγες, αφού γνωρίζουν ότι η είσοδος γίνεται σαν να μπαίνουν πρόβατα στη στάνη, χωρίς έλεγχο και ακριβή καταμέτρηση.

Πόσες φορές υπάρχει απαγόρευση απόπλου λόγω καιρού και το πλοίο αναχωρεί μ’ ευθύνη του πλοιάρχου;

Πόσες φορές υπάρχουν αδήλωτοι επιβάτες, επειδή είναι συγγενικά πρόσωπα των μελών του πληρώματος;

Πόσες φορές δεν έχουμε δει να βολτάρουν οδηγοί στα γκαράζ ή να κοιμούνται στ’ αυτοκίνητά τους;

Δεν τα ξέραμε;

Δεν τα έχουμε ζήσει άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο;

Όταν τελείωσε κάποιο ταξίδι, διαμαρτυρηθήκαμε ποτέ για τις άσχημες συνθήκες του ή επειδή δεν είδαμε στους προβλεπόμενους χώρους σωσίβια ή άλλα βοηθητικά μέσα εναντίον κινδύνων;

Τώρα τι στα κομμάτια δηλώνουμε έκπληκτοι από το γεγονός ότι ουδείς μπορεί να διαβεβαιώσει πόσα άτομα και πόσα αυτοκίνητα ταξίδευαν με το μοιραίο σκάφος;

Η κακή οργάνωση σ’ όλο το μεγαλείο της.

Αυτά που όλοι ξέρουμε ότι συμβαίνουν στην ακτοπλοΐα, υπάρχει έστω κι η απειροελάχιστη περίπτωση να συμβούν στην αεροπλοΐα;

Γιατί όταν ταξιδεύουμε με το αεροπλάνο πάμε μια ώρα νωρίτερα στο αεροδρόμιο, περιμένουμε στις ουρές να δηλώσουμε τα εισιτήριά μας και να λάβουμε τις θέσεις μας;

Γιατί εκεί δείχνουμε την αστυνομική τας ταυτότητα για να μπούμε στο αεροπλάνο; Γιατί ο έλεγχος είναι ασφυκτικός κι απαγορεύεται να μεταφέρουμε ακόμη κι ένα μπουκάλι νερό;

Γιατί οι αεροπορικές εταιρείες και το κράτος γνωρίζουν επακριβώς πόσοι ταξιδεύουν με κάθε πτήση;

Απλούστατα επειδή η οργάνωσή τους βρίσκεται σε άλλα επίπεδα.

Ενώ στα πλοία, όλοι εισέρχονται λες και μπαίνουν στο γήπεδο…

Μοιραία λοιπόν, ψάχνουμε τόσες ημέρες πόσοι ήταν στο Norman Atlantic και πόσοι αγνοούνται…

Το ωραίο είναι ότι δηλώνουμε κι έκπληκτοι…