Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

 «Αηδιαστική» βρίσκει τη «δήθεν» συμπαράσταση της Μαρίν Λεπέν προς τον ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Παπαδημούλης. Βίαιη αντίδραση η οποία, υποθέτω, δεν έχει να κάνει με το ίδιο το πρόσωπο της επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου και τον ιδεασμό της συμμετοχής της στο άλμα που υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας στη Ρόδο. Εντάξει, συμφωνώ πως το πρόσωπό της είναι λίγο σκληρό και η φωνή της βαριά σαν τις

ιδεοληψίες της, όμως από εκεί μέχρι να τη χαρακτηρίσεις αηδιαστική η απόσταση είναι μεγάλη. Και στο κάτω κάτω, μπορεί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ο φεμινισμός να θεωρείται κεκτημένο σαν τον κατώτατο μισθό, όμως και λίγη ευγένεια ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Διότι σκεφθείτε πώς θα τολμήσει να την αντικρίσει στο μέλλον ο ίδιος ως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, ή κάτι ακόμη μεγαλύτερο, αν την επισκεφθεί στο Μέγαρο των Ηλυσίων, όπου εκείνη θα εγκατασταθεί μετά τη νίκη της στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Γενικά προσπαθήστε να φαντασθείτε μιαν Ευρώπη, όπου στη Γαλλία θα κυβερνά το Εθνικό Μέτωπο και στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, ας σοβαρευτούμε λίγο και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Η όλη υπόθεση ξεκίνησε από μία δήλωση της κυρίας Λεπέν, στην οποία είπε πως ελπίζει ότι θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές. Προσέθεσε, δε, πως «υπάρχει ένα ρήγμα στην Ευρώπη, το οποίο περνάει μέσα από τη χειραφέτηση των λαών από τον ολοκληρωτισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των συνενόχων της, των χρηματοπιστωτικών αγορών». Μέχρι εδώ καλά, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που να αηδιάζει τον κ. Παπαδημούλη ή κάτι με το οποίο να διαφωνεί. Η «Ευρώπη των λαών» είναι το όραμα των ευρωπαϊστών της καθ’ ημάς αριστεράς, οι οποίοι δεν περνάει μέρα που να μη μας υπόσχονται τη χειραφέτηση από τις αγορές. Και συνέχισε η κ. Λεπέν: «Αυτό δεν σημαίνει ότι στρατεύομαι στην άκρα αριστερά. Διαφωνούμε σε πολλά, ειδικά στο θέμα της μετανάστευσης. Αλλά η νίκη τους θα μας χαροποιήσει». Μήπως αυτές οι διαφωνίες στο θέμα της μετανάστευσης σας θυμίζουν κάτι; Μη μου πείτε πως δεν είναι σαν να ακούτε τον κ. Καμμένο να εξηγεί σε ποια σημεία συγκλίνει –στο θέμα των αγορών και της Ε.Ε.– και σε ποια σημεία αποκλίνει –στο θέμα της μετανάστευσης– από τους συμμάχους του του ΣΥΡΙΖΑ; Και δεν είδα κανέναν από το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς να αποστρέφει αηδιασμένος το πρόσωπό του από τον κ. Καμμένο. Το αντίθετο μάλιστα. Ποία η διαφορά αυτών που είπε η κ. Λεπέν από αυτά που κατά καιρούς επαναλαμβάνει με συνέπεια ο κ. Καμμένος; Ο ευρών αμειφθήσεται.

Η κυρία Λεπέν είχε τους λόγους της να κάνει αυτήν τη δήλωση. Κατ’ αρχάς, τη βοηθάει να πάρει τις αποστάσεις από τη νεαντερτάλιο ελληνική νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή και να ξεκαθαρίσει για μία ακόμη φορά πως δεν έχει σχέση με τους Ελληνες που γαβγίζουν σαν τσοπανόσκυλα. Προσθέτει και στην προσπάθειά της να αποδαιμονοποιήσει το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο από τις εμμονές και τις ιδεοληψίες του κυνικού χιουμορίστα πατέρα της. Οπως και ο κ. Παπαδημούλης είχε τους λόγους του να αποστρέψει αηδιασμένος το πρόσωπό του από τη «δήθεν» συμπαράσταση – μήπως αν δεν ήταν δήθεν δεν θα τον αηδίαζε; Γνωρίζοντας πως ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ζει ακόμη στην εποχή του Βελουχιώτη και της Βάρκιζας, ζει για να μηδενίσει τον ιστορικό χρόνο με τον ίδιο τρόπο που τον εκμηδένισε ο κ. Βορίδης, δεν διανοείται πως μπορεί να εγκαταλείψει τους διαχωρισμούς που συντήρησαν ενεργό το ρήγμα ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά – όπου ο αριστερός ό,τι κι αν πει, ακόμη κι αν είναι ίδιο με αυτό που λέει ο δεξιός, έχει δίκιο γιατί έχει την Ιστορία με το μέρος του. Μην μπορώντας να δει ότι «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ», και ότι η δήλωση Λεπέν δείχνει πως το πραγματικό πολιτικό ρήγμα της νέας εποχής είναι ανάμεσα σε όσους εξακολουθούν να έχουν ευρωπαϊκό όραμα και στους υπόλοιπους, από όπου κι αν προέρχονται. Είναι ζήτημα παιδείας, που θα έλεγε και ο κ. Πάντζας.

Πηγή: Καθημερινή