Η αντίστροφη μέτρηση της πτώσης, τα «τι» και τα «γιατί»…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο λαός ψηφίζει, όχι οι δημοσκοπήσεις.

Όμως οι δημοσκοπήσεις σπανίως διαψεύδονται.

Υπό αυτή την έννοια, η πορεία του Σαμαρά στην εξουσία, κρατά ακόμη λίγα εικοσιτετράωρα.

Δεν γνωρίζω αν ο Σαμαράς θα πέσει με κρότο ή όχι, αλλά τουλάχιστον θα πέσει μέσω εκλογών κι όχι όπως ο μοιραίος Γιώργος Παπανδρέου.

Δεν γνωρίζω αν ο Σαμαράς κι οι πέριξ αυτού έχουν κατανοήσει τα «τι» και τα «γιατί».

Μόλις προχθές το Reuters ανέφερε ότι ουσιαστικά οι δανειστές της χώρας άδειασαν τον Σαμαρά, όταν εκείνος
αποφάσισε να τους γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του κι άρχισε μονομερώς να ισχυρίζεται ότι θα διώξει το ΔΝΤ από την χώρα.

Προφανώς για να μπορεί να λέει κάτι από τα προεκλογικά μπαλκόνια, γνωρίζοντας ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και την αδιαλλαξία του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, μόλις ο Σαμαράς επιχείρησε να κάνει το μονομερές βήμα προς τις αγορές, ο ίδιος κι η χώρα αντιμετώπισαν τη σκληρή τους αντίδραση. Το δε ταξίδι του στο Βερολίνο, αμέσως μετά, επιβεβαίωσε την οριστική ρήξη με τους δανειστές.

Η τεχνητή ευεξία που καλλιεργείτο εντός της Ελλάδος, δυστυχώς είχε περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η ψυχρότητα που επικράτησε μεταξύ Σαμαρά και Μέρκελ στο Παρίσι προσφάτως, όπου παρευρέθησαν όλοι οι ηγέτες για να συμπαρασταθούν στη Γαλλία μετά τα θλιβερά γεγονότα του Charlie Hebdo, αποτυπώθηκε πλήρως από τον τηλεοπτικό και φωτογραφικό φακό.

Η ωμή και σκληρή πραγματικότητα ήταν παρούσα.

Είχε προηγηθεί η ήττα του Σαμαρά και της σημερινής Νέας Δημοκρατίας στις Ευρωεκλογές κι η ακατανόητη απόφασή του εν συνεχεία, να στηρίξει τη διακυβέρνηση της χώρας στη … γραφική Λαϊκή Δεξιά, μη τυχόν και καταφέρει να μαντρώσει την άκρα Δεξιά.

Δηλαδή αστειότητες.

Ταυτοχρόνως, σχεδόν δυόμιση χρόνια, η ελληνική κοινωνία δεν είδε τίποτα άλλο από φόρους, φόρους, φόρους και πάλι φόρους.

Είδε μια ανείπωτη προσπάθεια συντήρησης του παλιού, του αντιπαραγωγικού, του διεφθαρμένου δημοσίου.

Δεν είδε αντιπαραγωγικούς δημοσίους οργανισμούς κι επιχειρήσεις να κλείνουν.

Είδε να μπαίνει άγριο χέρι στην ατομική ιδιοκτησία.

Είδε –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- να μη παράγεται έργο στα υπουργεία.

Δεν είδε αποκρατικοποιήσεις, ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.

Είδε ανθρωπάκια στα βουλευτικά έδρανα, να ξεσπάνε σε «επαναστάσεις» για να μην απελευθερωθεί η τιμή του γάλατος ή να μη ζυγίζεται το…ψωμί.

Είδε το λαθρεμπόριο καυσίμων να παραμένει ασύδοτο.

Είδε τη φοροδιαφυγή να συνεχίζει ν’ ακμάζει.

Είδε ένα σωρό τροπολογίες για διευκόλυνση ημετέρων ή συντεχνιών.

Είδε μια κυβέρνηση κι ένα οικονομικό επιτελείο ν’ αδυνατούν ή να μη θέλουν να συζητήσουν ή να καταθέσουν ένα αναπτυξιακό νομοσχέδιο για το αύριο του τόπου.

Λίγο πριν το τέλος, είδε κάτι ακόμη.

Μια θλιβερή προεκλογική εκστρατεία, βασισμένη όχι στο τι θα κάνει ο ίδιος στο μέλλον, αλλά τι κακό θα κάνουν οι αντίπαλοί του.

Μια εκστρατεία βασισμένη στο «εγώ» κι όχι στο «εμείς».

Οι συνέπειες όλων αυτών, θα πληρωθούν την Κυριακή.

Ίσως, με καταστροφικό τρόπο για τον τόπο, πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε την πανσπερμία φυλάρχων κι ιδεών στην επόμενη κυβέρνηση.

Ο θεός της Ελλάδας καλείται κατεπειγόντως να ξυπνήσει και να βάλει το χέρι του…