Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 7)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Ο Άτρωτος!

Δεν είμαι ο τύπος των γυμναστηρίων...

Το αντίθετο θα έλεγα.

Κάθε φορά που έλεγα «πάει και τελείωσε, θα γραφτώ σε γυμναστήριο», πήγαινα μια δυο φορές και έπειτα ένας απροσδιόριστος πονοκέφαλος με έπιανε στην είσοδο τους.

Η ιδέα και μόνο να συντονίσω τo δεξί πόδι με το αριστερό χέρι και ταυτόχρονα να χοροπηδώ κάτω από την δυνατή, ρυθμική μουσική και τις τσιρίδες της γυμνάστριας μου δημιουργούσε ένα συναίσθημα αποστροφής. Ένα πράγμα σαν να πρέπει να φτιάξω μουσακά σε μισή ώρα.

Ακόμη πιο πολύ όμως, μου άρεσε να ψωνίζω φόρμες και αθλητικά παπούτσια.

Εκεί μάλιστα! Μπορούσα να χαζεύω με τις ώρες.

-Καλημέρα.

-Καλημέρα, αθλητικά ψάχνετε;

-Μάλιστα...

-Γιατί άθλημα θέλετε;

-Εμ, για καφέ...

Με κοιτούσαν με ένα βλέμμα ελαφριάς υπεροψίας και έπειτα με παράταγαν σύξυλη να διαλέξω μόνη.

Και διάλεγα τα πιο εντυπωσιακά...ξέρετε τώρα, λίγο φανταχτερά, λίγο μοδάτα, λίγο girly...

Και μετά γνώρισα τον Νίκο...

Που είχε μέγα κόλλημα με τις πολεμικές τέχνες...

Μαύρη ζώνη στο καράτε και μπλε στο kick boxing και να μου λέει κάθε τρεις και λίγο, «ο Δάσκαλος είπε αυτό και μου έδειξε εκείνο» -το δ με Δ κεφαλαίο- και να μετρώ εγώ από μέσα μου πόσα «my God» μουρμούριζα μέχρι να του αλλάξω κουβέντα.

Σιγά σιγά μπήκε και εκείνος στο σωστό δρόμο.

Τον δικό μου δρόμο.

Δηλαδή να με ακολουθεί ακόμη και νυσταγμένος σε διάφορα γκουρμέ εστιατόρια αλλά  και στις συναυλίες στο Σταυρό του Νότου ή στις διάφορες μικρότερες σκηνές. 

Είδε και απόειδε ο Χριστιανός και έκοψε την πρωινή προπόνηση των έξι και τέταρτο -αν είναι ποτέ δυνατό έξι και τέταρτο το πρωί να ουρλιάζεις και να τσακώνεσαι με ένα σάκο-....ήμαρτον Παναγία μου.

Να τα ταξίδια και τα θέατρα, να οι φίλοι και τα ραντεβού και ο Νίκος αποχαιρέτησε δια παντός τα γυμναστήρια και την εξαιρετική-ομολογουμένως- φυσική του κατάσταση.

Πήρε και καμιά εικοσαριά κιλά και ξέχασε τα ζίου ζίτσου και τα m.m.a...

Που και που του έλεγα από ευγένεια και μόνο,

-Μήπως να ξανάρχιζες το γυμναστήριο;

-Μπα, μου απαντούσε, τώρα πια....

Και κύλισαν τα χρόνια, ήρθαν και τα παιδάκια στην ζωή μας, έφτασε κι η ώρα να διαλέξουμε άθλημα γι αυτά.

-Tae kwon do, είπε ο Νίκος μια μέρα, τι λες;

Tae kwon do, καράτε, τζούντο ούτε που είχε καμία σημασία ή διαφορά για μένα.

-Ότι νομίζεις, του απάντησα βαριεστημένα.

-Θα κάνω και εγώ kick boxing, μου ανακοίνωσε θριαμβευτικά...

-Yes!!! πανηγύρισα, επιτέλους λίγες ώρες την εβδομάδα δικές μου!!!

Και τα αγοράκια ξεκίνησαν tae kwon do...

Και να σου να σπάνε με τις κλωτσιές τους ξύλα.

Και πειθάρχησαν επιτέλους, τα απείθαρχα.

Και τους αρέσει, και θαυμάζουν και εκείνα με την σειρά τους τον Δάσκαλο...

«Ο Δάσκαλος μου είπε, ο Δάσκαλος μου έδειξε, έκανα πους απς τιμωρίας, μαμά»...

Ή το άλλο, ο Δημητράκης ένα απόγευμα με ακολουθούσε παντού.

-Ανά, ντουλ, σετ, νετ, ντασότ, γιασότ, ιγκο, γιντουλ, αχοπ, γιολ...μουρμούραγε.

-Τι λες παιδί μου;;;

-Μετρώ ως το δέκα...

-Μπράβο, καλή δασκάλα μας πέτυχε, θα προκόψουμε...

-Όχι, πετάγεται ο Νίκος, το παιδί μετρά στα Κορεάτικα...

-Αααα!!!!!Κορεάτικα....καμαρώνω.

-Και εγώ μετρώ στα Ιαπωνικά!!! λέει χαρούμενος.

Ομολογώ ότι τον κοίταξα με βαθύ οίκτο...

Ένα βράδυ γύρισε ο Νίκος απ το γυμναστήριο, χαρούμενος.

-Σε έγραψα στον Άτρωτο...μου είπε...

Τον κοίταξα όπως θα κοίταγα μια πολυκαιρισμένη τάρτα με κεράσια.

-Τι λες; κατάφερα να ψελλίσω.

-Να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Στο κάνω δώρο...

-Αν είναι να μου κάνεις δώρο καλέ μου, του απάντησα θυμωμένη, κάνε μου δώρο ένα ταξίδι στην Φινλανδία, να δω το βόρειο σέλας που το έχω και απωθημένο...

Άκου Άτρωτος, τι είναι το Άτρωτος; δεν μου αρέσουν εμένα οι Άτρωτοι...

-Θα είναι και η φίλη σου η Γιάννα..

-Δεν θέλω...

-Δοκιμαστικό, κάνε ένα δοκιμαστικό και βλέπεις...

-Μα τι λες δοκιμαστικό, εάν είναι ποτέ δυνατό;

....Πήγα...

Στον Άτρωτο, στα Βριλήσια.

Μπροστά ο Νίκος και τα παιδιά να πανηγυρίζουν και να θριαμβολογούν -η μαμά πάει στο γυμναστήριο- και πίσω εγώ, έτοιμη να εκραγώ από τον θυμό μου...

Με άφησαν στην είσοδο και αφού βεβαιώθηκαν ότι μπήκα, έφυγαν.

Ο δάσκαλος μου έδειξε τον χώρο...

Υποκλίθηκε ελαφρά πριν μπει στο ντότζο...

«Δεν ξεκινάμε καλά...», σκέφτηκα.

-Πρέπει να υποκλιθείς και εσύ, μου λέει.

Δεν είμαι αντιδραστικός άνθρωπος το αντίθετο....υπακούω στους κανόνες και δεν παρεκκλίνω...

Να υποκλιθώ όμως στον χώρο; αποκλείεται...

Αρχίζω να θυμώνω...

Μπαίνουν και οι μαυροζωνάδες...

Πειθαρχημένοι, ευθυτενείς...

Τι δουλειά έχω εγώ εδώ; βοήθεια!!!!

Δεν κοιτούν τον Δάσκαλο στα μάτια, έχουν χαμηλωμένη την ματιά τους..

Βλέπετε, τα οκτώ νταν του Δασκάλου Κώστα Λιακόπουλου, προκαλούν θαυμασμό και δέος.

Ξεκινούν ζέσταμα και μένω με το στόμα ανοιχτό.

Σε λίγα μόλις λεπτά κατέρριψαν μπροστά μου τους μισούς νόμους της φυσικής, από μέσα μου τους θαυμάζω τους καμαρώνω.

Μα, παρόλα αυτά, θέλω να φύγω τρέχοντας...

Με τα παρακάλια και την πίεση του Νίκου συνέχισα να πηγαίνω κάθε Σάββατο στον Άτρωτο.

Σταδιακά άλλαζα, μουρμούραγα και μουρμουρώ και δεν υποκλίνομαι ακόμα και τώρα στο ντόντζο...

Αρνούμαι ακόμη.

Μπαίνοντας, μου φωνάζει πάντα ο Δάσκαλος,

-Take on, και υποκλίνεται μπρος μου.

Μα εγώ τάχα δεν καταλαβαίνω και τρέχω να αφήσω τον σάκο μου...

Φορώ τα γάντια του kick boxing κι αρχίζω την προπόνηση...

Μπερδεύω συχνά -συχνότατα δηλαδή- τα χέρια και τις κλωτσιές μου μα δεν σταματώ, ιδιαίτερα απ την στιγμή που με άκουσα να ουρλιάζω σε κάθε χτύπημα...

Κρυφοκοιτάζω τον Λευτέρη και τον Θοδωρή δυο από τους μαυροζωνάδες που προπονούνται οι δύστυχοι μαζί μας, και δεν έχουν κοροϊδευτικό βλέμμα.

Αλήθεια...

-Εκτόνωση, ψιθυρίζει η Γιάννα δίπλα μου κάθιδρη, πίνοντας ένα μπουκάλι νερό...

-Super!!!λέει η Αντωνία.

Και η Αμαλία με την Καλλιόπη χαμογελούν...

-Θα δώσεις τον Δεκέμβρη για ζώνη, μου λέει μια μέρα ο Δάσκαλος και σκάω στα γέλια...

-Αποκλείεται, δηλώνω...

Και έδωσα...και πήρα την πρώτη μου ζώνη...

-Καλά τα πας, μου είπε ο Λευτέρης...

Ψέμα τεράστιο, ξέχασα τα βήματα μου στην επίδειξη...και χτύπησα δυνατά κατά λάθος τον Θοδωρή σε μια άσκηση...

Δεν τα καταφέρνω είναι αλήθεια, προφανώς «δεν το έχω», μα η ουσία είναι η προσπάθεια και στα σίγουρα η άσκηση και ίσως είναι η πρώτη φορά που δεν το βάζω στα πόδια στην πρώτη μόλις δυσκολία...

Και να σας πω κάτι, μεταξύ μας, πάντα;

Πολύ το διασκεδάζω τελικά και περιμένω κάθε Σάββατο στις 11 να συναντηθώ με την ομάδα μας, και να φωνάξω μαζί τους υψώνοντας το δεξί μου χέρι...

Άτρωτος!

Βριλήσσια!

Κan ryo, m.m.a!