Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 9)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Το νοσοκομείο

Μακρύς, στενός ο διάδρομος με ενοχλητικό, ψυχρό, τεχνικό φως.

Ραγισμένα τζάμια.

¨Μην καπνίζετε¨.

Πρόσωπα κουρασμένα με σφιγμένα χείλη, καθισμένοι οι τυχεροί, όρθιοι οι υπόλοιποι.

Φορεία έρχονται συνεχώς.

¨Προσέξτε τα πόδια σας¨.

Συνωστισμός.

Κυριακή πρωί, εφημερία σε δημόσιο νοσοκομείο.

Καρδιολογικό.

Στέκομαι πλάι τους με τα χέρια σφιχτά

σταυρωμένα στο στήθος.

Περιμένω κι εγώ την σειρά μου.

Φοβισμένη.

Πρώτη μου φορά.

Με σκουντά ένας κύριος γύρω στα πενήντα που στέκεται κοντά μου...

Μου κλείνει πονηρά το μάτι...

-Νεολαία, σήμερα ε;.

Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στα φορεία.

Υπέργηροι όλοι, με το ίδιο βλέμμα.

Γυάλινο, απλανές.

Ανασαίνουν βαριά.

Αποστεωμένα τα πρόσωπα, μισάνοιχτα στόματα.

Οι συνοδοί τους μεγάλοι και εκείνοι σε ηλικία, τους μιλούν όπως μιλάμε στα βρέφη...

Δυνατά, συλλαβιστά.

Κρατάνε πλαστικές μικρές σακούλες.

Βιβλιάρια, χαρτιά, εξετάσεις...

Μια ολόκληρη ζωή σε μια μικρή σακούλα, γκρίζα.

¨Μόδες Γεωργία, μεγάλα μεγέθη¨.

Δαγκώνω τα χείλη.

Νιώθω τον αέρα να λιγοστεύει.

Ο επίμονος βήχας δίπλα μου με συνεφέρει.

Έγκυος νέα, όμορφη, μελαψή.

-Περάστε γρήγορα.

Μιλά το σεκιούριτι που κατευθύνει επιδεικνύοντας ικανότητα μάνατζερ.

-Τι νούμερο έχει; φωνάζει η πιο σαματατζού.

-Δεν έχει. Είναι όμως έγκυος, προηγείται.

-Να πάει πίσω στην πατρίδα της.

Χείλη δαγκώνονται, και τα δικά μου μαζί.

Κοιτώ το πάτωμα...

¨Πως φθάρηκαν έτσι καινούργιες μπότες...¨

¨Τι φαγητό θα μαγειρέψω αύριο¨.

¨Η ορθογραφία του Παναγιώτη, θέλει επανάληψη¨.

Νοσηλεύτριες πηγαινοέρχονται, βλοσυρές.

Γιατροί με το στηθοσκόπιο περασμένο γύρω απ το λαιμό, και ταλαιπωρημένα σαμπό.

Μαλλιά μαζεμένα.

Μάσκες.

Διασώστες χαμογελαστοί φέρνουν και άλλο φορείο.

-Ασυνόδευτη, λένε στην νοσοκόμα, μόνη.

Την κοιτώ.

Ηλικιωμένη.

Με ολόλευκο δέρμα και λίγες ξεθωριασμένες πανάδες.

Χτενισμένα τα γκρίζα μαλλιά.

Ευγενικό πρόσωπο.

Ροζ κοριτσίστικες νυχτικιές διακρίνονται κάτω απ΄ τις κουβέρτες που είναι σκεπασμένη..

Μιλά με δυσκολία, ασθμαίνοντας.

-Με συμπαθάτε, δεν πρόλαβα να ρίξω πάνω μου μια ρόμπα.

Κοκκινίζει σαν άβγαλτη κοπέλα.

Οι κινήσεις της ντελικάτες.

Οι καρποί των χεριών της εύθραυστοι, τα δάχτυλα της λεπτά και μακριά μπλέκονται μεταξύ τους.

-Πολύ καλά παιδιά...

Λέει και δείχνει τους διασώστες.

Ψηλά παλικάρια με χαρούμενα μάτια. Μακριά μαλλιά πιασμένα χαλαρά και γένια.

Ανησυχεί.

-Δεν θα με αφήσετε μόνη.

-Όχι κυρά Ελένη, πάει τα είπαμε... 

Χαμογελά και φωτίζεται ο διάδρομος.

Με κοιτά.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου.

Φοβάμαι θα με πάρουν τα κλάματα.

Πίνω νερό.

Έχει στεγνώσει το στόμα μου εδώ μέσα.

Η κυρά Ελένη με το φορείο της βγαίνει μετά από ώρα από το ¨γραφείο έκτακτων καρδιολογικών περιστατικών¨.

Η γιατρός φωνάζει δυνατά.

Αναζητά τους συνοδούς της.

Πετάγονται οι ¨δικοί της¨, του ΕΚΑΒ.

-Μόνη είναι.

-Εισαγωγή.

Καλεί τον τραυματιοφορέα που στέλνει μηνύματα διαρκώς με το κινητό του, σε μια γωνιά.

Η φωνή της άχρωμη.

Μιλά σαν να διαβάζει.

Κοιτά την κυρά Ελένη για ένα δευτερόλεπτο και της χαμογελά.

Χαμόγελο ψεύτικο, μια σύσπαση μόνο του προσώπου.

Και εκείνη η καημένη ταράζεται.

Την πλησιάζει ο νοσοκόμος.

-Μη φοβάσαι κοκόνα μου, έχεις εμάς…

Της μιλά τρυφερά, σαν να μιλά στην μητέρα του.

Σκύβει πάνω της και την σκεπάζει, το πρόσωπο του ήρεμο.

Περνά μπροστά μου.

Απλώνει το χέρι της.

-Περαστικά μου λέει.

Με αιφνιδιάζει.

Φεύγει πριν προλάβω να της ευχηθώ.

Φωνάζουν το όνομα μου.

Μιλώ με τους γιατρούς.

Εγκάρδιοι. Καθησυχαστικοί.

Βγαίνω έξω.

Άγνωστοι-με γνώριμα πρόσωπα με πλησιάζουν.

-Όλα καλά; με ρωτούν με αγωνία.

Κουνώ το κεφάλι μου καταφατικά.

-Όλα, όλα καλά.

Ξεμακραίνω.

Τους ακούω πίσω μου να μουρμουράνε με ανακούφιση....

-Είπα και εγώ, νέα κοπέλα...

Περπατώ στο προαύλιο χώρο του νοσοκομείου.

Ο ήλιος παιχνιδίζει ανάμεσα στους πανύψηλους ευκάλυπτους.

Ο αέρας παγωμένος, καθαρός μου φυσά το πρόσωπο, ανακατεύει τα μαλλιά.

Σφυρίζει σ ένα παράξενο, γαλήνιο ρυθμό.

Κοιτώ τα παράθυρα.

Κάποιοι νοσηλευόμενοι χαζεύουν έξω.

Κυριακή μεσημέρι πια...

Μόνοι κάποιοι.

Υποφέρουν σιωπηλά.

Κάποιοι άλλοι, υγιείς σαν εμένα, φεύγουν.

Πονούν με τον πόνο.

Μα σαν φύγουν απ΄ το χώρο, με ένα μαγικό τρόπο, όλα τα ξεχνούν...

Αν έχετε κάποιον συγγενή, φίλο ή και γνωστό σε νοσοκομείο, πηγαίνετε μια επίσκεψη...

Κάποιοι θα χαρούν, σε κάποιους θα δώσετε δύναμη...

Μακάρι να είχα επισκεφτεί και εγώ κάποιους, να είχα δώσει σημασία...

Καλημέρες...