Η κοινωνία, η ηγεμονία Τσίπρα κι οι άλλοι

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Οι ενδείξεις των δημοσκοπήσεων κι όσα όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι συμβαίνουν γύρω μας, επαληθεύτηκαν.

Η κοινωνία ήταν παγιδευμένη ανάμεσα σε δυο καταστροφικούς λαϊκισμούς.

1. Στον δημαγωγικό, ουτοπικό κι αριστερόστροφο που πρόσφερε απλόχερα υποσχέσεις κι ελπίδα.
2. Στον φοβικό, πελατειακό, φθαρμένο και μίζερο Δεξιό.

Μια σημαντική μερίδα πολιτών και δη προερχόμενη από τον Μεσαίο –Αστικό πολιτικό χώρο, δεν

άντεξε την μακρόσυρτη διαδικασία φθοράς και μιζέριας και πήρε το ρίσκο να επενδύσει σε μια απροσδιόριστη, πλην επιθυμητή προσδοκία, η οποία τους υποσχέθηκε ελπίδα.

Άφησε στην άκρη όσους επένδυαν στον φόβο κι άνοιξε τις αγκάλες της σ’ εκείνους που υποσχέθηκαν τα πάντα.

Είναι θεμιτό το δικαίωμα στην ελπίδα, ανεξαρτήτως αν βασίζεται στη λογική κι όχι μόνο στις ενδόμυχες επιθυμίες.

Όμως, οφείλουμε πλέον να γνωρίζουμε ότι η επόμενη ημέρα δεν θα είναι ο περίπατος που έχουν υποσχεθεί τα κόμματα που θα συγκυβερνήσουν.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι τώρα θα συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι δεν φταίνε μονίμως οι κακοί ξένοι για τα δικά μας δεινά.

Το ανάπηρο κράτος που ΣΥΡΙΖΑ κι Ανεξάρτητοι Έλληνες έχουν επάνω από τα κεφάλια τους, δεν θα μπορεί επί μακρό να συντηρείται με ουτοπίες κι εις βάρος της παραγωγικής κοινωνίας.

Η σαθρή οικονομία και το θεσμικό μας μπάχαλο, δεν το δημιούργησαν οι κακοί δανειστές, αλλά εμείς.

Αυτά και πολλά άλλα, η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν τα μέτρησε καλά και θα φανεί σε λίγο καιρό.

Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, να επιθυμούμε να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της λιτότητας και συγχρόνως ν’ αρνούμαστε να στρέψουμε τα μάτια μας στον ρεαλισμό και τον πολιτικό ορθολογισμό.

Από την άλλη πλευρά, δεν είμαι εξ εκείνων που πιστεύουν στην …Αριστερή παρένθεση που έχει επενδύσει ο πρώην πρωθυπουργός.

Στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές κι όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν ιδρωμένοι και χωρίς σαφή λόγο.

Η δε Νέα Δημοκρατία, παραδομένη στη μούχλα του φθαρμένου ρούχου που τη σκεπάζει, δεν φαίνεται ικανή να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει.

Πολύ περισσότερο αφού φαίνεται ότι θα συνεχίσει να επενδύει στον Σαμαρά, οι δε υπόλοιποι που θα μπορούσαν να την καταστήσουν σύγχρονο κόμμα και ν’ αλλάξουν την εικόνα και τον λόγο της, δεν δείχνουν ακόμη ικανοί ν’ ανοίξουν τη δική τους περπατησιά.

Εισερχόμαστε σε μια περίοδο, που στο εσωτερικό θα παίζει τους ζουρνάδες ο Τσίπρας κι οι υπόλοιποι θα χορεύουν.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να μη προκαλέσει τεκτονικές αλλαγές στο εγχώριο πολιτικό σύστημα.

Ειδικά, μάλιστα, αν καταφέρει να επιτύχει συμφωνία με τους δανειστές κι εκμεταλλευθεί τη νέα περίοδο που ξεκινά στην Ευρώπη, από τα μέτρα του Ντράγκι.

Το αίτημα της ανανέωσης της πολιτικής ζωής, είναι βέβαιο ότι θα κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή του τόπου, στα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Ήδη, δεν υπάρχει ουσιαστικά ΠαΣοΚ, ο μοιραίος Παπανδρέου πήγε σπίτι του από τον ελληνικό λαό, η κωμωδία Κουβέλη έλαβε τέλος και μπόλικοι γραφικοί επαγγελματίες της πολιτικής εξοβελίστηκαν με πάταγο από τους ψηφοφόρους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι μπαίνουμε στη νέα πολιτική εποχή της Ελλάδας.

Πόσο αυτή θα είναι αποδοτική για τους πολίτες, θ’ αρχίσει να καταγράφεται ακόμη και από το πολύ εγγύς μέλλον. 

Το τέλος των ψευδαισθήσεων έφτασε!

Προς το παρόν πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να περιμένουμε τα πρώτα δείγματα.

Θα εκλέξουν ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι συνεργάτες του Πρόεδρο της Δημοκρατίας με 180+ βουλευτές για να μη απαξιώσουν πλήρως τον θεσμό;

Θα προχωρήσουν σε αλλαγή του εκλογικού νόμου, ούτως ώστε να είναι πιστοί στις διακηρύξεις τους περί απλής αναλογικής;

Θα ολοκληρώσουν τις διαπραγματεύσεις για το τέλος του Μνημονίου και τη συμμετοχή της χώρας στα πακέτα του Ντράγκι;  

Θα δημιουργήσουν την περίφημη επιτροπή διαπραγμάτευσης του χρέους, ούτως ώστε –όχι την ουτοπική διαγραφή του- να επιμηκυνθεί αυτό κατά 80-90-100 χρόνια, με σταθερό επιτόκιο και διαγραφή τόκων, υπό την προϋπόθεση ισχυρών κι ηχηρών μεταρρυθμίσεων;

Κοντός ψαλμός…