Για ποια φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία μιλάμε;

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Ήθελα να ήξερα για ποιο φιλελεύθερο κόμμα μιλάνε οι φίλοι μου στη Νέα Δημοκρατία;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό που αντί να μειώνει τους φόρους, τους μεγεθύνει σε απίστευτο βαθμό και τελικά διαλύει την Μεσαία –Αστική τάξη, που παραδοσιακά το στήριζε ή ακόμη ακόμη δίνει παραδοσιακά τη νίκη στις εκλογικές αναμετρήσεις;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό που

συνέχισε τον ρόλο του καταστροφικού ΠαΣοΚ στον δημόσιο τομέα και λειτούργησε σχεδόν αποκλειστικά υπό το πρίσμα των πελατειακών λογικών και πρακτικών;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό το οποίο έβαλε χέρι στην ιδιωτική περιουσία, μόνο και μόνο για να συγκεντρώσει τα χρήματα συντήρησης του τεράστιου κι αδηφάγου κράτους που δεν ήθελε να μειώσει;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό το οποίο κατέστησε τα καλοριφέρ των σπιτιών διακοσμητικά σώματα;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό το οποίο κατάργησε το όριο του αφορολόγητου και θέσπισε υψηλότατες προκαταβολές φόρων και τέλη επιτηδεύματος, με τα οποία διέλυσε την αγορά;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό το οποίο δημιούργησε στρατιές ανέργων και ανασφάλιστων του ιδιωτικού τομέα, που τους έστειλε να παρακαλάνε την πρόνοια για ένα πιάτο φαγητό;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό του οποίου ο ηγέτης κάνει προεκλογική εκστρατεία επενδύοντας στον φόβο που δήθεν προκαλούν οι αντίπαλοί του;

Είναι φιλελεύθερο, σύγχρονο κι ευρωπαϊκό κόμμα αυτό του οποίου ο ηγέτης εστίασε την προεκλογική του εκστρατεία σε εικόνες,  εκκλησιαστικά σκεύη και φοβικούς φράχτες;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό το οποίο έστρεψε την πλάτη στη Μεσαία – Αστική τάξη κι έγειρε αποκλειστικά τα μάτια του στον σκληρό Δεξιό και παρωχημένο χώρο, όταν ιστορικά έχει αποδειχτεί ελλιπής κι επικίνδυνος;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό το οποίο ζει με τις ονειροπολήσεις, τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα  και τις ψυχώσεις του Βορίδη, του Μπαλτάκου και της παρέας του Σαμαρά;

Είναι φιλελεύθερο κόμμα αυτό το οποίο πανηγυρίζει επειδή έχασε, λέει, μόνο 2% από τις προηγούμενες εκλογές, χωρίς ν’ αναλογίζεται ότι ο αντίπαλός του κέρδισε 10% (600 χιλιάδες περισσότερους ψηφοφόρους από το 2012), παρά τον θολό κι ανερμάτιστο πολιτικό του λόγο;

Γι αυτά είναι υπερήφανος ο Σαμαράς άραγε;

Ναι πράγματι, ο ίδιος έκανε την προσπάθειά του το 2012, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τα «Ζάππεια», καταφεύγοντας στον πολιτικό ρεαλισμό.

Πράγματι η χώρα απέφυγε και την πτώχευση και την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Αλλά, μέχρι τότε, με φτηνή δημαγωγία, είχε ήδη δημιουργήσει ρήγματα στο κόμμα του (Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες κλπ), τα οποία ποτέ δεν  έκλεισαν.

Αντιθέτως  κατέστησε τους γραφικούς σημαντικούς παίκτες της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Είτε εντός είτε εκτός του κόμματός του.

Κι από την άλλη πλευρά, λησμόνησε κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση, όμηρος των κρατιστών του κόμματός του.

Χωρίς καμιά δυσκολία μάλιστα, ως ένας εξ αυτών.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στη Νέα Δημοκρατία φθάρηκε ακόμη περισσότερο το ήδη φθαρμένο ρούχο που την έντυνε.

Στην πρώτη περίοδο Καραμανλή, αυτό στάλθηκε στο καθαριστήριο και συντηρήθηκε επιμελώς, υπό την καταλυτική του προσωπικότητα.

Στη δεύτερη περίοδο Καραμανλή, η φθορά ήταν πλέον οφθαλμοφανής.

Στα δε χέρια του Σαμαρά, έγινε κουρέλι.

Απεδείχθη και χθες.

Οι πρώτες ενδείξεις καταγράφουν ότι ο Σαμαράς κι οι στενοί του συνεργάτες διαβάζουν το μήνυμα της κάλπης όπως εξυπηρετεί εκείνους και τους σχεδιασμούς τους για την επόμενη ημέρα.

Περί παραίτησης κι ανάληψης της ευθύνης του αποτελέσματος, δεν φαίνεται να γίνεται λόγος, παρά την κλασσική αρχή που ίσχυε παραδοσιακά στο κόμμα (με εξαίρεση το 2000 όταν ο Καραμανλής έχασε για 70 χιλιάδες ψήφους από τον Σημίτη) όπου ο ηττηθείς αρχηγός παρέδιδε τη σκυτάλη.

Ο Σαμαράς κι οι συνεργάτες του επενδύουν στην «Αριστερή παρένθεση».

Παραβλέπουν ότι με την υφιστάμενη φορεσιά, το κόμμα που έφτιαξαν δεν μπορεί να γίνει ελκυστικό.

Όπως παραβλέπουν ότι ακόμη κι αν επιβεβαιωθεί η «Αριστερή παρένθεση», η χώρα θα έχει πέσει στα βράχια.

Κάτι τελευταίο.

Πόσο άραγε φιλελεύθερο είναι ένα κόμμα που αρνείται εδώ και χρόνια να εισέλθει σε μια ειλικρινή κι έντιμη περίοδο αυτογνωσίας κι ουσιαστικής συζήτησης για την ιδεολογική του φυσιογνωμία;

Ερωτήματα που πρέπει ν’ απαντηθούν, ούτως ώστε η φιλελεύθερη παράταξη να μπορέσει να επιτελέσει υπεύθυνα και κυρίως πειστικά τον εθνικό της ρόλο.

Κυρίως δε, για να ξαναγίνει κανονικό σύγχρονο, ευρωπαϊκό, φιλελεύθερο κόμμα.

Η αέναη επιστροφή στο καταστροφικό μηδέν, για ένα κόμμα που αρνείται ν’ αντιμετωπίσει ορθολογικά το μέλλον κι επιλέγει τη μουχλιασμένη συντήρηση και τη φυγή στο παρελθόν, είναι πλέον καταστροφική…