Ποτάμι: Να μη ζαλιστούν από το ύψος…

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος


Είμαι εξ εκείνων που αντιμετώπισαν την ίδρυση του Ποταμιού μ’ επιφυλακτικότητα.

Τι δουλειά έχει ένας δημοσιογράφος, σκέφτηκα, στην ηγεσία ενός κόμματος, πολύ περισσότερο όταν είναι γνωστές οι σχέσεις του τόσο με το περιβάλλον Σημίτη, όσο και μ’ εκείνο του μοιραίου Γιώργου Παπανδρέου.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κι αρκετοί άλλοι προβληματισμοί μου, έγιναν συχνά αντικείμενο της καθημερινής αρθρογραφίας του grpost.

Στο διάστημα της παρέμβασής του Ποταμιού στα πολιτικά δρώμενα είδα θέσεις, είδα
«καθαρό μυαλό», είδα ξεκάθαρο τον ευρωπαϊκό μονόδρομο της χώρας, είδα μεταρρυθμιστικές απόψεις και σαφή προσανατολισμό προς την ελεύθερη οικονομία.

Είδα σύνεση και σταθερές απόψεις περί της αναγκαίας συναίνεσης κι εθνικής συνεννόησης, είδα πολιτικό ορθολογισμό.

Είδα τις περίφημες 21 θέσεις του κόμματος, για το Σύνταγμα της χώρας, για τη θέσπιση μη πελατειακού εκλογικού νόμου, για την κανονική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, για τον Πολιτισμό και την αναγκαία ευέλικτη Παιδεία, για το Ασφαλιστικό, για την Παραγωγή και την Απασχόληση, για την αναγκαιότητα της απλούστευσης των φορολογικών μηχανισμών, για το δίκαιο σύστημα συντάξεων και πολλά άλλα.

Είδα και κάτι ακόμη.

Αναφορές στο αυτονόητο.

Γεγονός σπάνιο από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Και «φρέσκους» κανονικούς ανθρώπους που το περιβάλλουν, οι οποίοι μπορεί να είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά όποιος συλλαμβάνει τα μηνύματα των καιρών κατανοεί ότι χαίρουν εκτίμησης στις τοπικές κοινωνίες.

Που είτε  έλκουν την καταγωγή τους από τον Κεντρογενή – Φιλελεύθερο χώρο είτε από την Μεταρρυθμιστική Αριστερά, κάθονται σ’ ένα τραπέζι και συζητούν, αποφασίζουν, συγκλίνουν.

Δεν είδα και δεν άκουσα κραυγές, αναθέματα, οργή προς τους κακούς ξένους, δεν είδα και δεν άκουσα διόλου λαϊκισμό.

Δεν είδα και δεν άκουσα νεφελώδη οράματα, ουτοπίες και λοιπούς ιδεολογικούς δογματισμούς.

Δεν είδα και δεν άκουσα λαμπερούς «αστέρες» που περιβάλλονται από τη χρυσόσκονη της αναγνωρισιμότητας και πλέον τούτης ουδέν.

Το Ποτάμι σε όλες τις δημοσκοπήσεις δείχνει ότι θ’ αποτελέσει την τρίτη σημαντική πολιτική δύναμη του τόπου.

Χωρίς άδολους οικονομικούς πόρους και χωρίς –όπως δείχνουν τα πράγματα- «αθέατους υποστηρικτές». Κι ας ακούστηκαν τόσα και τόσα.

Η δε προβολή του από τα ΜΜΕ, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από δημοσιογραφικό καθήκον, μπροστά στο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Το Ποτάμι ασφαλώς και δεν είναι χείμαρρος.

Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι απέναντι σε μια κακομαθημένη κοινωνία, μη σκεπτόμενη κι έχουσα διαρκώς ευήκοα ώτα στον λαϊκισμό.

Δεν είναι όμως κι ένα απλό ρυάκι.

Είναι μάλιστα ιδιαιτέρως ελπιδοφόρο το γεγονός, ότι με άφθαρτους, κυρίως, ανθρώπους επιχειρεί να εμβολίσει το φθαρμένο πολιτικό σκηνικό κι επιβιώνει σε μια περίοδο επικοινωνιακής αντιπαράθεσης και διχαστικών διλημμάτων ενώ ήδη συζητείται ως  το αναγκαίο ανάχωμα στον λαϊκισμό.

Ή ακόμη ακόμη κι ως γέφυρα που θ’ αναγκάσει το πολιτικό σύστημα να προσεγγίσει την κανονικότητα και τον ρεαλισμό.

Χωρίς αφορισμούς και αποκλεισμούς.

Αρκεί να μη ζαλιστούν οι άνθρωποί του από το ύψος…