Θολό τοπίο και κοινωνία

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν είμαι εξ εκείνων που πιστεύουν ότι στον δρόμο προς τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου οι πολίτες θα γίνουν σοφότεροι και θα επιλέξουν την επόμενη κυβέρνηση με πολιτικά –ορθολογικά κριτήρια.

Τα δυο μεγάλα κόμματα, είναι σαφές ότι στηρίζονται σε επικοινωνιακά τερτίπια κι όχι στον πολιτικό διάλογο που θα καταστήσει σαφή τα προγράμματά τους, θα δώσει απαντήσεις σε καίρια ζητήματα και θ’ αποσαφηνίσει τις γκρίζες σελίδες των λεγομένων τους.

Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται ασφαλώς σε δυσκολότερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι μόνο επειδή δείχνει να υπολείπεται δημοσκοπικά, αλλά επειδή εντός της υπάρχουν φωνές (π.χ. Λαϊκή Δεξιά) οι οποίες δεν έχουν πολλά να χωρίσουν από αντίστοιχες φωνές του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι επιπλέον, επειδή ήταν στο τιμόνι της εξουσίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι προσφάτως βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση, αφού η θέση του στην αντιπολίτευση του προσέφερε τη ευκαιρία να εξαγγέλλει ακόμη και γένια σε σπανούς.

Τώρα όμως τα γάλατα σφίγγουν.

Η αντιφατική πολυγλωσσία δεν μπορεί ν’ αποτελεί δρόμο προς το άμεσο μέλλον.

Η δε επικινδυνότητα των εξαγγελιών του, περιλαμβάνεται σε επίσημα κείμενα του κόμματος, τα οποία επικαλούνται οι λογής λογής επαναστάτες ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Θολό τοπίο.

Κι από την άλλη πλευρά, είμαστε ένα εκλογικό σώμα απολύτως εξοικειωμένο με το ψέμα.

Ανεχθήκαμε τα ψέματα της οικογένειας Παπανδρέου διαχρονικά.

Ανεχθήκαμε τα ψέματα της Νέας Δημοκρατίας, ειδικά στις περιόδους που τις τύχες της είχαν στα χέρια τους οι άνθρωποι που είχαν άμεση πρόσβαση στη λαφυραγώγηση του κράτους.

Ανεχθήκαμε κυβιστήσεις πολιτικών αρχηγών που άλλα έλεγαν προεκλογικά κι άλλα εφάρμοσαν στην πράξη.

Ανεχθήκαμε την πολιτική μετριότητα, τον λαϊκισμό, ταυτιστήκαμε μ’ αυτά.

Είναι εντυπωσιακή η απλοϊκή άποψη που διαχέεται στην κοινωνία και περιγράφεται με τη φράση «σιγά που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει κωλοτούμπα μόλις αντιμετωπίσει την πραγματικότητα»…

Αν αυτή η εντύπωση που έχουν πολλοί πολίτες και πολιτικοί, δεν αποτελεί παθογένεια, τότε τι είναι παθογένεια;

Σε ποια κανονική χώρα οι πολίτες δεν θα εξοβέλιζαν όποιον τους έλεγε ψέματα;

Σε ποια κανονική χώρα θα νομιμοποίητο η υποκρισία ως θεμιτή τεχνική των πολιτικών ηγετών και των πολιτικών εν γένει;

Σε ποια κανονική χώρα θα επιβραβεύονταν τα μικρά πολιτικά αναστήματα, η έλλειψη σοβαρότητας, η κωμική σπουδαιοφάνεια κι ο χυδαίος αμοραλισμός;  

Σε ποια κανονική χώρα οι πολιτικοί που είπαν τις αλήθειες θα πήγαιναν σπίτια τους;

Τα παραδείγματα του Μάνου, του Γιαννίτση, του Αλ. Παπαδόπουλου, του Ανδριανόπουλου, του Φλωρίδη είναι χαρακτηριστικά.

Σε ποια κανονική χώρα οι πολίτες της θα ήταν τόσο πολύ «εκπαιδευμένοι» όσο εμείς, για ν’ ακούνε όσα ηχούν όμορφα στα ώτα τους;

Φοβάμαι ότι ο πάτος δεν βρίσκεται στο βαρέλι.

Στην κοινωνία βρίσκεται…

Που έχει παντελή άγνοια περί του τι σημαίνει ορθολογισμός και πολιτική ηθική και στέλνει στο κοινοβούλιο όχι μόνο τις μετριότητες αλλά και τους φαύλους…