Δεν φτάσαμε ακόμη στον πάτο…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είναι προφανές ότι οι πρώτες εντυπώσεις από την ανακοίνωση της νέας κυβέρνησης δεν αποτελούν τα καλύτερα εχέγγυα για την πορεία της.

Είναι φανερό ότι πρόκειται περί μιας κυβέρνησης εσωκομματικών ισορροπιών, με πρόσωπα που εκφράζουν ακραίες θέσεις αλλά και άλλα που διαθέτουν επιστημονική γνώση και καταξίωση.

Οι επιλογές από τον Τσίπρα τριών τεσσάρων προσώπων που εισήλθαν στην κυβέρνηση και διαθέτουν κύρος

(Παρασκευόπουλος, Ξυδάκης, Πανούσης, Νικολούδης), ασφαλώς δεν μπορούν να υπερισχύσουν εκείνων που μόνο προβληματισμούς προκαλούν.

Να τις δούμε με διευθύνσεις και ονόματα, ξεπερνώντας τα Οικονομικά υπουργεία, τα οποία ούτως ή άλλως θα προκαλέσουν ρήξεις είτε εντός είτε εκτός χώρας.

Λαφαζάνης: Με αρμοδιότητα την ανασυγκρότηση του πρωτογενούς και δευτερογενούς  παραγωγικού τομέα, σε συνδυασμό με τις απόψεις του, δεν μπορεί ουδείς να περιμένει τίποτα περισσότερο από μεγέθυνση των «σοβιετικών» -κρατικιστικών λογικών στην χώρα.

Και πάντως, σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από όλη την Ευρώπη.

Δρίτσας: Με αρμοδιότητα τον πιο παραγωγικό τομέα της οικονομίας, τη Ναυτιλία, ο άνθρωπος που μέχρι προχθές εξήγγειλε την… κρατικοποίηση της ακτοπλοΐας δεν μπορεί να δει τίποτα περισσότερο πέραν της ισχυροποίησης του Κράτους –τέρατος. Ήδη, εξήγγειλε την ματαίωση της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού του Πειραιά.

Κουντουρά: Με αρμοδιότητα τον επίσης παραγωγικότατο τομέα του Τουρισμού, αποτελεί  -τουλάχιστον- έκπληξη η τοποθέτησή της, δεδομένης της παντελούς άγνοιας για το αντικείμενο.

Εκτός αν θεωρείται γνώση η προ 35ετίας ανάδειξή της στα δέκα καλύτερα μοντέλα του κόσμου.

Κουράκης: Με αρμοδιότητα την Παιδεία, οι πρώτες του δηλώσεις εστιάστηκαν στην… επιστροφή των αιωνίων φοιτητών στα πανεπιστήμια, με την κατάργηση του νόμου που όριζε τη διαγραφή τους.

Άνθρωπος που μια ζωή υπερασπίστηκε την χαλαρότητα και τις λογικές της ήσσονος προσπάθειας, εξήγγειλε ήδη την κατάργηση των εξετάσεων στα Λύκεια.

Καμμένος: Άνθρωπος με ιδιαίτερη έφεση στη συνωμοσιολογία, με ακραίες πεποιθήσεις κι αντιλήψεις, αποτελεί μόνος του μια εστία απρόβλεπτων κινδύνων.

Και δη στο νευραλγικό υπουργείο Άμυνας.

Ήδη μάλιστα, εξήγγειλε … νέες προμήθειες εξοπλισμών.

Κοτζιάς: Ο νέος υπουργός Εξωτερικών, παλιός υμνητής των καθεστώτων του Χόνεκερ και του Γιαρουζέλσκι, αλλά και του Ρώσου ακροδεξιού Αλεξάντερ Ντούγκιν, αποτελεί τον άνθρωπο που σηματοδοτεί τη στροφή της νέας κυβέρνησης στον «αριστεροδεξιό» - «εθνολαϊκιστικό» ευρωσκεπτικισμό και τη συμπάθεια στον ρωσικό άξονα.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί οικονομικών κινδύνων για τον τόπο, αλλά στην πεποίθηση ότι διακυβεύονται βαθύτερες κατακτήσεις της χώρας, με την πιθανότατη μετατόπιση των γεωπολιτικών σταθερών της.

Συνδυαζόμενα μάλιστα, το κέντρο εθνικής Άμυνας (Καμμένος) μ’ εκείνο της Εξωτερικής πολιτικής (Κοτζιάς) συντίθεται ένα εκρηκτικό δίδυμο, παρά τις ιδεολογικοπολιτικές διαφορές του.

Θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε πλείστους άλλους νέους υπουργούς, οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερα ζητήματα στον τόπο.

Περιοριζόμαστε σ’ εκείνους που είναι ολοφάνερο ότι θα προκαλέσουν συγκρούσεις, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Όμως, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε την –τουλάχιστον προβληματική- επιλογή της Ζωής Κωνσταντοπούλου για την προεδρία της Βουλής.

Η οποία όλοι γνωρίζουμε ότι δεν διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία για την απαιτούμενη σύνθεση στο κοινοβούλιο, μιας κι ήταν η μόνιμη πρωταγωνίστρια καυγάδων, έριδων και εικόνων κάθε άλλο παρά τιμητικών.
Επίσης, δεν μπορούμε να μη κάνουμε το ρητορικό ερώτημα:
Ποιος απ' όλους αυτούς που συμμετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα, θα προχωρήσει έστω και σε μια μεταρρύθμιση;

Το βέβαιο είναι ότι μ’ αυτή την κυβέρνηση, δεν θα πλήξουμε.

Πόσο θα μας πλήξει εκείνη;

Ίδωμεν.

Σίγουρα πάντως, δεν έχουμε ακόμη πιάσει πάτο…

Έχουμε όμως την πεποίθηση ότι το μόνο φρένο που διαθέτει σήμερα ο τόπος, είναι η επιμονή των Ευρωπαίων στην τήρηση των συμφωνιών.