Ο επιθανάτιος ρόγχος της Νέας Δημοκρατίας και του Σαμαρά

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Νέα Δημοκρατία οφείλει ν’ αφήσει πίσω της όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την καθιστούν μη ελκυστική σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και δη στις νεότερες γενιές.

Όποιος αναλύσει τα στοιχεία του εκλογικού σώματος που την προτίμησαν στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής, θα διαπιστώσει ελάχιστη διείσδυσή της στα κοινά που βρίσκονται σε παραγωγικές ηλικίες.

Κι αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ως φυσιολογική συνέπεια της

ανεργίας που πλήττει αυτές τις ηλικίες.

Η Νέα Δημοκρατία έχει χρόνια να κάνει αυτοκριτική.

Ούτε τώρα την κάνει ο πρόεδρός της.

Η Νέα Δημοκρατία έχει χρόνια να ενδοσκοπηθεί, αφού ακόμη και τα συνέδριά της μεταβάλλονται σε πανηγυράκια δημοσίων σχέσεων ή επιβεβαίωσης του κάθε Σαμαρά.

Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί σήμερα να είναι ελκυστική, όχι μόνο επειδή –πλην του ευρωπαϊκού της προσανατολισμού- ουδείς γνωρίζει τι πρεσβεύει και που ανήκει, αλλά κι επειδή την εκφράζουν πρόσωπα εξόχως φθαρμένα.

Έβλεπα σήμερα το πρωί στο Mega, να την εκπροσωπεί ο κ. Γιακουμάτος.

Ποιον νέο μπορεί να εμπνεύσει αυτός ο κύριος και πολλοί όμοιοί του;

Κακά τα ψέματα, η εποχή της Νέας Δημοκρατίας και δη αυτής του Σαμαρά διάγει τη μοιραία περίοδο του επιθανάτιου ρόγχου της.

Το κακό είναι ότι ελάχιστοι εξ εκείνων που κινούν τα νήματα το έχουν αντιληφθεί.

Μπορεί ο Σαμαράς για λόγους δικής του επιβίωσης να βαυκαλίζεται ότι δεν συνέβη τίποτα από την βαριά ήττα της Κυριακής, αλλά η αλήθεια είναι ότι επιστροφή στη ζωή και δη με τα σημερινά δεδομένα δεν υπάρχει.

Το επίσης κακό είναι, ότι ο Σαμαράς κι οι υποστηρικτές του, εκτιμούν ότι κάποιοι παράγοντες επιθυμούν την πτώση του και την απλή αλλαγή ηγεσίας.

Όμως δεν είναι έτσι.

Η σημερινή Νέα Δημοκρατία είναι πιο «φθαρμένο ρούχο» απ’ ότι ήταν διαπιστωμένο από το 2000.

Επ’ ουδενί μπορεί ν’ ανταποκριθεί στον παρόντα και μελλοντικό πολιτικό της ρόλο.

Επ’ ουδενί μπορεί ν’ ανταποκριθεί ούτε κατ’ ελάχιστο στις απαιτήσεις της ιστορίας της.

Είναι ένα κόμμα που ο Σαμαράς το πολυδιέσπασε από τη Δεξιά του πλευρά και ταυτοχρόνως το μετατόπισε πολιτικά κι ιδεολογικά σε πορείες παντελώς ξένες από τη φύση και την ιστορία του.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η σημερινή Νέα Δημοκρατία εκφράστηκε ακροδεξιά, είτε μέσω του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος (Μπαλτάκος κλπ) είτε με γραφικές μεταγραφές (Γεωργιάδης) εξ αιτίας της αριθμητικής της κρίσης.

Δεν πρέπει επιπλέον να λησμονούμε κάτι ακόμη.

Η σημερινή Νέα Δημοκρατία, από το υπερήφανο κόμμα του Καραμανλή και του Ράλλη ή του πολιτικού ρεαλισμού του Μητσοτάκη, κατάντησε ν’ ασκεί πολιτικές υποτέλειας, που δεν ταιριάζουν με τα σπουδαία εθνικά του επιτεύγματα στο παρελθόν.

Τι σχέση έχει η σημερινή Νέα Δημοκρατία, ακόμη και με το κόμμα που προσφάτως έβαζε περήφανο βέτο (Κώστας Καραμανλής στο Βουκουρέστι) στον Μπους;

Τι σχέση έχει η σημερινή Νέα Δημοκρατία, με το κόμμα του Μεσαίου χώρου;

Τι σχέση έχει η σημερινή κρατικιστική Νέα Δημοκρατία με τον φιλελευθερισμό;

Τι σχέση έχει η σημερινή Νέα Δημοκρατία μ’ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό κόμμα;

Τι σχέση έχει η σημερινή Νέα Δημοκρατία με τα κομπλεξικά σύνδρομα του φόβου που καλλιέργησε στην κοινωνία ή και τη θρησκευτική υστερία, τύπου βαθιάς Ανατολής, στην οποία επένδυσε προεκλογικά;

Τι σχέση έχει πλέον η σημερινή Νέα Δημοκρατία με τις υγιείς παραγωγικές τάξεις της Οικονομίας και του τόπου;

Και πώς μπορεί αυτό το διασωληνομένο στην εντατική κόμμα, ν’ αποτελέσει το αντίβαρο στη λαίλαπα της πολιτικής παράνοιας και του λαϊκισμού που μαστίζει τη χώρα;

Νομίζω ότι πρωτίστως πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν είναι θέμα "καραμανλικών", "μητσοτακικών" ή άλλων "σαμαροφυλάκων".

Είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό.

Αρχών, θέσεων, τοποθέτησης στο πολιτικό σκηνικό. 

Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά ο ρόγχος που λέγαμε δεν θα κρατήσει πολύ ακόμη.

Όσα συναισθήματα κι αν επιστρατευθούν στις αδαείς κομματικές μάζες.

Η υγιέστατη χθεσινή τοποθέτηση του προέδρου της ΟΝΝΕΔ στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος, ας είναι ένα πρώτο –έστω και μικρό- βήμα για το αύριο…