Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 5)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

 δια χειρός Πέμυς Γκανά

Σας έχω πει

πως δεν μου αρέσουν οι φιόγκοι;

   Μου έφτιαξε τον φιόγκο στα μαλλιά...

Μου έστρωσε και το παλτό -μαύρο με κόκκινα γυαλιστερά κουμπιά.

Ένιωθα να ασφυκτιώ με το καλό φόρεμα μου-σκούρο μπλε βελούδο, με λευκό στρογγυλό γιακά.

Το ‘χε αγοράσει η μαμά τον Οκτώβρη και ως τον Δεκέμβρη είχα ψηλώσει και μάλλον είχα πάρει και τα κιλάκια μου...οι κουραμπιέδες φταίγανε και όχι εγώ.

Κοτσαρισμένος άτσαλα και ο βαπτιστικός σταυρός, μεγάλος; τεράστιος, περίτεχνος, σκαλιστός...

Την γιορταστική εμφάνιση συμπλήρωνε το φρικτό λευκό καλσόν με κόκκινα μικροσκοπικά φιογκάκια.

Παραδίπλα η αδελφή μου μικρότερη μα ήδη ψηλότερη από εμένα, ντυμένη και οι εκείνη με τα ίδια ρούχα, λες και ήμασταν δίδυμα, ταμένα.

Η μόνη διαφορά μας ήταν τα κοκάλινα γυαλιά που φορούσα καθώς η μυωπία μου που είχε πάρει τότε την ανιούσα... 

Ήμουν μάλλον δυστυχής, ένιωθα σαν μικρός μπόγος και το μόνο που μου έλειπε ήταν αυτός ο  κατακόκκινος φιόγκος στα μαλλιά...

Δεν μου αρέσουν οι φιόγκοι, σας το έχω πει;

Στάθηκε εμπρός μας.

Ανάμεσα σε εμάς και την κλειστή πόρτα.

Καθάρισε την φωνή της παίρνοντας το αυστηρότερο βλέμμα της, μισοκλείνοντας τα μάτια.

-Λοιπόν, εάν θέλετε κάτι με ρωτάτε, χαμηλόφωνα. Δεν παίζουμε ανόητα παιγνίδια, δεν φωνάζουμε, δεν κλαίμε, δεν ζητάμε τί-πο-τα, είπε συλλαβιστά. 

-Δηλαδή, παρενέβη ο μπαμπάς με τα χέρια στις τσέπες, θα περάσουμε καλά, θα διασκεδάσουμε.

Τον αγριοκοίταξε..

-Είναι το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν, του απάντησε θυμωμένη. Θα απαντάτε με ευγένεια και αν σας ρωτάνε για τα μαθήματα, θα λέτε ¨είμαι άριστη μαθήτρια¨.

Και η αδελφή μου έσκασε στα γέλια...

-Εγώ δεν είμαι και δεν θέλω να πω τίποτα...είπε και την κοίταξε ίσα στα μάτια...

Μας έσωσε η πόρτα που άνοιξε.

Φωταγωγημένο το μικροαστικό σπίτι, ντουμανιασμένο απ το καπνό των τσιγάρων και την μυρωδιά των γεμάτων σταχτοδοχείων, κλασσική μουσική μπερδευόταν με τις ομιλίες...

Σκρίνια και βιτρίνες με πετσετάκια, σεμεδάκια και μπιμπελό ευτελούς αξίας, όλα ανακατωμένα, με διπλές και τριπλές ντραπαριστές βελούδινες κουρτίνες και πίνακες κεντημένους, όπου το κυρίαρχο θέμα ήταν οι γυναίκες, άλλοτε δούκισσες και βασίλισσες, άλλοτε γοργόνες που όμως όλες ήταν νωχελικά ξαπλωμένες τρώγοντας, (;) σταφύλια ...

Το σαλόνι ήταν γεμάτο ¨θείες¨ γύρω από το τραπεζάκι, που πίνανε λικέρ πικραμύγδαλο και το αποκαλούσαν πεισματικά ¨τσέρι¨.

Ρουφούσαν δυνατά το ποτό τσακίζοντας ξηρούς καρπούς και φοντανάκια, τρώγανε μελομακάρονα δίνοντας η μια στην άλλη-εμπιστευτικά πάντα- την ¨καλύτερη¨ συνταγή, χαμογελώντας ψεύτικα και κουνώντας με αβροφροσύνη τις κρεπαρισμένες μέχρι αηδίας κεφαλές τους..

Άσχημες μάλλον, ντυμένες στα μεταξωτά και βαμμένες σαν τα ξωτικά, φορτωμένες με όλα τους τα χρυσαφικά, μου προξένησαν φόβο με το που τις αντίκρισα.

-Ουάου, αναφώνησε η αδελφή μου, είναι φρίκη, σκέτη φρίκη...

Η μαμά την αγριοκοίταξε και μας έσπρωξε ελαφρά...

Δυο τρεις από τις γυναίκες πετάχτηκαν και μας πλησίασαν.

-Καλά πως μεγάλωσαν έτσι!!!!

-Ίδια εσύ!!!

Και άρχισαν να μας τσιμπάνε τα μάγουλα...

Απεχθάνομαι να μου τσιμπάνε τα μάγουλα...σας το έχω πει;

-Βγάλε χρυσό μου τα γυαλάκια να δω τα μάτια σου...

Και η πιο αναιδέστατη μου τα τράβηξε...

Θόλωσε το σύμπαν, αγχώθηκα, με πέντε βαθμούς μυωπία σε ξένο περιβάλλον και μικρό παιδί...

-Ίδια μάτια με τα δικά σου..

-Θέλω τα γυαλιά μου...μουρμούρισα.

-Πάρτα πίσω μην τα φοράς όμως, καθόλου δεν σου πάνε, χάλια είσαι.

Και μου ίσιωσε τον κατακόκκινο φιόγκο στα μαλλιά μου....

Κούνησα τα κεφάλι μου έτοιμη να κλάψω...

Όχι τόσο για την προσβολή μου μόλις μου έγινε, μα με την συνειδητοποίηση του σκληρού κόσμου των ενηλίκων...

Δεν μου άρεσαν σαν παιδί τα Χριστούγεννα, τα απεχθανόμουν, όπως απεχθανόμουν τις οικογενειακές και φιλικές ¨μαζώξεις¨ των γονιών μου.

Ντυμένη με ¨καλά¨ φορέματα και λουστρίνια με κατακόκκινα τα μάτια απ΄ τον καπνό, χαμογελώντας ψεύτικα και κρύβοντας τα μεγαλύτερα χασμουρητά.

Όχι, δεν είμαι απ αυτούς που τους πιάνει μελαγχολία τα Χριστούγεννα.

Το αντίθετο θα έλεγα...

Κατεβαίνω στο κέντρο να ακούσω τα κάλαντα, και να δω τις μπάντες στους δρόμους με τους μουσικούς να φορούν τις επίσημες στολές τους, σκούρο μπλε- κατά κανόνα- με κόκκινα σιρίτια και λοφία με μπρούτζινα τελειώματα...

Αν τους χαμογελάς σου κλείνουν πονηρά το μάτι και τότε με πιάνουν τα γέλια και χειροκροτώ δυνατά....

Τσακίζω όπου βρεθώ και όπου σταθώ τους κουραμπιέδες δίχως ενοχές, καθώς έχω απαλλαγεί απ το ντροπιαστικό βάρος των παιδικών μου χρόνων, δυο δεκαετίες τώρα....

Ρεβεγιόν Χριστουγεννιάτικο;

Βεβαίως!!!!

Μακριά από το σπίτι, μακριά απ τις θείες και τα μελομακάρονα τους, τα σκρίνια και τις κιτρινισμένες φωτογραφίες τους, τους κεντημένους πίνακες και τις επάργυρες τσαγιέρες, μακριά απ τα σεμεδάκια και υφασμάτινα λουλούδια τους...

Και από την στιγμή που ήρθαν τα παιδιά στην ζωή μου, βόλτες στα θεματικά πάρκα, στην Τεχνόπολη με τις συναυλίες, παρέα με τους καλικάντζαρους και τις χορωδίες, μουτζουρώνοντας τα πρόσωπα μας και φορώντας αυτιά ξωτικών...

Κάνοντας πατινάζ και μετρώντας τις κουτρουβάλες που τρώμε....

Και γελάμε πολύ και δυνατά και τους ενθαρρύνω να ζητούν ότι τους κατέβει στο κεφάλι....

Α! και δεν φοράμε τα ¨καλά¨ μας...παρά μόνο τζιν και μπουφάν..

Και να σας εξομολογηθώ κάτι;

Σαν ενήλικη τελικά περνώ διασκεδαστικά...σαν παιδί ένα πράγμα.

Ξέγνοιαστα...

Και ίσως αν θέλουν τα αγόρια μου φέτος να βγούμε να πούμε τα κάλαντα στην γειτονιά, εγώ και εκείνα για πρώτη φορά!!!!

Μου αρέσουν οι γιορτές, σας το έχω πει;

Ας χαμογελάμε μεταξύ μας και ας φυλάξουμε την μεγαλύτερη αγκαλιά για τα παιδιά, τα δικά μας μα και όλου του κόσμου...

Σας φιλώ σταυρωτά με το τριγωνάκι στα χέρια...

Χρόνια σας πολλά!!!