Κυβερνητική παράνοια κι η αναγκαία κυβέρνηση εθνικής ενότητας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσο περνά ο καιρός από την 25^η Ιανουαρίου που σχηματίστηκε τούτη η κυβέρνηση, όλο και πιο κατανοητό γίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα.

Ως κυβέρνηση αποτελεί ένα κακέκτυπο … αντιπολίτευσης και μάλιστα της δεκαετίας του 1980.

Κόμμα και κυβέρνηση που ουδόλως αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα κι αδυνατεί να συγχρονίσει το βήμα του με τη νέα εποχή.

Είναι πλέον βέβαιο ότι για να κατανοήσει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ και

την κυβέρνηση, πρέπει να έχει διατελέσει επί δεκαετίες … προοδευτικός αγωνιστής των σοβιετικών δυνάμεων κατοχής του τόπου ή να είναι συνδικαλιστής του δημοσίου ή συνταξιούχος στα 40 ή 50 χρόνια του ή να αποτελεί ομόθρησκος κάθε ιδεοληπτικού ουτοπιστή που ζει στον δικό του κόσμο.

 Η ουσία είναι ότι μπλέξαμε.

Διαλαλούν εδώ κι εκεί τη λαϊκή εντολή που έλαβαν για να θέσουν εκείνοι τους όρους –κατά βάση να μην αλλάξει τίποτα- στους δανειστές, λες κι οι δανειστές δεν δίνουν λόγο στη δική τους κοινή γνώμη, λες και δεν έχουν κι εκείνοι δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία.

  Το ξαναλέω.

Ζουν στην κοσμάρα τους.

Ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου τα λόγια του Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, Κορωνάκης αν δεν απατώμαι ονομάζεται, όταν μετά τις προτάσεις των δανειστών βγήκε και δήλωσε ότι «τη διαπραγμάτευση πλέον θα την κάνει η κοινωνία κι η Αριστερά»! Κι ότι θα επιβάλλουμε τις θελήσεις μας με διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλες!

Ότι έλεγε ο Τσάβες…

Τα ίδια περίπου λέει και ξαναλέει κι ο πρωθυπουργός.

Και μάλιστα την ώρα που έχουμε απλωμένο το χέρι για επαιτεία ούτως ώστε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας και από τον άλλο μήνα μισθούς και συντάξεις.

Παράνοια!

Από την οποία η αγορά έχει γίνει κρανίου τόπος, η ανεργία αυξάνεται, επενδυτές δεν υπάρχουν ούτε ως φωτογραφία, ενώ η χώρα χάνει το ένα μετά το άλλο τα ερείσματά της κι απομονώνεται διεθνώς.

Ακόμη κι ο Γιουνκέρ, ο πιο καλός φίλος της Ελλάδας, κρατά πλέον σαφείς αποστάσεις από την κυβέρνηση.

Ο δε Ομπάμα, στον οποίο είχε επενδύσει η… «Πρώτη φορά Αριστερά», το μόνο που είπε προχθές είναι «κάντε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για να προχωρήσει η οικονομία».

Κι η κυβέρνηση στην τρέλα της!

Στελέχη της φλερτάρουν ανοικτά με τη δραχμή!

Κίνηση που αν συμβεί θα διαλύσει τους οικονομικά ασθενείς και θα ενισχύσει τους ισχυρούς κι εκείνους που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό.

Είναι ή δεν είναι παλαβομάρα;

Μόλις χθες, την ώρα που η χώρα καίγεται κι οι συζητήσεις για το μέλλον της κορυφώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, την ώρα που πλέον συγκρινόμαστε με τη Ζάμπια, βγήκαν 22 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ζητούν από τον πρωθυπουργό την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (που σημειωτέον υπάρχουν και τηρούνται, αλλά όχι κατά πώς θέλουν οι συνδικαλιστές) και  του κατώτατου μισθού.

Και μάλιστα όταν γνωρίζουν ότι στις συζητήσεις της κυβέρνησης και των δανειστών, τέτοιο θέμα δεν μπαίνει στο τραπέζι.

Ανάμεσα σ’ αυτούς η Ραχήλ Μακρή, ο Θανάσης Διαμαντόπουλος, ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης κι ο Στάθης Λεουτσάκος. Τους αναφέρω επειδή όλοι γνωρίζουμε το ...πολιτικό τους βάρος κι υπόβαθρο... 

Παράνοια!

Ποιο είναι το χειρότερο;

Η στασιμότητα.

Όπως αποκαλύψαμε από τη στήλη «Στο Καλντερίμι» την προηγούμενη Κυριακή, η κυβέρνηση συζητά πλέον μια νέα παράταση του μνημονίου -3 ή 6 ή 9 μηνών- έναντι κάποιας ελάχιστης χρηματοδότησης, προκειμένου να μην αποδιαλυθεί ότι διαλυμένο υπάρχει.

Τώρα αυτή η είδηση "παίζει" παντού αλλά αποτελεί άλλη μια παλαβομάρα.

Καταλαβαίνουν τι θα συμβεί αν γίνει αυτό;

Μπορεί να αποτρέψει τον εσωκομματικό εμφύλιο στο κυβερνόν κόμμα, αλλά θα μεγεθύνει τα οικονομικά αδιέξοδα της χώρας, η οποία θα συνεχίσει να «σέρνεται» και να παραμένει στην εντατική. Αν συμβεί αυτό, πολλές επιχειρήσεις θα τελειώσουν και μαζί τους θα προκύψουν νέες χιλιάδες ανέργων.

Παράνοια!

Εν κατακλείδι, η λύση είναι μια και μόνο.

Διαφαίνεται όλο και περισσότερο αναγκαία.

Μια μεγάλη κυβερνητική συσπείρωση όλων των υγειών πολιτικών δυνάμεων.

Σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Που θ’ αψηφήσει ιδεοληψίες, «πελάτες», κομματοκρατία και πολιτική σήψη.

Είναι εφικτό;

Είναι.

Η χώρα δεν μπορεί να περιμένει ούτε να «σαπίσει» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, ούτε να ανακάμψει ο Σαμαράς ή το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα.

Υπάρχουν δυνάμεις και κυρίως η κοινωνία που μπορούν.

Ποιος θα το τολμήσει;

Κοντός ψαλμός!