Μένουμε Ευρώπη

Γράφει

Ο Σωτήρης Αληγιάννης

Δεν ξέρω τελικά αν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού "μένει Ευρώπη".

Οι δημοσκοπήσεις αυτό δείχνουν, αλλά την ώρα της κρίσεως πολλά αλλάζουν κι ομολογώ ότι δεν θα εμπιστευόμουν και τόσο την κρίση των συμπολιτών μου σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα. 

Άλλωστε οι περισσότεροι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η ευρωπαϊκή ιδέα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το τεχνικό χαρακτηριστικό που ονομάζεται "νόμισμα ευρώ".

Εν πάση περιπτώσει, το έργο φτάνει στο τέλος του. Η Δευτέρα είναι ίσως η
κρισιμότερη ημέρα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας για να μη διακυβευτούν όλες οι κατακτήσεις της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Όμως, όλο και περισσότερο σχηματίζω την εντύπωση ότι η ευρωπαϊκή ρήξη ήταν εξ αρχής το μοναδικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι απόψεις που εκφράζονται από στελέχη της κυβέρνησης είναι στραμμένες στην κατεύθυνση της ρήξης, ενώ οι «διαβεβαιώσεις» του πρωθυπουργού περί «έντιμης λύσης εντός ευρώ», είναι φανερό ότι στοχεύουν στον καθησυχασμό της κοινής γνώμης, αλλά η «έντιμη λύση» είναι κομμένη και ραμμένη σε μέτρα που δεν συνάδουν με το σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Ας μη ξεχνάμε ότι ο πρωθυπουργός κι η κυβέρνησή του, κατάφεραν μέσα σε μόλις πέντε μήνες, να βάλουν απέναντί τους το σύνολο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Οφείλουμε να υπερτονίσουμε κάτι ακόμη.

Δειλά στην αρχή και με περισσότερο θράσος εσχάτως, κορυφαίοι υπουργοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Στρατούλης, Λαπαβίτσας κλπ) συνομολογούν πόσο δύσκολα θα είναι τα πράγματα για τον τόπο στη μετάβασή του προς άλλο νόμισμα. Αλλά επιμένουν σ’ αυτό.

Επιπλέον, η αποκάλυψη ότι ο υπουργός ζήτησε την πρόβλεψη των ΕΛΠΕ για τα αποθέματα πετρελαίου της χώρας στο επόμενο εννεάμηνο, καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση δεν εργάζεται αποκλειστικά και μόνο για επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές, αλλά επεξεργάζεται και τη λύση της ρήξης.

Ποιος έδωσε εντολή στον κ. Λαφαζάνη και στην κυβέρνηση να πράξουν κάτι τέτοιο;

Πάντως, όχι ο ελληνικός λαός.  

Το μόνο που διαφαίνεται ως βέβαιο αυτή τη στιγμή, είναι ότι η κοινωνία μας δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί πλήρως τις συνέπειες μιας ρήξης με την Ευρώπη.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή μεγάλο μέρος της κοινωνίας που τάσσεται υπέρ της ρήξης, αδυνατεί να εκτιμήσει τις συνέπειες αυτής της επιλογής.

Το κακό είναι ότι αν προχωρήσουμε σ’ αυτή, τις συνέπειες θα τις βιώσει όλη η κοινωνία κι όχι μόνο όσοι αφελώς εμπιστεύθηκαν τη διακυβέρνηση της χώρας στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.

Η αδυσώπητη αλήθεια της σβηστής οθόνης των ΑΤΜ, των δελτίων στη διανομή τροφίμων ή καυσίμων, τα άδεια ράφια, ο θρυμματισμός κάθε συναλλαγής, ο πληθωρισμός, οι υποτιμήσεις και τόσα άλλα δεινά που θα επέλθουν στην εσωτερική κι εξωτερική πολιτική της χώρας, δεν έχουν γίνει αντιληπτά από κάποιους συμπατριώτες μας που ελαφρά της καρδία μιλούν για ρήξη.

Έχουμε κι άλλο δρόμο μέχρι τον πάτο;

Δεν νομίζω. Τώρα μένει μόνο το σοκ.

Δεν θέλω, όμως, να σκέφτομαι ότι η «βίαιη» αποδόμηση των ευρωπαϊκών κεκτημένων κι το βίωμα μιας τριτοκοσμικής κατάστασης θα είναι τα εφαλτήρια για να εδραιωθεί μια νέα καθαρότερη, αντίληψη των πραγματικών δεδομένων για να κατανοήσουμε την πραγματική θέση της χώρας.

Μένει και κάτι ακόμη.

Η ελπίδα ότι δεν θα χρειάζεται να διαδηλώνουμε για να μείνουμε Ευρώπη!