Ένα υπαρκτό σενάριο κι η παράνοια μας….

Γράφει

Ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν μπορώ ούτε να φαντάζομαι τι μπορεί να συμβεί αν η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθήσει να παίζει με τη φωτιά, στο όνομα ιδεοληψιών και ουτοπιών.

Το σενάριο που περιγράφουν όσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν τα δεδομένα, είναι ελάχιστο ακόμη και για ταινία τρόμου.

Η ούτως ή άλλως ανύπαρκτη οικονομική δραστηριότητα θα παγώσει πλήρως κι

ουδείς θα πληρώνει ή θα πληρώνεται.

Είναι σχεδόν σίγουρος ο φραγμός στην κίνηση κεφαλαίων, ίσως πολύ πολύ κάτω από τα 300 ευρώ που πρότεινε ανερυθρίαστα ο πρώην υπεύθυνος Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός. 

Οι εισαγωγές θα σταματήσουν μαχαίρι κι είναι ευνόητο τι θα συμβεί τότε σε μια χώρα που κατ’ εξοχήν λειτουργεί με αυτές. 

Όχι μόνο θα σταματήσει η όποια παραγωγή λόγω έλλειψης πρώτων υλών, όχι μόνο θα βλέπουμε φάρμακα και καύσιμα με το κιάλι, αλλά θα δημιουργηθεί ένα απίστευτο πογκρόμ απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Να πάμε κι ένα βήμα παρακάτω;

Θα πρέπει να ξεχάσουμε Νοσοκομεία, Ασφάλιση, Αστυνομία, Στρατό, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Χώρια που το μέγιστο δεινό θα περάσει δικαίως και στην προστατευόμενη παντοιοτρόπως συντεχνία των δημοσίων υπαλλήλων.

Για όλα αυτά, οι αριβίστες του κυβερνητικού θιάσου δεν λένε κουβέντα.

Δεν λένε κουβέντα ότι η οποιαδήποτε ρήξη με τις πηγές χρηματοδότησης –δανεικών της χώρας, θα δημιουργήσει τις σκηνές που προαναφέραμε.

Δεν λένε κουβέντα για το πώς είναι δυνατόν να απαιτούμε δανεικά και να μη δεχόμαστε να αλλάξουμε τα καρκινώματα που μας οδήγησαν στο σημείο που είμαστε.

Δεν λένε κουβέντα!

Μόνο ψεύτικη «περηφάνια» και πομφόλυγες περί …αξιοπρέπειας βασισμένες στον μικρονοϊκό τους μικρόκοσμο.

Πώς ρε παλικάρια θα επιτύχουμε τη ζητούμενη ανάπτυξη, την ανεξαρτησία και την εθνική περηφάνια με απλωμένα τα χέρια για δανεικά;

Πώς θα επιτύχουμε να συναντήσουν καλύτερες μέρες τα παιδιά μας, όταν εξακολουθούμε να στηρίζουμε το πελατειακό κράτος, τους αντικοινωνιστές συνδικαλιστές και την κρατική φαυλότητα;

Πώς θα συναντήσουμε το μέλλον με ιδεοληψίες του παρελθόντος;

Με τα οράματα του Λαφαζάνη και τον ναρκισσισμό του Βαρουφάκη;

Ή με τα τηλεοπτικά παραληρήματα των διαφόρων περίεργων τύπων του εθνικολαϊκιστικού τόξου;

Ας το πάρουμε απόφαση.

Δεν υπάρχει άλλη λύση από τη σμίκρυνση αυτού του αδηφάγου κράτους.

Από τη μείωση του κόστους σ’ αυτό.

Από τις οικονομίες που θα προκύψουν και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις να στοχεύσουμε και πάλι στην αύξηση των προσδοκιών μας.

Από το γεγονός ότι δεν θα χρειάζεται μια ολόκληρη κοινωνία να ματώνει για να το συντηρεί.

Από τις δομικές κι εν πολλοίς ριζοσπαστικές  μεταρρυθμίσεις που θα καταστήσουν την χώρα μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα.

Βεβαίως, αυτή τη ρεαλιστική προσέγγιση ουδείς επιθυμεί να τη συζητά.

Ούτε η βολεμένη κοινωνία των δημοσίων υπαλλήλων ούτε οι συνταξιούχοι των 45 -50 και 55 ετών.

Δυστυχώς είναι οι πολλοί αυτοί.

Ο δε λαϊκισμός της  γαλαζοπράσινης κομματοκρατίας κι οι Αριστερές ιδεοληψίες, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία.

Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουν καταρρεύσει τα πάντα, να έχει μηδενιστεί κάθε ίχνος στην ποιότητα ζωής των νεοελλήνων, να γνωρίζουν οι πάντες ότι όλα αυτά συνέβησαν για να προστατευθεί ο Μινώταυρος του δημοσίου κι οι νεοέλληνες εξακολουθούν να ψηφίζουν και να στηρίζουν εκείνους που τον προστατεύουν…

Ακόμη κι εκείνοι που επλήγησαν θανάσιμα!

Είναι παράνοια!

Να κάνεις το ίδιο και το ίδιο κάθε φορά και να περιμένεις να έχεις διαφορετικό αποτέλεσμα, είχε πει ο Αϊνστάιν.

Παράνοια!

Που αφαιρεί κάθε ίχνος ελπίδας…

Ακόμη κι αν υπογράψουμε οποιαδήποτε συμφωνία με τους δανειστές.