Αμείλικτα ερωτήματα για τον ανεπαρκή κι ίσως πιο μοιραίο από τον ΓΑΠ πρωθυπουργό

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ολοφάνερο ότι αποτελούσε μικρό πολιτικό μέγεθος πριν ακόμη αναλάβει με την άκρατη δημαγωγία του το τιμόνι της χώρας.

Τώρα η χώρα βιώνει την ανεπάρκειά του.

Ο πολιτικά ελάχιστος Τσίπρας έπαιξε σε μια ζαριά το δικό του μέλλον, βάζοντάς το επάνω από αυτό της χώρας.

Το δημοψήφισμα της Κυριακής, θα βρει χαμένο και τον ίδιο και την Ελλάδα.

Όποιο και

να είναι το αποτέλεσμα.

Αποθεωνόμενος από τους ακραίους που θέλουν την Ελλάδα Βενεζουέλα, η χώρα βρίσκεται υπό την ηγεσία του, σχεδόν εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κάτι για το οποίο η Ελλάδα μόχθησε εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια.

Ήδη βιώνουμε τις αποφάσεις και τα αποτελέσματα των πρωτοβουλιών του και των αβελτηριών του.

Η χώρα στενάζει απομονωμένη από όλη την Ευρώπη, με κλειστές τράπεζες, με ουρές στα ΑΤΜ, τα βενζινάδικα και τα σούπερ μάρκετς.

Κι οδηγείται με φόρα στον γκρεμό.

Ανεξαρτήτως, όμως της ανεπάρκειας του νυν πρωθυπουργού που θα μείνει στην ιστορία ως πιο μοιραίος κι από τον μοιραίο Παπανδρέου, η ελληνική κοινωνία οφείλει να μάθει:

Τι συνέβη άραγε το βράδυ της μοιραίας Πέμπτης;

Τι συνέβη και η συμφωνημένη συμφωνία μετατράπηκε σε δημοψήφισμα –αυτοκτονία;

Τι συνέβη και ο Αλέξης Τσίπρας σηκώθηκε κι έφυγε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων και ζήτησε ένα δημοψήφισμα για κάτι που ποτέ δεν ήταν επίσημο, παρά απλό έγγραφο διαπραγμάτευσης;

Πώς πίστεψε τον Βαρουφάκη κι όσα του μετέφερε ότι συνέβησαν στο Eurogroup και γιατί δεν επικοινώνησε αμέσως με τη Μέρκελ ή τον Ολάντ για να το επιβεβαιώσει ή έστω να το ακυρώσει;

Αφελώς την πάτησε ή απλώς αυτό ήταν το σχέδιο του;

Ποιος ήξερε για το δημοψήφισμα που θα ανακοινωθεί και φρόντισε να πληρωθούν νωρίτερα οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ τρεις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες είχαν αποσύρει από τις τράπεζες τη μισθοδοσία των υπαλλήλων τους για τους τρεις επόμενους μήνες;

Γιατί ο Τσίπρας κι οι διάφοροι ανόητοι σύντροφοι και συνοδοιπόροι του, οδήγησαν τη χώρα εδώ;

Γιατί οδήγησε τη χώρα σε προθεσμίες από τις οποίες δεν υπάρχει γυρισμός;

Γιατί άφησε να περάσουν άκαρποι πέντε ολόκληροι μήνες με την παραπλανητική ασάφεια του τυχοδιώκτη θεωρητικού της θεωρίας των παιγνίων;

Γιατί οι στενοί του συνεργάτες διέρρεαν επί τον λόγο της τιμής τους την επικείμενη συμφωνία σε διάφορα ΜΜΕ και δημοσιογράφους;

Τι θα κάνει αν η ελληνική κοινωνία τους ακούσει και ψηφίσει «όχι»;

Έχει σχέδιο γι αυτό το ενδεχόμενο;

Νομίζουμε ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος για να δοθούν οι ειλικρινείς απαντήσεις.

Και κάτι τελευταίο.

Δημοψήφισμα με ένα και μόνο ψηφοδέλτιο, δεοντολογικά, ηθικά και πρακτικά καθίσταται διάτρητο και συνέβαινε μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, τύπου Τσαουσέσκου…