Φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις για… «Ποτέ ξανά Αριστερά»

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

  Για σκεφτείτε το.

Ο υπουργός της κυβέρνησης που κατέχει το μεγαλύτερο υπουργείο, ο Βούτσης, βγαίνει και δηλώνει ανερυθρίαστα ότι το email Χαρδούβελη ήταν λιγότερο επώδυνο από όσα ζητούν σήμερα οι δανειστές.

Ο Κατρούγκαλος υπογράφει συνεχώς επαναπροσλήψεις στο δημόσιο την

ώρα που καθημερινά «καίγεται» το σύμπαν στον ιδιωτικό τομέα!

Ο δε Στρατούλης, με τη γνωστή εξαλλοσύνη του, κραυγάζει για … εναλλακτικές λύσεις.

Τις οποίες ουδείς άλλος βλέπει πλην των δογματικών σε ιδεοληψίες και νεφελώδη οράματα του προηγούμενου αιώνα.

Κι όμως δεν κουνιέται φύλλο.

Ούτε η Αθήνα «καίγεται» από διαδηλώσεις, ούτε δηλώσεις περί γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων «τρέχουν» στα ΜΜΕ, ούτε καν λειτουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός εκατομμυρίων ανέργων και πραγματικών θιγομένων.

Ακόμη κι η αντιπολιτευτική αντίδραση καταγράφεται χλιαρή.

  Για σκεφτείτε το.

Για σκεφτείτε ότι τέσσερις μήνες «φάγαμε» με το κουτάλι το παραμύθι μιας δήθεν διαπραγμάτευσης…

Τέσσερις μήνες χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική.

Τέσσερις μήνες που ο θίασος Τσίπρα ζούσε στον δικό του μικρόκοσμο, νομίζοντας ότι η νωπή εντολή στο κόμμα του και στο ακροδεξιό μόρφωμα με το οποίο συγκυβερνά, θα υπερίσχυε των άλλων εκλεγμένων κυβερνήσεων στην Ευρώπη.

Τέσσερις μήνες που ο Τσίπρας κι οι λοιποί ελάχιστοι, νόμιζαν ότι θα καταργούσουν την λιτότητα στην Ευρώπη, για να λαμβάνουν αυξήσεις υπάλληλοι της ΔΕΗ, να προσλαμβάνονται και πάλι οι καθαρίστριες και να επαναλειτουργεί η ΕΡΤ…

Τέσσερις μήνες παλινωδίες και δημιουργικές ασάφειες από τον νάρκισσο υπουργό Οικονομικών και τον υπόλοιπο θίασο που κατέβασε ο πρωθυπουργός.

Τέσσερις μήνες εντυπωσιοθηρείας.

Τέσσερις μήνες που επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση της χώρας και την οδήγησαν σε καθεστώς χρηματοπιστωτικής ασφυξίας.

Τέσσερις μήνες που αφαίρεσαν κάθε ίχνος ελληνικής αξιοπιστίας απέναντι στους δανειστές.

Τέσσερις μήνες στους οποίους η κυβέρνηση κατάφερε να μην έχει ούτε ένα σύμμαχο στην Ευρώπη…

Τέσσερις μήνες που περιμέναμε τα ρούβλια να μας σώσουν…

Τέσσερις μήνες ισορροπιών στο μπουλούκι που ονομάζεται κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τέσσερις μήνες αυτοπαγίδευσης της … «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης.

   Και τώρα, η ανώμαλη προσγείωση.

Κι αν επρόκειτο να είναι μια ανώμαλη προσγείωση των κυβερνητικών τσαρλατάνων επιπέδου καφενείου, θα ήταν μικρό το κακό και σε τελική ανάλυση δεν θα μας αφορούσε.

Όμως, στην προκειμένη περίπτωση η ανώμαλη προσγείωση αφορά όλη τη χώρα.

Αφορά όλους μας.

Είναι ολοφάνερο ότι η «Πρώτη φορά Αριστερά» - με ολίγη από ακροδεξιά- κυβέρνηση, αδυνατεί όχι μόνο να αντιληφθεί την πραγματικότητα, αλλά ούτε καν μπορεί να τη διαχειριστεί.

Το μόνο που παπαγαλίζουν είναι ότι οι κακοί ξένοι φταίνε που μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό.

Λες και μπορεί να λαμβάνει κάποιος δανεικά, χωρίς να δεσμεύεται με υποχρεώσεις και σκληρές προϋποθέσεις.

   Τώρα, λοιπόν, με πλήρως καταβαραθρωμένη την ελληνική οικονομία μετά από αυτό το τετράμηνο καταστροφής, έρχονται οι δανειστές και ζητούν πολύ σκληρότερα μέτρα από εκείνα που ζητούσαν από την κυβέρνηση των Σαμαρά –Βενιζέλου.

Κι ο Τσίπρας, αδυνατεί να κατανοήσει το πώς και το γιατί.

Αδυνατεί να κατανοήσει ότι όσα έλεγε στη Θεσσαλονίκη και από τις πλατείες, απέχουν παρασάγγας από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Οι κραυγές περί ρήξης με την Ευρώπη μεγεθύνονται στο κόμμα του, το ίδιο κι οι δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών Νεάντερνταλ περί εκλογών.

Ακόμη και τώρα, δηλαδή, λόγια του αέρα που δεν αποτελούν εναλλακτικές λύσεις.

Ας πούμε υποθετικά ότι κάνουμε ρήξη.

Και πώς θα ζήσουμε χωρίς καμιά δυνατότητα χρηματοδότησης;

Ας πούμε ότι κάνουμε εκλογές και να υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβει ποσοστό … Κιμ Γιονγκ Ουν.

Τι θα αλλάξει αυτό στις προθέσεις των δανειστών;

Μόνο σαλεμένοι εγκέφαλοι μπορεί να πιστεύουν ότι θα μας προσκυνήσουν και θ’ αρχίσουν να χορεύουν στο ρυθμό που θα παίζουν τα δικά μας νταούλια.

Το βέβαιο είναι όλα αυτά, μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αναξιοπιστία στη χρεοκοπία και στην πολιτική απομόνωση.

Ίσως και τον ΣΥΡΙΖΑ από την «Πρώτη φορά Αριστερά, στο «ποτέ ξανά Αριστερά»…

Αλλά αυτό το τελευταίο ουδόλως μπορεί να μας απασχολεί μπροστά στη δραματική κατάσταση που οδηγήθηκε η χώρα.

Η λύση είναι μια και μόνη.

Την γράψαμε σχεδόν από τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης από τούτον τον θίασο επιπέδου Δελφιναρίου.

Μπροστά στο σκηνικό της ρήξης που ετοιμάζει ή σκέπτεται η κυβέρνηση, η λύση είναι η συνένωση ή συμπόρευση ή όπως αλλιώς θα ειπωθεί, εδώ και τώρα, όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου.

Δεν μπορούν να περιμένουν αφελώς την πλήρη γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ για να επανακάμψουν.

Είναι πεποίθηση πλέον, ότι ο Τσίπρας κι οι συν αυτώ ουδόλως νοιάζονται για το αν πάρουν μαζί τους στο χάος ολόκληρο τον τόπο.

Οι όποιες διαφορές των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, είναι ελαχιστότατες μπροστά στην καταιγίδα που έρχεται.

Κι αν οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Θεοδωράκης επιμένουν να «παίζουν» στα κομματικά τους οφίτσια, ας  κάνουν πράξη τη συμπόρευση οι υγιείς δυνάμεις των κομμάτων τους.

Είναι η πλειοψηφία.

Σημείωση:

Οφείλουμε να τονίσουμε κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό, δείγμα των προθέσεων της κυβέρνησης να δημιουργήσει επικοινωνιακό άλλοθι για τις αβελτυρίες της και το σκηνικό ρήξης που ενδεχομένως ετοιμάζει.

Προβάλλεται από την κυβέρνηση ότι στο σχέδιο των δανειστών προβλέπεται η πράγματι υπερβολική απαίτηση για ένταξη της τιμής του ρεύματος στο ΦΠΑ 23%.

Αυτό κυρίως μεταδίδουν και δη με δραματικό ύφος τα ΜΜΕ και τα κυβερνητικά στελέχη.

Ούτε αυτό, όμως, είναι έτσι.

Οι δανειστές λένε να πάει στο 23% ΦΠΑ η τιμή του ρεύματος, αλλά ταυτοχρόνως δίνουν τη δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση να το αντικαταστήσει με άλλο ισοδύναμο και να μη το εντάξει στη συγκεκριμένη κλίμακα.

Το ίδιο και με το ΕΚΑΣ.

Ας κλείσει λοιπόν άχρηστους κι αντιπαραγωγικούς κρατικούς οργανισμούς για να βρει τα ισοδύναμα.

Κάτι ακόμη.

Από την πρόταση των δανειστών, περνάει στα ψιλά γράμματα, η δυνατότητα που δίνουν στην Ελλάδα με τα μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα (για το 2015 1% αντί 3% που προβλεπόταν, και για το 2016 2% αντί 4,5%).