Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 29)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Το τέλος της σχολικής χρονιάς.

.....Και άντε και έμαθα να διαβάζω σ αυτήν την πρώτη δημοτικού (εγώ το λέω ¨βημοτικό¨ αλλά μην με ακούσει κανείς, όλο με διορθώνουν... και τι έγινε δηλαδή που μπερδεύω το ¨β¨ με το ¨δ¨ ε;).

Κουτσά στραβά δηλαδή διαβάζω, μη νομίζετε πως δεν συλλαβίζω μερικές φορές, ειδικά αν οι λέξεις είναι μεγάλες και δύσκολες και επίσημες όπως σκουλικομυρμηγκότρυπα, ή θεριζοαλωνιστική μηχανή, -ο Φράνκ ντε, απ τον Μακ Κουίν- ή και καπνεργοστάσιο - αυτή η λέξη δεν μου αρέσει καθόλου, όλο στην ορθογραφία την συναντώ.

Η μαμά φωνάζει, βέβαια.

Μαμά είναι και

θυμώνει κάποιες φορές, και όλο μου λέει :

¨Κούτσουρο βρε θα μείνεις;¨.

¨Γιατί;¨ της απαντώ ¨τι έχουν τα κούτσουρα; ωραία είναι, κάθεσαι πάνω τους στα πικ νικ, τα κουβαλάς για να κάνεις τέρμα για το ποδόσφαιρο και άμα τα βαρεθείς τα πετάς στο τζάκι και ζεσταίνεσαι ή ακόμη καλύτερα ψήνεις κάστανα, σούπερ δηλαδή¨.

Με κοιτά καλά καλά η μαμά και κάτι μουρμουρά για τον μπαμπά μου, τον Νίκο...

Δεν καταλαβαίνουν οι μεγάλοι, νομίζουν ότι όλα είναι εύκολα...

Όχι, τίποτα δεν είναι εύκολο λοιπόν.

Στο σχολείο τόσες ώρες από το πρωί κάθεσαι σε μια καρέκλα, απαγορεύεται να μιλάς αν δεν έχεις σηκώσει πρώτα το χέρι σου, απαγορεύεται να μασάς τσίχλα, να τρως, ή να πίνεις νερό.

Μόνο διαβάζεις, διαβάζεις συνεχώς για έναν Μολύβιο...

Ο Μολύβιος είναι ένας σκύλος, θεοπάλαβος, κάνει σαχλαμάρες και όλο μπερδεύεται με τα παιδιά τα ανθρώπινα...

Και εμένα δεν μου αρέσουν τα σκυλιά, καθόλου.

Αλήθεια.

Ο σκύλος του Γιώργου προχθές μου έγλυψε την πατούσα, τρόμαξα και άρχισα να τρέχω και από πίσω μου έτρεχε η μαμά, νόμιζε λέει, πως θα έβγαινα από την πλατεία και θα με πατούσε ένα αυτοκίνητο που ερχόταν από κάπου...

Και λέω κάπου, γιατί αυτοκίνητα από εκεί  δεν περνάνε, απαγορεύεται λέει, αλλά καμιά φορά κάποιος χαζός εμφανίζεται με αυτοκίνητο και τότε οι μαμάδες ουρλιάζουν όλες μαζί και ο άνθρωπος βγαίνει ο μισός απ το παράθυρο και λέει δυνατά ¨είστε τρελές!!!!¨...

Τέλος πάντων έτρεχε η μαμά πίσω μου και εγώ χάρηκα γιατί λέω φοβάται και άλλος τα σκυλιά και τσίριζα δυνατά, βέβαια πιο δυνατά τσίριζε η μαμά...

Ωραία περάσαμε...

Μετά μαζευτήκαμε οι φίλοι και κάναμε διαγωνισμό μαμάδων.

Ποια τσιρίζει δυνατότερα, μάλλον η μαμά της Εύας είπαμε, αλλά δεν ξέρω εγώ νομίζω η μαμά του Στέφανου, αυτή μαλώνει κιόλας...

Μας μάλωσε σήμερα γιατί την ρωτήσαμε πόσο χρονών είναι.

-Να μη σας νοιάζει, μας είπε...

Αλλά εμείς ρωτήσαμε όλες τις μαμάδες, κάναμε διαγωνισμό ηλικίας...

Κερδίζει η μεγαλύτερη, αλλά όλες μεγάλες είναι...20, 22 χρονών είπανε, και γελούσανε δυνατά.

Εγώ το ήξερα πως η μαμά μου είναι η μικρότερη, γιατί είναι περίπου δυο μέτρα ψηλή, οι άλλες είναι ψηλότερες, να, σαν την μαμά του Νικόλα που είναι τρία μέτρα περίπου...

Έχασα και αυτόν τον διαγωνισμό...

Σας έλεγα λοιπόν για την πρώτη δημοτικού...

Δύσκολη ήταν.

Μάθαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε, μάθαμε για κάποιες φωνούλες όπως το ¨ευ¨ που το διαβάζουμε ¨εφ ή εβ¨, λίγο τρελούτσικο μου φάνηκε, τι; δεν μπορούν οι μεγάλοι να αποφασίσουν πως είναι το σωστό;;;;

Η δασκάλα λέει πως δεν είναι σωστό ή λάθος, τι να σας πω τώρα δεν το πολυκαταλαβαίνω...

Βέβαια ευτυχώς κάνουμε και μαθηματικά ¨η ώρα της διασκέδασης¨ τα  λέω εγώ...και πρόσθεση μάθαμε και αφαίρεση και πολλαπλασιασμό, και προπαίδεια ωραία πράγματα δηλαδή...

Μου έλεγε στην αρχή η δασκάλα ¨γιατί δεν εργάζεσαι; ¨ μα εγώ ήδη είχα λύσει τα πάντα!!!! και με αγκάλιαζε και με φιλούσε!!!!

Και θεατρικό παιγνίδι κάνουμε και υπολογιστές και αγγλικά και μουσική, ωραία είναι...μόνο να,  κουράζομαι μερικές φορές, μα η μαμά επιμένει με το διάβασμα και την ορθογραφία και αυτή την βαρετή αντιγραφή...

Το τετράδιο ¨χμ¨ μ’ αρέσει στ αλήθεια...

Το λένε ¨τετράδιο παραγωγής γραπτού λόγου¨...εμείς πάλι το λέμε ¨χμ¨...και γράφουμε ιστορίες, τα όνειρά μας δηλαδή, αστεία πράγματα, σοβαρά, ότι θέλουμε...ωραίο είναι.

Δεν πειράζει αν κάνουμε λάθη η δασκάλα δεν μαλώνει.

Γελά με αυτά που γράφουμε και όλο μας αγκαλιάζει και μας φιλά.

Σας είπα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;;;

Ή ποιητής ζωγράφος ή ψαράς, δεν έχω αποφασίσει ακόμη...

Η μαμά λέει να μην λέω ψαράς όταν με ρωτάνε οι φίλοι της, αλλά εγώ αγαπώ πολύ την θάλασσα και τα ψάρια. Θα έχω ένα καΐκι και θα ταξιδεύει στις θάλασσες που μας δείχνει η μαμά στο internet, θα την παίρνω μαζί μου και την μαμά αφού της αρέσει η θάλασσα τόσο πολύ και τα ταξίδια...

Ήθελε να γίνει ναυτικός αλλά ήταν κορίτσι και έτσι έγινε μόνο μαμά...

Εγώ ναυτικός δεν γίνομαι της το είπα πάει και τελείωσε, μόνο ψαράς, καλά και ίσως ζωγράφος ποιητής,...

Τι σας έλεγα; Α ναι...

Δεν θα είμαι πρωτάκι πλέον.

Πρωτάκι θα είναι ο αδελφός μου, που είναι θεόμουρλος σαν τον Μολύβιο και του αρέσουν τα σκυλιά και το ποδόσφαιρο, του αρέσει να βάζει γκολ, δεν καταλαβαίνει όμως και βάζει όλο αυτογκόλ και πανηγυρίζει μαζί με τους αντιπάλους του.

Τον βάζουν τερματοφύλακα για να γλυτώνουν απ αυτόν μα εκείνος  βαριέται και φεύγει... και πάλι πανηγυρίζουν οι αντίπαλοι.

Θεόμουρλος είναι...

Νομίζει πως το δημοτικό είναι νήπιο...χα!

Πολύ θα γελάσω του χρόνου και με τον αδελφό μου και με την μαμά....

Ωχ! με είδαν που γράφω και είναι βράδυ, πάλι μου κλείνουν το φως...

Δεν τους καταλαβαίνω τους μεγάλους, μια σου λένε ¨διάβασε¨ και ¨γράψε¨ και μια ¨τι γράφεις εκεί παιδάκι μου!!!!¨....

Θεόμουρλοι είναι...