Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 28)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Νοικοκυρές και μεγαλοστέλεχος υπουργείου…

Κρατώντας τη «Lιτός Vίος» τσάντα της, ωρύεται...

Χτυπά κάτω με νεύρο απίστευτο, το ολοκαίνουργιο Hogan της.

-          Γιατί μαντάμ; τι σας κάνει εξυπνότερη, ίσως ομορφότερη έστω και νεαρότερη και όλα τα ότερη από εμάς;;;

Μας αποκάλεσε λοιπόν η εν λόγω, αργόσχολες (sic) ανεπάγγελτες - άκου τώρα ...με 22 χρόνια ένσημα στον ΟΑΕΕ, αιωνία του η μνήμη- νοικοκυρές!!!!

Χτυπιέται, φωνάζει, χαλάει τον κόσμο.

Γυρίζω αριστερά μου  κλείνοντας το

δεξί μου αφτί, καλά μην φανταστείτε πως το κάνω προκλητικά, με ξέρετε τώρα, διακριτική πάντα, καθ’ ότι η αγωγή μου ξεκινά από τα χρόνια της προσχολικής μου ηλικίας, ούτε θυμάμαι πότε ήτα…

Η υστερία της προκλήθηκε από την συνειδητοποίηση πως η τελευταία ενημέρωση της χρονιάς που θα δοθεί από τους δασκάλους, θα γίνει πρωί και εκείνη μάθαμε, καθώς ούρλιαζε, πως είναι σούπερ μεγαλοστέλεχος κάποιου υπουργείου και ποσώς μπορεί να απουσιάζει από την εργασία της όποτε της καπνίσει…

-          Δεν είμαι αργόσχολη εγώ, νοικοκυρά... λέει και δείχνει στο μέρος μου.

Με κοιτούν αρκετοί, λες κι είπα ότι είμαι fun του Λαφαζάνη…

Γελώ αμήχανα...νοικοκυρά; αναρωτιέμαι και πέφτω στα πατώματα...τι είναι νοικοκυρά; το μισό της Μαίρης Παναγιωταρά; ούτε καν ολόκληρη Παναγιωταρά...

Το μεγαλοστέλεχος συνεχίζει

-          Που γυρνούν όλη μέρα πίνοντας καφέδες και κουτσομπολεύοντας τον κόσμο...

Αααααααα, τα νεύρα μου κρόσια!

Αρχίζω να φέρνω εικόνες στο μυαλό μου και ν’ αναρωτιέμαι.

Πότε βρήκα χρόνο, η ρουφιάνα; Μια σταλίτσα χρόνο; Πότε; Πρωί; Μεσημέρι; Απόγευμα; Βράδυ; Πότε; Πόσο καιρό έχω να πάω να πιω ένα καφέ;

Αλλά τι σκέφτομαι;

Για την κυριούλα μεγαλοστέλεχος υπουργείου, μια νοικοκυρά ή έστω μια γυναίκα που ασχολείται

με τα παρεξηγημένα και ποταπά οικιακά, έχει χρόνο για όλα και τις περισσεύει και από πάνω...

Που να φανταστεί η κυριούλα μεγαλοστέλεχος υπουργείου, ότι μια γυναίκα νοικοκυρά, ή έστω που ασχολείται με τα παρεξηγημένα και ποταπά οικιακά, πάει τα βλαστάρια σχολείο, μαγειρεύει, ξεσκονίζει, σκουπίζει, σφουγγαρίζει, πάντα με αυτήν την μονότονη, βαρετή σειρά, μιλά ίσως λίγο και στο τηλέφωνο. που το βαριέται οικτρά -σας τ ορκίζομαι- έπειτα φέρνει τα παιδιά στο σπίτι, τρώνε και αρχίζει:

-          Διάβασε

-          Σε λίγο…

-          Σε λίγο, έχουμε δραστηριότητες…

-          Δεν θέλω…

-          Έλα θα το κάνουμε μαζί… τι γράφεις εκεί παιδί μου; Γράμματα είναι αυτά;

-          Γιατί τι έχουν;

-          Είναι θεόστραβα παιδί, δεν το βλέπεις;

Κι έπειτα αρχίζουν τα εξωσχολικά, ξέρετε τώρα, αγγλικά, πολεμικές τέχνες, θεατρικό παιχνίδι και άλλα πολλά...

Γυρνά πτώμα τα βάζει για φαγητό, πλυσίματα, ντυσίματα, βούρτσισμα δοντιών…

-          Πάλι θα βουρτσίσω τα δόντια μου;

-           Ναι, τώρα!

-          Μα μου είπες πως η νόνα Τεριδόνα είναι παραμύθι…

-          Λάθος έκανα…

Ξεραίνονται κατάκοπα στον ύπνο...

Κι ύστερα;

Ύστερα

Έρχεται ο άντρας, ο κουβαλητής του σπιτιού -καθότι είπαμε εκείνη...just νοικοκυρά... τα γνωστά φαγητό, λίγο ποτό...κούραση που κλείνει τα μάτια και των δυο πριν ο αλέκτωρ λαλήσει 12η βραδινή...

Ξανά το πρωί τα πας σχολείο όπου κατηγορείσαι απ την μεγαλοστέλεχο του υπουργείου ως....αργόσχολη...

Γιατί μαντάμ;

Ήταν νομίζεις δική μου επιλογή η φοβερή και τρομαχτική κλεισούρα¨στο σπίτι;

Εμείς δηλαδή που δουλεύαμε και χάσαμε τις δουλειές μας είμαστε αργόσχολες, τεμπέλες;

Έτσι νομίζετε;

Πλανάστε λοιπόν πλάνην οικτράν...

Εμείς γεννήσαμε και πήγαμε μετά από ένα μήνα στη δουλειά…

Εμάς δεν μας προστάτεψε καμιά μονιμότητα…

Εμείς αξιολογούμαστε κάθε μέρα… Κάθε ώρα… Κάθε λεπτό…

Εμάς δεν μας έρχονταν ποτέ επιδόματα προσέλευσης στην εργασία…

Ούτε φτερνίσματος!

Και μας λες εσύ ανεπάγγελτες;

Ακόμη κι έτσι όμως… Είμαστε σκληρά εργαζόμενες δίχως ηθική ανταμοιβή, με τα νεύρα τεντωμένα, έχοντας καθημερινά το δύσκολο έργο της δικαιολογίας της ύπαρξης μας ως γυναίκες και ουχί σαν παρασιτικά μικρόβια που ζουν εις βάρος άλλων...

 Η Lιτός Vίος τσάντα αποχωρεί βγάζοντας το i pad και ουρλιάζοντας στην φίλη της...

           - Μωρέ τις έκανα εγώ τ αλατιού, όλες αυτές....

           - Πάμε για καφέ, προτείνει η Έλενα...

Κοιταζόμαστε .

Πέντε - έξι είμαστε...

         -Έχω μαγείρεμα...

         -Έχω να κάνω τα τζάμια...

         -Βρε δεν πάνε όλα στα κομμάτια;

Κουνάμε τα κεφάλια και κατηφορίζουμε...

Το Lιτός Vίος SUV της μεγαλοστελέχους υπουργείου μας προσπερνά.

Τη βλέπουμε που κουνά υποτιμητικά το κεφάλι της μόλις μας βλέπει…

Είμαστε έτοιμες για ν’ ανοίξουμε τις παλάμες…

Μα η αγωγή που λέγαμε και πιο πάνω μας συγκράτησε.

Για λίγο.

Αστραπιαία τα φάσκελα πήγαν σύννεφο…

Νοικοκυρίστικες  καλημέρες...