Ο ελαχιστότατος κ. Τσίπρας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Την ώρα που η χώρα είχε στραμμένα βλέμματα και ώτα στην ομιλία του πρωθυπουργού στην Κ.Ο. του κόμματός του, την ώρα που στο παρά κάτι οι πάντες περίμεναν σοβαρότητα για να απομακρυνθεί η χώρα από το χείλος της αβύσσου, είδαμε κι ακούσαμε τον Αλέξη Τσίπρα ελαχιστότατο.

Χωρίς προτάσεις, χωρίς ουδένα μεταρρυθμιστικό λόγο –απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωτηρία του τόπου- χωρίς νηφαλιότητα και με

επιθετικότητα προς τους δανειστές.

Με λόγο δομημένο ώστε να ικανοποιεί όλες τις τάσεις του κόμματός του.

Κύρια απαίτησή του, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Χωρίς, όμως, η Ελλάδα να κάνει το παραμικρό για να διευκολύνει αυτήν την απαίτηση.

Ταυτοχρόνως, είδαμε κι ακούσαμε για το δικαίωμα της ελληνικής κυβέρνησης να αλλάξει την πολιτική της Ευρωζώνης, στη λογική και στη βάση της λαϊκής κυριαρχίας.

Κουταμάρες!

Λες κι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν διαθέτουν λαϊκή κυριαρχία, λες κι οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν διαθέτουν λαϊκή –κάποιες μάλιστα πιο… νωπή από το δική μας- εντολή.

Ελαχιστότατος πρωθυπουργός!

Αντί περίσκεψη, αντί ανησυχία για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα, τον ακούσαμε να παραδίδει μαθήματα … ευρωπαϊκής προοπτικής!

Τον ακούσαμε να παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας.

Ανέξοδος κι απαθής λαϊκισμός προς ώτα μη γνωριζόντων.

Συνοδευόμενος από επικίνδυνη άγνοια.

Τι άλλο μπορεί να θεωρήσει κάποιος όταν ακούει τον Έλληνα πρωθυπουργό να ισχυρίζεται ότι ο μόνος στόχος των δανειστών ήταν να βάλουν φρένο στις προοπτικές ανάπτυξης;

Και ποιος έβαλε φρένο στην ήδη διαμορφούμενη ανάπτυξη που είχε ξεκινήσει στον τόπο, με την επιμονή του σε εκλογές και το παντελώς χαμένο πρώτο πεντάμηνο της διακυβέρνησής του;

Ο πρωθυπουργός, προχώρησε και σ’ άλλο ανέξοδο κι άκρως δημαγωγικό επιχείρημα.

Αναλάβαμε τη χώρα, είπε, για να την αποτινάξουμε από τον μνημονιακό της ζυγό και να εγκαταστήσουμε μια πραγματική δημοκρατία.

Εμμένει, δηλαδή, στη θλιβερή άποψη του κόμματός του, πως με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε αλλαγή κυβέρνησης στον τόπο, αλλά καθεστώτος.

Κι αφού το νυν αυτοπροσδιορίζεται δημοκρατικό, το προηγούμενο ήταν εκτροπή;

Σαν να μη μας τα λέει καλά ο πρωθυπουργός.

Χώρια που, εκτός άλλων, είπε και το «μυθικό», «τώρα αρχίζει η πραγματική διαπραγμάτευση»…

Δηλαδή, οι πέντε μήνες αντιφατικών, ατέρμονων, ουτοπιστικών και ασαφών συνομιλιών, τι ήταν;

Ο Αλέξης Τσίπρας κι οι σύντροφοί του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είπαν κουβέντα για τα πλέον βασικά.

Εμείς χρειαζόμαστε χρηματοδότηση κι όχι οι άλλοι, οι κακοί, οι μπήξε και οι δείξε…

Από τις δικές μας τράπεζες αποσύρονται καθημερινά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Η δική μας οικονομία είναι σε νέα ύφεση που προκάλεσε η κυβέρνησή του, σπαταλώντας όλα τα πλεονάσματα που συγκεντρώθηκαν με το αίμα μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Οι δικές μας επιχειρήσεις κλείνουν κατά εκατοντάδες η μια μετά την άλλη.

Οι δικοί μας εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν να πληρωθούν μήνες ολόκληρους.

Η δική μας ανεργία βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, όχι των άλλων.

Κι εμείς για όλα αυτά, ζητάμε… δημοκρατία και αλλαγή της… Ευρώπης.

Με φιέστες στην ΕΡΤ και παραμύθι.

Πολύ παραμύθι!

Σε σημείο, που ο ένας μετά τον άλλο οι δανειστές να βγαίνουν και να διαψεύδουν όσα ισχυρίζεται στο εσωτερικό της χώρας η κυβέρνηση, για να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους.

Είπαμε.

Ελαχιστότατος πρωθυπουργός.

Είτε για όλα όσα αναφέραμε, είτε επειδή δεν κατανοεί ότι η ζητούμενη ανάπτυξη δεν θα έρθει με την «ποινικοποίηση» του κέρδους.

Ούτε με τις ετοιμαζόμενες νέες φοροεπιδρομές εναντίον της μεσαίας τάξης.

Ελαχιστότατος πρωθυπουργός.

Κρατιστής του αισχίστου είδους διαλύει ότι έχει μείνει όρθιο για να σωθούν τα προνόμια των εργαζομένων στη ΔΕΗ –που έλαβαν κι αυξήσεις-  και στο βαθύτατο κράτος.

Ελαχιστότατος πρωθυπουργός.

Είτε επειδή αδυνατεί να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, είτε επειδή αδυνατεί να συγκρουστεί με τους εκτός τόπου και χρόνου συντρόφους του, που καθημερινά τον σπρώχνουν προς τη δραχμή…

Ίσως, για να κάνουν πράξη όσα θαύμαζαν και θαυμάζουν στις πάλαι ποτέ χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Δηλαδή, την απόλυτη φτώχεια, την απόλυτη εξαθλίωση, τα δελτία στα τρόφιμα, τις ουρές, το σκοτάδι και τα κλειστά σύνορα με συρματοπλέγματα και τείχη.

Μόνο που αυτές οι χώρες αποτίναξαν τον ζυγό τους.

Κάτι που προφανώς δεν έχουν μάθει ακόμη ο πρωθυπουργός κι οι συν αυτώ.

Να πούμε επιπλέον κάτι.

Ακόμη κι αν δεν πληρωθεί η δόση στο ΔΝΤ όπως διαρρέεται από το κυβερνητικό επιτελείο, ακόμη κι αν αυτό δεν θεωρηθεί αυτό χρεοκοπία όπως διαρρέεται από κάποιους οίκους αξιολόγησης, ποιο άραγε είναι το σχέδιο του κ. Τσίπρα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας;

Τίποτα!

Απολύτως τίποτα!

Πλην της μεγέθυνσης του καταστροφικού κρατισμού και των φόρων.

Η ενασχόληση των πρωθυπουργών είναι η πολιτική.

Ο μέγας Αμερικανοκαναδός οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ, το έχει διατυπώσει εύγλωττα:

«Η δουλειά των πρωθυπουργών είναι η επιλογή μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού»…

Ο ελαχιστότατος κ. Τσίπρας, προφανώς για να μη γίνει δυσάρεστος στο κόμμα του κι όσους αφελώς τον στήριξαν και τον στηρίζουν, δείχνει αποφασισμένος να καταστεί καταστροφικός για την Ελλάδα.