Ένας μπερδεμένος διαδηλωτής

Γράφει η Εύα Τσαροπούλου

Έχω μπερδευτεί εντελώς, μανούλα μου! Με τόσες συγκεντρώσεις, εγώ πού να πάω;

Εγώ είμαι μία τίμια, πλην πτωχή πλέον δημόσια υπάλληλος και μάλιστα όχι ακόμα... 

Ε, ούσα πτωχή και ούσα δημόσια υπάλληλος -έστω κι όχι ακόμα- πρέπει να πάω στη συγκέντρωση της Κυριακής, γιατί εκεί είναι τα συμφέροντά μου, πώς να το κάνουμε; 

Ναι, αλλά όταν μιλάνε για "έξοδο απ' την Ευρώπη και στάση πληρωμών στο δημόσιο", δεν εννοούν ότι οι πρώτοι που θα μείνουν απλήρωτοι θα είναι οι

δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι, άρα όλοι εμείς που -και ως πτωχοί- θα γίνουμε πτωχότεροι; 

Ωραία, τότε είμαι για να είμαι στη συνάντηση της Δευτέρας, είναι σαφές. 

Κάτσε βρε μανούλα μου! 

Αφού εγώ δεν έχω λεφτά στην τράπεζα, κεφάλαια να κινούνται στην αγορά και μετοχές στο χρηματιστήριο να ανεβοκατεβαίνουν, τότε τι το θέλω το ευρώ, τι σκάω για το "capital control" και για τσι δείκτες που πάνε κι έρχονται; Στάχτη και μπούρμπερη να γίνουν! 

Άρα, είμαι για τη συγκέντρωση της Κυριακής...

Μισό λεπτό βρε, παιδί μου! 

Εγώ δεν έχω λεφτά, εντάξει, αλλά υπάρχουν αυτοί που έχουν. Και μήπως αυτοί που έχουν περίμεναν μέχρι σήμερα για να τα ξωπετάξουν στα ξωτερικά; Αυτά είναι ήδη όξω και όταν εγώ θα έχω βγει έξω απ' το ευρώ και κάνω IOU IOU απ' την πείνα, εκείνοι θα τα ξαναφέρουν μέσα και θα είναι πιο πλούσιοι από πριν και θα παίζουν ΜΟΝΟΠΟΛΗ, αγοράζοντας τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου και όλα τα μαγευτικά Πατήσια που ζω κι εγώ θα ψάχνω να βρω γωνιά στην Ομόνοια να αποθέσω το χαρτόκουτό μου. 

Εντάξει, είναι σαφές: Πρέπει να πάω στη συγκέντρωση της Δευτέρας. 

Κάτσε, βρε χρυσό μου, πού τρέχεις και βρέχει κιόλας! 

Ξεχνάς πως η οικογένειά σου έχει αριστερές καταβολές και ζούσε πάντα με καθαρό το κούτελό της, χωρίς να χρωστάει σε κανέναν ούτε σεντ; Ξεχνάς πως η μάνα σου, σε έκανε μαύρη στο ξύλο, όταν κοριτσάκι έξι χρονών είχες δει μια γύφτισσα στο δρόμο να ζητιανεύει και φόρεσες μία μαντήλα, πήρες την κούκλα σου κι έκανες το ζητιανάκι παίζοντας; Δεν θυμάσαι που σου φώναζε: "Εσένα η μάνα σου δουλεύει σαν το σκυλί για να μην χρωστάς πουθενά και για να μην ζητιανεύεις τίποτα κι από κανέναν, ποτέ στη ζωή σου; Κι αν το ξανακάνεις, θα δεις πώς ζούνε τα ζητιανάκια στ' αλήθεια!" 

Όχι, Παναΐα μου, την παντοφλιά της μάνας μου δεν την ξεχνάω. Κι είμαι για την Κυριακή σούμπιτη!

Μισό λεπτό, βρε πουλί μου! Ήμαρτον, Θεέ μου, βιασύνη! 

Για πες μου πού είναι η αξιοπρέπειά σου, όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που αρνούνται την Ευρώπη και το παίζουν βαριά- πλην περήφανα - πεπόνια απ' τη  μία, απ' την άλλη πάνε με απλωμένο το χέρι και αποδέχονται συμφωνίες που στο τέλος θα είναι χειρότερες απ' αυτές που θα είχαν υπογράψει αν το έκαναν έγκαιρα, χωρίς να προσπαθούν να μειώσουν το εσωτερικό πολιτικό τους κόστος; Αυτοί που έχουν ζήτημα με τους κακούς Γερμανούς, αλλά κάνουν συμφωνίες κάτω απ' το τραπέζι με τους καινούργιους νέους φίλους μας, τους Ρώσους κι εσύ κάπου στη μέση, να μην ξέρεις αν αυτή είναι η Αριστερά που νόμιζαν οι δικοί σου όταν φώναζαν εντός κι εκτός Πολυτεχνείου; 

Εντάξει, είσαι για τη Δευτέρα, είναι ξεκάθαρο πια. 

Για κάτσε, για κάτσε! 

Θέλεις εσύ τώρα μια Ευρώπη που είναι "ανακατωσούρα", που κάθε καλός θεσμός όπως αυτός της οικογένειας ισοπεδώνεται, που παντρεύονται οι "τοιούτοι", που γίνονται ιερείς οι γυναίκες, που ζούνε το μισό καιρό μεθυσμένοι απ' τις μπύρες, που μαύροι, άσπροι και κίτρινοι κοιμούνται όλοι μαζί ανακατεμένοι και γεννάνε παιδιά που το χρώμα τους δεν είναι απαραίτητα ίδιο με των γονιών τους; Αυτή την Ευρώπη θέλεις; Που κανείς τους δεν ξέρει τι είναι "πατρίδα", γιατί όλοι λένε πως δεν έχει σύνορα η Ευρώπη και κανείς δεν νοιάζεται αν θα του φάει ο γείτονας τη βραχονησίδα του; Που έχουνε πεντακόσιες διαφορετικές θρησκείες και κανείς τους δεν νοιάζεται πραγματικά γι' αυτές, άσε που δεν ξέρουν να κάνουν και ίσια το σταυρό τους; Ετούτη την Ευρώπη θέλεις; 

Α, δεν με βλέπω για Δευτέρα, για Κυριακή είμαι σίγουρα...

Μανούλα μου, δεν ξέρεις τι σου γίνεται! 

Τόσα χρόνια μαθαίνεις αγγλικά και γαλλικά, για να μπορείς λέει να σταθείς στη Δύση, να κάνεις δουλειές με το εξωτερικό, να είσαι στις αγορές. Να σε καλέσουν σε μία ευρωπαϊκή πρεσβεία και να μπορείς να πεις ένα "μας κακομαθαίνετε, κύριε πρέσβη μου", να πας ένα ταξίδι στη Γαλλία, βρε αδελφέ και να ξέρεις να ζητήσεις το δρόμο για την Παναγίτσα των Παρισίων, βοήθειά σου. Γιατί λέει "ανήκομεν εις την Δύσιν". Άμα ήξερες εσύ πώς μια μέρα θα ξέμενες με τον Πακιστανό, που ήρθε εδώ για να κάνει ηλιοθεραπεία ξαπλωμένος στην Ομόνοια και εξαφανίζεται απ' τη ζωή σου μ' ένα "πουφ", γιατί κανείς, λέει, δεν έχει υποχρέωση να ξέρει πώς φεύγουν ή πού πάνε, θα μάθαινες βρε αδελφέ μια άλλη γλώσσα, αφγανικά παραδείγματος χάριν. 

Δεν θα δαπανούσες τόσα χρόνια να τσακώνεσαι αν το Proficiency θα είναι του Κέϊμπριτζ ή του Μίσιγκαν ή αν η αντιστοιχία του Σερτιφικά είναι σήμερα το Β1 ή το Β2, παρά θα μάθαινες την αρχαία ελληνική φαρσί και θα ήταν η μόνη που θα σου χρειαζόταν με κλειστά τα σύνορα εξάλλου και με το σύνθημα "εμπρός πίσω", εσύ κι ο Πώπωτας μαζί μαζί. 

Είναι σαφές πως μάλλον για τη Δευτέρα πας...

Έρμε Νεοέλληνα, μπερδεμένε, πτωχέ σαν κι εμένα, χαμηλοεισοδηματία, χαμηλοσυνταξιούχε, που παλεύεις να σπουδάσεις τα παιδιά σου, για να βρούνε ένα καλύτερο μέλλον, που τα διώχνεις πια έξω, δένοντας την καρδιά σου κόμπο και που σου πουλάνε ήλιο και γαλάζια θάλασσα για να ξεχνάς πως η ΔΕΗ σου έχει κόψει το ρεύμα, υποκρινόμενος πως ζεις απλώς μία συνεχιζόμενη ρομάντζα. 

Δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι ανήκομεν εις την Δύσιν. 

Δεν είναι κεκτημένο δικαίωμα απ' τα γεννοφάσκια μας. Και δεν είμαι διόλου σίγουρη και για την Ανατολή, εδώ που τα λέμε, αν υποτεθεί πως γεωγραφικά είμαστε πιο κοντά.

Δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι η εδαφική μας ακεραιότητα θα παραμείνει ανέπαφη μόνο και μόνο επειδή κάποιοι ξαναθυμήθηκαν να μου πουλήσουν την "πατρίδα" ως σύνθημα και πως δεν θα ξερογλυφτεί κανένας γιατί αυτή ακριβώς η πατρίδα μου αποτελεί ένα εξαιρετικό πέρασμα, όπως γινόταν άλλωστε από καταβολής κόσμου και ιστορίας. 

Και η αξιοπρέπειά μου δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στον κυματισμό της σημαίας μου, όσο κι αν ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω τον εθνικό μου ύμνο. Όχι, όταν η γη μου δεν παράγει για να θρέψει τα παιδιά μου, όχι όταν είμαι συνεχώς με το χέρι απλωμένο στην όποιου είδους βοήθεια, γιατί εγώ δεν μπορώ να είμαι στ' αλήθεια ανεξάρτητη. 

Υπάρχει όμως ένα αγαθό, που μοιάζει να γίνεται βαρίδι στη ζυγαριά της επιλογής μου. Κι αυτό είναι η Ελευθερία. Σχετική; Ναι. Συζητήσιμη; Ναι. Αλλά απ' τη μια μεριά της γης, Υπαρκτή. Και τη θέλω!

Έτσι, επιλέγω τη Δύση, με όλα τα κακώς κείμενά της, διότι επιλέγω να προσπαθώ για την ανάπτυξη και δουλεύω γι' αυτό. Με έχουν μάθει να δουλεύω γι'αυτό από τότε που πήγαινα σχολείο. 

Δεν επιλέγω να ζω στην τριτοκοσμική Ανατολή, που ακόμα το εμβόλιο θεωρείται φόβητρο, που οι γυναίκες φοράνε μπούργκα και υπόκεινται σε κλειτοριδεκτομή από μωρά, για να μην πάρουν ποτέ χαρά απ' το ίδιο τους το σώμα. 

Επιλέγω να λέω ελεύθερα βλακείες κι οι άνθρωποι να γελάνε με αυτές ή να τις αντικρούουν εξίσου ελεύθερα, χωρίς όμως να με σκοτώνουν γι'αυτές. 

Επιλέγω να έχω το δικαίωμα να πιστεύω στο Θεό μου και να τον λατρεύω όπου θέλω, σεβόμενος το δικαίωμα του διπλανού μου να πιστεύει το δικό του Θεό ή να μην πιστεύει σε κανέναν Θεό. 

Επιλέγω να αφήνω τους ανθρώπους να διαλέγουν τα ταίρια τους, τα χρώματα των παιδιών τους, τις σπουδές που θα κάνουν, το φαγητό που θα φάνε, το τι θα κάνουν στο κρεβάτι τους. 

Επιλέγω να αγαπώ τον πολιτισμό μου, να τον αναδεικνύω, αλλά και σέβομαι και θαυμάζω τον πολιτισμό των άλλων. Δεν επιλέγω να τους κάψω ή να τους σπάσω τα αγάλματα της παράδοσής τους, ούτε τους καίω τα χειρόγραφα της ιστορίας τους, μόνο και μόνο γιατί μπορώ.

Και ναι, είμαι μπερδεμένη και μπορεί να μην τα λέω σωστά.

Αλλά στ' αλήθεια σου λέω, μανούλα μου, σήμερα φοβάμαι πάρα πολύ. 

Φοβάμαι πάρα πολύ πως αύριο δεν θα μπορώ να ζήσω ούτε καν με τον τρόπο που έχω μάθει αναγκαστικά να ζω. 

Φοβάμαι πάρα πολύ πως υπάρχουν κι άλλα ακόμα που έχω να χάσω, για τα οποία δεν πήγαινε ποτέ ο νους μου. 

Φοβάμαι πάρα πολύ, πως ό,τι και να κάνω, πάντα θα είμαι ένα πιόνι, σε μια σκακιέρα που δεν τη διάλεξα, σε ένα παιχνίδι που είναι στημένο...

Και δεν θέλω να φοβάμαι. 

Ούτε θέλω να χρειάζεται να επιλέξω σε ποια συγκέντρωση θα πάω, ούτε να μπαίνω σε εικονικούς ή πραγματικούς εμφύλιους σπαραγμούς, με ανθρώπους, με τους οποίους πονάω το ίδιο...

Επιλέγω την κοινή λογική, το μόνο δρόμο που ξέρω πως αύριο θα μου δώσει ίσως την ευκαιρία να μην φοβάμαι πια...