Καρναβάλια όλο το χρόνο!

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Την αρχή της περασμένης εβδομάδας, υπήρξαν έντονες διαφωνίες μεταξύ των καταστηματαρχών της Θεσσαλονίκης, μετά την ανακοίνωση-διευκρίνιση του εμπορικού συλλόγου της πόλης ότι τα καταστήματα θα είναι κλειστά την Καθαρά Δευτέρα.

Προς το μέσον της (της εβδομάδας), ο ΣυΡιζΑ Πάρου, με ανακοίνωσή του στήριξε, υποτίθεται, «τις κινητοποιήσεις του Παριανού λαού και τη συγκρότηση Επιτροπής αγώνα κατά των ανεμογεννητριών-τεράτων».

Την Κυριακή, στο τέλος της

καρναβαλικής παρέλασης της Πάτρας, έκαψαν τον «Διεθνή Καπιταλισμό».

Και αυτή ήταν μια τυπική εβδομάδα στη χώρα-πρότυπο του υπαρκτού κρατισμού.

Σίγουρα σε κανέναν Έλληνα δεν κάνουν εντύπωση τα παραπάνω.

Το υποχρεωτικό κλείσιμο των καταστημάτων, λ.χ., στην Ελλάδα είναι γενικά ένα αγαπημένο θέμα. Κάνουμε ότι τα συζητάμε αυτά τα πράγματα, ώσπου καταλήγουμε πάντα στην ασφαλή λύση της απαγόρευσης, για να διαπιστώσουμε στο τέλος πως όταν όλα απαγορεύονται, στην ουσία όλα επιτρέπονται. Για αυτό και κάποια καταστήματα άνοιξαν κανονικότατα τη Δευτέρα.

Στην Πάρο, δε, σιγά το πράγμα. Αριστεροί κομματάρχες είναι ενάντια σε κάτι αυταπόδεικτα ωφέλιμο για τον τόπο. Σαν να λέμε, ο ήλιος βγήκε από την ανατολή. Άκου «ανεμογεννήτριες»… Εδώ, μόνο ΔΕΗ.

Υπάρχει βέβαια και η σημαντική λεπτομέρεια ότι το κόμμα τους, τώρα που μιλάμε, κυβερνά, αλλά αυτό είναι κάτι που προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε.

Το τελευταίο με το κάψιμο του καπιταλισμού είναι ένα άκακο έθιμο. Δεν επηρεάζει καθόλου τον πραγματικό κόσμο, σωστά;

Και πέρυσι, που κάψαμε την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, δεν σημαίνει ότι μισούμε αυτούς, τη χώρα τους και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει. Πλάκα κάναμε. Και είναι αλήθεια πως η κοινωνία μας πρέπει να μπορεί να κάνει και πλάκα.

Για πόσο καιρό όμως θα κρατήσει η πλάκα; Εμείς καίμε τα ίδια ομοιώματα 365 μέρες το χρόνο.

Γενικά, σε αυτή τη χώρα, το καρναβάλι κρατάει όχι μέρες, αλλά δεκαετίες. Την τελευταία, μάλιστα, αλλάξαμε και κοστούμι. Από Ευρωπαίοι, ντυθήκαμε Επαναστάτες. Και από κάτω είμαστε πραγματικοί, αυθεντικοί κρατιστές.

Η Ευρώπη μάς ικανοποιούσε στο βαθμό που χρηματοδοτούσε το κράτος μας και η επανάσταση γίνεται για να μην το πειράξει κανείς.

Αυτό το ντύσαμε ιερή Αγελάδα. Ακόμα και τις ακαθαρσίες του θεωρούμε ιερές. Τώρα που έχουμε κρίση και που τίποτα δεν μένει κρυφό λόγω ίντερνετ, μας τις πετάει στα μούτρα και το λατρεύουμε για αυτό.

Ελλειμματικοί οργανισμοί, αμέτρητοι (κυριολεκτικά) υπάλληλοι, υπέρμετροι διορισμοί, πρόωρες και διπλότριπλες συντάξεις… Και όλα καλά. Όχι μόνο καλά. Ενίοτε το γιορτάζουμε, όπως στη φιέστα για την κρατικοποίηση του Σταύρος Νιάρχος.

Μονιμοποιούνται συμβασιούχοι και, αντί να αναρωτηθούμε «άραγε εκείνο το “μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις” ισχύει ακόμα;», λέμε, «ας δουλέψει ο κόσμος».

Γιορτάζουμε που το ελληνικό δημόσιο μεγαλώνει για τον ίδιο λόγο που γιορτάζουμε την τσικνοπέμπτη ή που σκάμε στο φαγητό όταν το τραπέζι έχει νηστίσιμα.

Τέτοιες μέρες είναι της Αγίας Αμετροέπειας και γιορτάζουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Άντε και του χρόνου, κάψιμο του ευρώ…