Το καταραμένο «τι κάνει το κράτος;»

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ότι το κράτος είναι κάτι σαν θεότητα για την ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται από το ότι η φράση «τι κάνει το κράτος;» μπορεί άνετα να αντικατασταθεί από το «Γιατί Θεέ μου;».

Από τις δυσάρεστες εμπειρίες που μας ξεπερνούν, όπως οι καταστροφές από πλημμύρες, ως εκείνες στις οποίες ψάχνουμε άλλοθι για την απραξία μας ή αλλιώς, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στις οποίες γινόμαστε τιμητές των πάντων, το «τι κάνει το κράτος» είναι η επικεφαλίδα.

Γενικά, στους ανθρώπους, και όχι μόνο στους

Έλληνες, η εντύπωση ότι αδικούνται συχνά συνυπάρχει με την πεποίθηση ότι δεν έχουν αδικήσει ποτέ.

Απλώς, οι Έλληνες έχουν το κράτος τους, με το οποίο έχουν αναπτύξει μία ιδιότυπη σχέση εξάρτησης από τη μία και μίσους από την άλλη (σαν να λέμε παθολογικός έρωτας), για να βγάζουν τα απωθημένα τους.

Ο καπιταλισμός, φέρ’ ειπείν, για τους περισσότερους στην Ελλάδα, είναι κάτι το σατανικό γιατί οι χρηματιστές στη Γουόλ Στριτ βγάζουν χρήματα από το τίποτα, απλά μοχλεύοντας αριθμούς μέσα σε υπολογιστές. 

Στο μεταξύ, στην ίδια χώρα, τα πρακτορεία του ΟΠΑΠ είναι γεμάτα, και τα Κίνο δεν φτάνουν να καλύψουν τη ζήτηση.

Η υποκρισία όμως δεν τελειώνει εδώ. 

Ακόμα περιμένουμε, και εδώ είναι το ελληνικό ίδιον, να κάνει κάτι το κράτος για τα λεφτά που εμείς χάσαμε, στο Χρηματιστήριο όπου εμείς παίξαμε, το 1999. 

Κάποιοι, δε, λένε ότι η πολιτεία έπρεπε τότε να αγοράσει μετοχές- με τα χρήματα των φορολογουμένων βεβαίως- για να μην χάσουν.

Αφού συμμαχήσαμε λοιπόν με τον διάβολο και, τελικώς, χάσαμε, περιμένουμε από το Κράτος-Θεό, να έρθει να μας σώσει.

Τέτοιου είδους επικλήσεις θα μπορούσαν να είναι και ασήμαντες, αν δεν διανύαμε την παρούσα οδυνηρή κρίση. Τώρα, όμως, το «τι κάνει το κράτος» δεν είναι απλά γκρίνια. 

Είναι το παραλυτικό αέριο που οδηγεί στον θάνατο.

Και φαίνεται από τα πιο μικρά και καθημερινά.

Στην (μη) εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου, λόγου χάρη.

Εννοείται πως το κράτος πρέπει να εφαρμόζει το νόμο αυστηρώς και αδιακρίτως και να τιμωρεί τους παραβάτες. Ασυζητητί.

Ωστόσο, αν, αφενός, οι περισσότεροι καπνιστές δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ενοχλούν τους γύρω τους και, αφετέρου, οι γύρω τους δεν έχουν καμία διάθεση να καταγγείλουν το γεγονός, είναι δύσκολο να ελπίζουμε πως η χώρα μας θα αλλάξει προς το καλύτερο.

Είναι σκόπιμο να διευκρινίσουμε πως δεν ισχυριζόμαστε ότι πρέπει ο πολίτης να αναλάβει οπωσδήποτε τον ρόλο του ελεγκτή, ελλείψει κρατικής εποπτείας, αλλά, πρώτον, ότι αν δεν κάνει τίποτα για να βελτιώσει τη ζωή του ο ίδιος, δεν νομιμοποιείται να πετάει αριστερά-δεξιά το «τι κάνει το κράτος» και, δεύτερον, ότι η ιστορία της ανάκαμψής μας δεν μπορεί παρά να είναι μία ιστορία υπέρβασης.

Είναι γνωστό πως οι παθογένειες της κοινωνίας μας τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από τις παθογένειες τους κράτος. Τέτοιος φαύλος κύκλος μπορεί να σπάσει μόνο με υπερβάσεις.

Το κράτος λοιπόν πρόκειται να αλλάξει, εφόσον αλλάξει και η κοινωνία, δηλαδή, ο καθένας ξεχωριστά· έστω στον τρόπο που βλέπει τη πολιτική και επιλέγει τους αντιπροσώπους του.

Όποιος νομίζει ότι τα πράγματα λειτουργούν αντίστροφα, λογικά θα νομίζει και ότι ο κόσμος θα καλυτερεύσει αν προσευχηθούμε όλοι μαζί με ευλάβεια.