Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 114)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμης Γκανά

Ο ΠΥ. ΒΑ* και άλλες ιστορίες

Βρήκα μια απόμερη γωνία δίχως κόσμο, κάτω από κάτι πεύκα που σχημάτιζαν σκιά, άφησα το σακίδιό μου, και έβγαλα το βιβλίο που είχα αφήσει αδιάβαστο μέρες τώρα.

Βρισκόταν το ταλαίπωρο ανάμεσα στα σαντουιτσάκια των παιδιών, τα μπουκάλια με το νερό, και τα κράκερς, της λιγούρας, ξέρετε τώρα.
Το πήρα και διάβασα δυο σελίδες, και πάνω που ξεκινούσα την τρίτη, μια σκιά σκίασε τον τόπο!
-Τι κάνεις εδώ;

-Διαβάζω.

-Δεν είναι ώρα για διάβασμα, ακούστηκε αυστηρή η φωνή του αρχηγού των προσκόπων.
-Και γιατί όχι; ρώτησα έκπληκτη.
-Διότι είμαστε

εκ-δρο-μή! (Μίλησε συλλαβιστά). Κι έχουμε έρθει στην εκ-δρο-μή, όλοι μαζί, για να γνωρίσουν και οι γονείς τις δράσεις μας, απάντησε και γυρίζοντας έβγαλε μια κραυγή:

«Ενωμοτίες, βρέθηκε»...

-Με ψάχνατε;
-Βέβαια, αλλά πρώτη φορά μας τυχαίνει να ψάχνουμε γονιό και όχι ...λυκόπουλο...
«Ουπς», σκέφτηκα, και μάλλον απρόθυμα -μεταξύ μας πάντα- μάζεψα τα πράγματά μου και σιγογκρινιάζοντας τον ακολούθησα με βαριά καρδιά.

«Ώρες είναι να κάνουμε τα παιχνίδια των λυκόπουλων» σκέφτηκα και μάλλον στραβομουτσούνιασα.

-Την βρήκαμε! Φώναξε ξανά ο αρχηγός, και καμιά σαρανταριά ενήλικες με κοίταξαν.
Οι γονείς, λοιπόν, βρίσκονταν συγκεντρωμένοι σ ένα πλάτωμα και μπουρδουκλωμένοι με σκοινιά γελούσαν. Γέλια τρανταχτά, γάργαρα, σχεδόν παιδικά.

-Τον βρήκες τον δρόμο; Με ρώτησε κάποιος.

(Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί το κάναμε μπιγκ ντιλ)
Χαμογέλασα, τα παιχνίδια δεν ήταν ποτέ το «φόρτε» μου!

Ο Νίκος ανάμεσά τους, που θυμήθηκε τα προσκοπικά του χρόνια, και κάπου έτρεχε, καμιά δεκαπενταριά λυκόπουλα των ακολουθούσαν.

Η μόνη παραφωνία, αντιλαμβάνεστε βεβαίως ποια ήταν!
Δεξιά, έλεγε το παιχνίδι να τρέξουμε, αριστερά πήγαινα εγώ, τους ψιλομπέρδευα, με αποπροσανατόλιζαν και εκείνοι, και μας πήρε περίπου δέκα λεπτά για να συντονιστούμε σαν ομάδα!

...Εντάξει καλά περάσαμε, μάθαμε- δηλαδή μάθανε όλοι εκτός από εμένα- να δένουν κόμπους και να φτιάχνουν χαρταετούς, εγώ -μην έχοντας ουδεμία δεξιότητα ή και κλίση στις χειροτεχνίες, έπιανα κουβέντα με τους προσκόπους.

-Κατάλαβες Πέμη πως δένουμε τον σκελετό του χαρταετού; Με ρώτησε η Νάσια, παλιά πρόσκοπος και εκείνη.
-Ναι, απάντησα αλλά από το βλέμμα της κατάλαβα πως δεν την έπεισα.
-Είναι πολύ εύκολο, κοίταξε. Και πρόθυμα το κορίτσι μου έδειχνε...

Όσο και αν κοίταξα δεν πολυκατάλαβα, αλλά ο.κ μην το κάνουμε και θέμα.

Πετάξαμε τους χαρταετούς και ανάμεσα στα ξεφωνητά των παιδιών και τις κραυγές της αγέλης «Φωνάζω δυνατά, λυκόπουλα παντού, πρώτη αγέλη του Σαρωνικού» και των ενωμοτιών, ανακάλυψα επιτέλους ποιοι είναι αυτοί ο δεσμοί, που κρατούν τους προσκόπους τόσο καλά δεμένους μεταξύ τους, όσα χρόνια και να περάσουν!
Θυμήθηκα, επίσης, πως ήταν και δική μου παιδική επιθυμία να ενταχθώ σ ένα σύστημα, που όμως δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Αργά το απόγευμα, στο προσκοπείο πια, περιμένοντας το πούλμαν των παιδιών σκέφτηκα πως η ένταξή τους στην μεγάλη οικογένεια των προσκόπων θα τους σημαδέψει την ζωή...

Καταφτάσανε κατάκοποι μα χαρούμενοι, βγάλανε την κραυγή τους ακόμα μια φορά και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής...

-Είναι τέλειο να είσαι λυκόπουλο, μας είπαν με μια φωνή και οι δυο ταυτόχρονα.

Δεν διάβασα ούτε μια σελίδα εκείνη την ημέρα, μα να σας πω την αλήθεια, ούτε που μου έλειψε.

Έμειναν χαραγμένα στο νου μου τα χαμόγελα της Νάσιας, της Λίας, της Μαρίνας, του Νίκου, της Μιρέλλας, για λίγο ένιωσα παιδί, και φορώντας κοντό παντελονάκι και κίτρινο πουκάμισο πέταξα χαρταετό δίχως καμία έννοια, με το γαλανόλευκο μαντήλι να ανεμίζει στο λαιμό!

Κατά τα άλλα τίποτα δεν πήγε καλά αυτή την εβδομάδα.

Απεργίες των ΜΜΜ, και διαδηλώσεις σε μια χώρα που βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης.

Και μια Ελλάδα στα πληκτρολόγια ν’ αναστενάζει, μάθαμε πως και το δυστύχημα μπορεί να γίνει ταξικό, γιατί βεβαίως είναι διαφορετικό πράμα είναι να σκοτώνεις και να σκοτώνεσαι από π.χ μια Πόρσε και αλλιώς από ένα Ζάσταβα.

Έθνος ανάδελφο γκάις...

Ο μουσιέ Κατρουγκάλ μας λέει πως η ΕΛΣΤΑΤ φταίει για τον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων.

Ο μουσιέ Δραγασάκης μάλωσε τους Θεσμούς προτρέποντας τους να διευκρινίζουν τι να υπογράψουμε κάθε φορά γιατί βρε αδερφέ, πως να το κάνουμε, μπερδευόμαστε.

Και ο κύριος Ρήγας μας διαβεβαίωσε πως η λιτότητα κλείνει, με δόξα και τιμή προσθέτω εγώ.

Η κυρία Ευθαλία, η γνωστή, της γειτονιάς μας, έκανε γιορτή και δεν με κάλεσε, ως συνήθως, και εγώ κλαίω γιατί δεν με παίζει η καλή η φιλενάδα μου!

Σας φιλώ σταυρωτά αγαπημένοι μου φίλοι, και ανανεώνω το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο !!!

ΥΓ1. Το λάπι τόπι μου φτιάχτηκε!!!

Το λάπι τόπι μου φτιάχτηκε!!!

ΥΓ2. Μύρισε άνοιξη ή μόνο εγώ είμαι η μόνη αισιόδοξη εδώ γύρω;

*ΠΥ. ΒΑ πύργος βασιλίσσης, προσκοπικός χώρος, στο πάρκο Τρίτση.