Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου
η Εύα Τσαροπούλου
Αγαπώ
πολύ τις γυναίκες και τις θεωρώ χαρισματικές.
Πολύ
διαφορετικές απ’ τους άντρες, αλλά πόσο βαρετό, στ’ αλήθεια, θα ήταν να ήμασταν
όλοι ίδιοι;
Γυναίκα
κι εγώ, προσπαθώ να μπαίνω πάντα στη θέση τους, όταν δεν μπορώ να καταλάβω
ακριβώς τι κάνουν, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθω κι εγώ με τη σειρά μου
εκεί που είναι αυτές τώρα και μην κρίνεις ίνα μην κριθείς κι άλλα τέτοια,
χριστιανικά…
Ωστόσο,
ώρες ώρες, βλέπω κι ακούω πράγματα που
με κάνουν να βγαίνω απ’ τα ρούχα μου και
τότε αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ που μεγαλώνω ή η ζωή που είναι μικρή…
Αφορμή
για τούτες τις «ανησυχίες», μία γυναίκα, γύρω στα τριανταπέντε, με ωραία
εμφάνιση και αξιόλογες σπουδές, η οποία άκουσε το βιολογικό της ξυπνητήρι να
χτυπάει και βγήκε «προς άγραν συζύγου». Στράφηκε δε, λέει, στους
«φιλελεύθερους», όπου και την επέτυχα εγώ, δεδομένου, λέει, ότι θέλει να ζήσει
μια άνετη ζωή κι αυτοί «έχουν τον τρόπο τους». Περιμένει να πετύχει το σκοπό
της, χρησιμοποιώντας μία σίγουρη και αλάνθαστη μέθοδο, την οποία δέχτηκε να
μοιραστεί μαζί μου:
«Αρχικώς τους λες αυτά που θέλουν να ακούσουν: Ότι
δεν σε ενδιαφέρει ο γάμος, ότι είσαι μία ‘φιλελεύθερη’, δυναμική γυναίκα χωρίς
εξαρτήσεις, που θέλει μόνο ‘να περνάει καλά’, ότι δεν ανέχεσαι τις δεσμεύσεις,
είσαι αντισυμβατική, σιχαίνεσαι τις εκκλησίες, τα παραδοσιακά, τα νυφικά και
τις αηδίες που θέλουν όλες οι άλλες και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι ένας
άντρας να ‘μιλήσει στο μυαλό σου’. Ξέρεις πόσο μασάνε ετούτοι με αυτό το
τελευταίο; Ε, μετά κοιμάσαι μαζί τους, τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους,
ξαφνικά μένεις όλως τυχαίως έγκυος και τότε τα ορκισμένα γεροντοπαλίκαρα το
βλέπουν αλλιώς κι εσύ σκουπίζεις διακριτικά ένα δάκρυ που κύλησε απ’ τα μάτια
σου, όταν σου έρχονται με το μονόπετρο στο χέρι και κάνεις και τη δύσκολη ότι
δήθεν τάχα δεν θα αλλάξει τίποτα με αυτό κι ότι το αποδέχεσαι μόνο και μόνο
επειδή θέλεις να του κάνεις αυτό το ‘μεγάλο δώρο’ και μετά, άμα μπει η
κουλούρα, του εξηγείς το όνειρο…».
Σε
πρώτη ανάγνωση, ένα καλό πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν ακόμα γυναίκες που
σκέφτονται έτσι. Και μάλιστα νέες και μορφωμένες, που νομίζουν ότι έχουν
κλείσει το διάολο στον κότσο τους. Οι οποίες, σίγουρες ότι θα συμφωνήσεις μαζί
τους κι εσύ ως γυναίκα, είναι αρκετά γενναιόδωρες, ώστε να σου υποδείξουν και
τον τρόπο να πετύχεις το στόχο, αφού, ως φαίνεται, δεν το έκανες καλά ως τα
τώρα…
Σε
δεύτερη ανάγνωση, ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν άνδρες, στους οποίους
πιάνουν, όντως, αυτές οι «μεθοδολογίες»! Νέοι και λιγότερο νέοι, που μασάνε
αυτά τα παραμυθάκια και γίνονται μαριονέτες στα χέρια των παραπάνω γυναικών…
Θυμώνω πάρα πολύ και για τα δύο!
Μια
νέα γυναίκα, με προσόντα, αποφασίζει να πετύχει το στόχο της, χρησιμοποιώντας
μεθόδους που τη μειώνουν ως άτομο, λέγοντας ψέματα κι εμφανιζόμενη ως κάτι που
δεν είναι.
«Εμείς οι φιλελεύθερες είμαστε άπιαστα πουλιά.
Σήμερα είσαι εσύ, αύριο ο άλλος, δεν μπαίνουμε στη λογική της δέσμευσης, δεν
δεχόμαστε ‘αφεντικά’ στο κρεβάτι μας. Περνάμε καλά κι έξω απ’ την πόρτα!».
Δεν
φτάνει δηλαδή που υποκρίνεται και κοροϊδεύει, αλλά χρησιμοποιεί και μια
ολόκληρη ιδεολογία, για την οποία τίποτα δεν γνωρίζει στ’ αλήθεια, αφού είναι
άλλο το «ελευθέρων ηθών» κι άλλο το «φιλελευθέρων». Άσε που αν υπάρχει φιλελευθερόμετρο,
αυτό σίγουρα δεν είναι τοποθετημένο ανάμεσα στα πόδια μας, όχι την τελευταία
φορά που κοίταξα, τουλάχιστον!
Θα
χαρακτήριζα τη συμπεριφορά ως «παρασιτική» και «μεμονωμένη» και θα τελείωνε
εκεί το πράγμα, αλλά δεν είναι η πρώτη, πολύ φοβάμαι δε, ότι δεν θα είναι ούτε
η τελευταία. Επίσης, ο τρόπος που έγινε απολύτως αποδεκτή απ’ το ανδρικό κοινό,
με έβαλε σε σκέψεις και για τη δική του σοβαρότητα ή υπευθυνότητα…
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας προχθές και η γυναίκα
έχει κάνει απίστευτους αγώνες για να μην αναγνωρίζεται ως «εκείνη ο λαιμός κι ο
άντρας το κεφάλι» κι αυτό να θεωρείται και προσόν!
Έχει
θυσιάσει πολλά στην προσπάθειά της, όχι μόνο να γίνει καλύτερη εκείνη, να
επιβληθεί σε έναν κόσμο που δεν διστάζει να την πατήσει, ως πολίτη δεύτερης κατηγορίας,
αλλά και να βελτιώσει τον άντρα συνοδοιπόρο της, τον πατέρα της, τον άντρα της,
το γιο της!
Στα
2017, οι γυναίκες αποδεικνύουμε τις ικανότητές μας, απαιτούμε να σπάσουν τα
γυάλινα ταβάνια που μας χωρίζουν απ’ τον ουρανό, στον οποίον μπορούμε δικαιωματικά
να φτάσουμε, έχουμε κατακτήσει την επιστήμη, την πολιτική, έχουμε πάει στο
Διάστημα, είμαστε πολλά περισσότερα απ’ ότι απλές αναπαραγωγικές μηχανές, όπως
μας ήθελε ο Ναπολέων Βοναπάρτης…
Κι
όμως, υπάρχουν _ακόμα_ γυναίκες, νέες γυναίκες, που αψηφούν όλα αυτά, που άλλες
γυναίκες τα έχουν πετύχει με αίμα για εκείνες, προκειμένου να κερδίσουν κάτι
τόσο λίγο, όσο η βολή τους.
Ένας
γάμος, μερικά κουτσούβελα και τον τίτλο «η κυρία του κυρίου».
Από
τέτοιες γυναίκες, που ζουν σήμερα, ανάμεσά μας, πώς είναι δυνατόν να μεγαλώσουν
και να εκπαιδευτούν καλύτεροι άντρες στο μέλλον;
Πόσο
έχουμε στ’ αλήθεια αποτύχει;
Όταν σε παραπάνω απ’ το μισό ημισφαίριο της γης, οι
γυναίκες δεν έχουν καν δικαίωμα ούτε πάνω στην ίδια τους τη ζωή, πόσο μάλλον
στη μοίρα τους κι όταν στο υπόλοιπο, εξακολουθούν να υπάρχουν γυναίκες που
σκέφτονται και πράττουν σαν και τούτη, μοιάζει όλο αυτό που κάποτε λεγόταν
γυναικείο κίνημα να έχει αποτύχει…
Στη
μια μεριά της γης κάποιοι ακόμα δεν το μπορούν και στην άλλη μεριά της γης,
κάποιοι ακόμα δεν το θέλουν! Αλλά σ’ αυτή, τη δεύτερη περίπτωση, ετούτοι οι
«κάποιοι» είναι οι ίδιες οι γυναίκες. Εκείνες οι γυναίκες που αυτοαποκαλούνται
“killers”, πιστεύοντας
ότι οι άντρες θέλουν το ‘δολοφόνο’ τους. Δηλαδή, μια γυναίκα που θα τους
υποδείξει τον τρόπο να κάνουν αυτό που θέλει αυτή!
Αν
στ’ αλήθεια αυτά τα «στερεότυπα της γιαγιάς» θεωρούνται ακόμα πετυχημένα απ’
τις ίδιες τις γυναίκες, τότε πόσο μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έρθει η μέρα που
αυτές θα επιδιώκουν περισσότερο να είναι έξυπνες απ’ ότι όμορφες, αφού μοιάζει
να βασίζονται στο ότι οι ανόητοι άνδρες είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους
τυφλούς!
Στο
κάτω κάτω -έχω κι εγώ δικαίωμα στο στερεότυπο- έχω δει πολλούς έξυπνους άντρες
με κουτές γυναίκες, αλλά καμία έξυπνη γυναίκα με ανόητο άνδρα!
Πόσο λυπηρό είναι για μια γυναίκα να περιμένει έναν
άντρα να φτιάξει τον κόσμο που θέλει, για να την βάλει μέσα σε αυτόν να ζήσει,
αντί να τον δημιουργήσει μόνη της…
Χωρίς να χρειάζεται να υποκρίνεται πως είναι κάτι
άλλο, πως θέλει κάτι διαφορετικό, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί «μέσα»
για να πετύχει το σκοπό της…
Πόσο λάθος είναι αυτό για τις άλλες γυναίκες; Όταν
μία απ’ αυτές δέχεται να γίνει αιτία, πάνω στην οποία θα δημιουργηθεί ένα
στερεότυπο ή μία παροιμία, χωρίς να σκεφτεί τι μπορεί αυτό να σημαίνει για όλες
τις άλλες, μέσα στη μαύρη τρύπα του χρόνου;
Πόσο απέτυχε, αφού γυναίκες δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε;
Στ' αλήθεια, τι απογίναμε;
Ψάχνω
να βρω κάτι θετικό να πω, για να κλείσω τούτο το άρθρο. Να υποκριθώ ότι ετούτα
τα παραδείγματα γυναικών είναι πολύ λίγα, έναντι όλων των άλλων, που
αγωνίζονται καθημερινά για τη μέγιστη αρχή της ισότητας των ανθρώπων;
Δυστυχώς,
για μένα, δεν μπορώ να υποκριθώ, τα νούμερα με νικάνε...
Διότι,
ακόμα κι αν αυτά είναι πολύ λίγα, είναι ή –ακόμα χειρότερα- καθίστανται πολύ
πιο ισχυρά, διότι απ’ την άλλη όχθη, βρίσκονται πολλοί περισσότεροι άντρες που
αυτό επιτρέπουν να συμβαίνει…
Βλέπεις, με την πρώτη φορά που βρήκε ευκαιρία ο
Αδάμ, έριξε το φταίξιμο στην Εύα.
Κάποιος
είπε πως τα δικαιώματα των γυναικών είναι καθήκοντα για τους άντρες.
Όλοι
όσοι έχουν βγάλει τσιτάτα για την ισότητα (άνδρες ή γυναίκες) την έβλεπαν, την
καταλάβαιναν και τη μετέφραζαν μόνο απ’ τη δική τους μεριά, που μοιάζει να
εκδικείται την απέναντι…
Για να έχεις «ισότητα» στους ανθρώπους,
αποδεικνύεται ακόμα μια φορά περίτρανα, δεν αρκεί να φτιάξεις μόνο τη μία μεριά
της ζυγαριάς. Η ισότητα για να κερδηθεί, χρειάζεται εξίσου και τους δύο.
Χρειάζεται συνεργασία…
Κι αυτή είναι η ομορφιά της, αυτός είναι κι ο πόνος
της…
Σε αυτόν τον αγώνα, οι γυναίκες είμαστε πιο δυνατές,
έχουμε το πάνω χέρι και είναι κρίμα που αυτή τη δύναμή μας, ακόμα να την
καταλάβουμε.
Γιατί, στην τελική, αν τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν
δουλέψει, τον άντρα τον τέλειο, τον άντρα τον σωστό…αν δεν τον βρεις, τον
φτιάχνεις…
Τον γεννάς. Είναι ο γιος σου…
JOHN LENNON - WOMAN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου